Όταν τα ονόματα Suda51 και Swery65 αναφέρονται στην ίδια πρόταση, τότε σίγουρα μιλάμε για κάποια παραγωγή, αν μη τι άλλο, αξιοσημείωτη. Οι δύο Ιάπωνες δημιουργοί έχουν ακολουθήσει την δική τους πορεία στην βιομηχανία και ανεξαρτήτως κριτικής δεν παρέκκλιναν από το «περίεργο» και το ιδιαίτερο. Όταν λοιπόν μιλάμε για έναν τίτλο που είναι το πνευματικό τέκνο της συνεργασίας των παραπάνω, αυτό από μόνο του είναι κάτι που χρειάζεται μια προσεκτικότερη ματιά. Hotel Barcelona, λοιπόν, και η γνωστή δόση τρέλας πολλαπλασιάζεται, με ένα εξωφρενικό σενάριο, άπειρα γιατί, χαρακτήρες που ξεπήδησαν από τις σελίδες των comic books και πολλές, αυθεντικές στιγμές “WTF”.
Όποιος προσπαθήσει να βγάλει νόημα από την ιστορία του Hotel Barcelona, αυτή ακολουθεί την Justine Bernstein, μια U.S. Marshall που κατά τη διάρκεια μιας αποστολής χάνει τον έλεγχο του αυτοκινήτου της και βρίσκει καταφύγιο από το δυστύχημα στο ξενοδοχείο του τίτλου. Αυτό τυχαίνει να είναι η βάση εγκληματιών και ψυχοπαθών δολοφόνων, ενώ η Justine «συγκατοικεί» μέσα στο σώμα της με τον Dr. Carnival, την προσωπικότητα ενός προαναφερθέντος ψυχοπαθή δολοφόνου, ο οποίος μάλιστα τυχαίνει να γνωρίζει λεπτομέρειες για τον θάνατό του πατέρα της. Όπως επίσης τυχαίνει, ο υπεύθυνος για το παραπάνω βρίσκεται στον χώρο, κάτι που θα στείλει την Justine σε μια σειρά από τοποθεσίες όπου η ίδια αφήνει τον έλεγχο στον Dr. Carnival και δολοφονεί οτιδήποτε βρίσκεται στο διάβα της, ξυπνώντας στο δωμάτιο του ξενοδοχείο την στιγμή του θανάτου της και με τον χρόνο να έχει γυρίσει πίσω στην στιγμή που η «περιήγησή» της στους χώρους του Hotel Barcelona ξεκίνησε.
Αυτά, και ακόμα περισσότερα αφήνονται να αποκαλυφθούν στους παίκτες και πιο συγκεκριμένα στο κομμάτι αυτών που θα αποφασίσει να ασχοληθεί με την ιστορία μέχρι τέλους, η οποία μπορεί να μην είναι ό,τι καλύτερο έχουμε δει σε αντίστοιχες παραγωγές, αλλά έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον. Κατά τα άλλα, το σκηνικό είναι πολύ απλό. Το ξενοδοχείο έχει 5 διαφορετικούς χώρους, και οι παίκτες θα πρέπει να ολοκληρώσουν καθέναν από αυτούς. Ο κάθε χώρος/biome έχει επί μέρους επίπεδα, και οι χρήστες έχουν μια συγκεκριμένη σειρά από επιλογές σε κάθε βήμα για να καθορίσουν την τελική πορεία που θα ακολουθηθεί από την είσοδο μέχρι το boss fight. Στα επίπεδα είναι διασκορπισμένοι εχθροί και κίνδυνοι που προέρχονται από το περιβάλλον, και όταν τα HP points φτάσουν στο 0, η Justine πεθαίνει και επιστρέφει στην αρχή. Την επόμενη φορά που θα περάσει από την κάθε περιοχή, θα είναι διαθέσιμα τα φαντάσματα των προηγούμενων runs, ακολουθώντας την πορεία που είχε παρθεί, πολεμώντας τους εχθρούς στο διάβα τους, ενώ πολλές φορές προσφέρουν και στόχους για aggro. Το τελευταίο μπορεί να φανεί ιδιαίτερα χρήσιμο στα boss fights, τα οποία αν και δεν χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη δυσκολία στην αναγνώριση των μοτίβων τους, χτυπάνε πολύ βαριά.
Όλη αυτή η roguelite προσέγγιση δείχνει να ταιριάζει αρκετά καλά στην ατμόσφαιρα και την αισθητική του τίτλου, αφού όταν οι παίκτες εξοικειωθούν με τους μηχανισμούς και τα collectibles, τότε το loop γίνεται αρκετά ικανοποιητικό. Το δυσάρεστο είναι ότι πέρα από την αισθητική και την ατμόσφαιρα, το gameplay αυτό καθ’αυτό δεν είναι αρκετό για να υποστηρίξει το αποτέλεσμα. Σε πρώτη φάση είναι το σύστημα μάχης/κίνησης, το οποίο χαρακτηρίζεται από έλλειψη ρευστότητας και ένα απροσδιόριστο input lag. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να αποθαρρύνει αρκετούς από τα πρώτα κιόλας λεπτά. Και δεν είναι ότι η ίδια η περιπέτεια είναι αρκετά μεγάλη. Το πρώτο σημείο «τερματισμού» έρχεται στις 6-7 ώρες και στο τέλους του τρίτου biome, όπου και μετά οι χρήστες θα πρέπει να βρουν μόνοι τους τον τρόπο να συνεχίσουν παρακάτω. Το frame rate δεν βοηθάει επίσης, αφού φτάνει σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα με τα φαντάσματα των προηγούμενων runs. Στα boss fights αυτό το 1-2 δευτερόλεπτα είναι αρκετά για να χάσει κανείς το μισό και πλέον health bar. Το μεγαλύτερο ερωτηματικό είναι τι μπορεί να το προκαλεί αυτό, αφού ο τίτλος δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο οπτικά, ενώ τα μοντέλα των εχθρών είναι ιδιαίτερα απλά, ορισμένες φορές απελπιστικά απλά.
Αν προστεθεί σε αυτό το ανεξήγητα περίπλοκο multiplayer co-op και τα invasions (doppelgangers, όπως λέγονται in-game) τα οποία δεν έχουν καμία εξήγηση, λογική ή moderation και είναι απλά λόγος εκνευρισμού, ιδίως όταν συμβαίνουν εν τω μέσω ενός boss fight, γρήγορα η κατάσταση γίνεται από «έχει τα θέματά του αλλά είναι διασκεδαστικό» σε «ποιος το άφησε να κυκλοφορήσει έτσι». Και είναι κρίμα, γιατί έχει τον «αέρα» αλλά του λείπει πάρα πολύ η ουσία. Και όσο ωραίο και αν είναι το περιτύλιγμα, όταν έρχεται η ώρα της δράσης είναι πολλά αυτά που πηγαίνουν στραβά με το Hotel Barcelona. Όσοι επιμείνουν θα βρουν περιεχόμενο και references που θα τους ικανοποιήσουν, αλλά οι περισσότεροι θα κάνουν check out νωρίς.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity