Πριν περίπου δυόμιση δεκαετίες, το Onimusha 2: Samurai’s Destiny μάς συνεπήρε, χτίζοντας στα γερά θεμέλια του Onimusha: Warlords και εξελίσσοντας κάθε κομμάτι της φόρμουλας. Η γοητεία του Onimusha ανέκαθεν κρυβόταν στο πώς καταφέρνει να ενώσει τον ιστορικό ρεαλισμό της Ιαπωνίας του 16ου αιώνα με σκοτεινή ατμόσφαιρα τρόμου, γρίφους και μάχες σαμουράι εναντίον δαιμόνων. Αυτή την εμπειρία «γυαλίζει» και προσφέρει ως remaster η Capcom, συνεχίζοντας λίγα χρόνια μετά την επανακυκλοφορία του πρώτου παιχνιδιού.
Στο επίκεντρο της ιστορίας βρίσκεται ο θρυλικός Oda Nobunaga, ο οποίος έπεσε νεκρός από βέλος στον λαιμό στη διάρκεια μιας μάχης, όμως αναστήθηκε ως δαίμονας και απελευθέρωσε ορδές τεράτων που λεηλατούν την Ιαπωνία. Οι παίκτες χειρίζονται τον Jubei Yagyu, ο οποίος παίρνει τη σκυτάλη από τον Samanosuke, τον ήρωα του πρώτου τίτλου και υπόσχεται να διαλύσει τον Nobunaga και τον στρατό του, οπλισμένος με μυστική δύναμη που ούτε οι δαίμονες δεν περιμένουν.
Θα σταθεί μόνος ενάντια σε δαίμονες; Όχι ακριβώς. Ο Jubei γνωρίζει τέσσερις συμμάχους, τον Ekei, τον Magoichi, τον Kotaro και την Oyu. Οι παίκτες αναπτύσσουν σχέσεις μαζί τους, χαρίζοντας δώρα στον καθένα και προσφέροντας αντικείμενα που αρέσουν στον παραλήπτη, ξεκλειδώνεται πρόσβαση σε μοναδικά side quests, επιπλέον σκηνές και επηρεάζεται το φινάλε του παιχνιδιού. Δεν είναι κάθε σκηνή κρίσιμη για το τέλος του παιχνιδιού, καθώς υπάρχουν και άλλες που αποκαλύπτουν περισσότερα για την προσωπικότητα του καθενός, πώς βλέπουν τους υπόλοιπους και όσο ο παίκτης ανακαλύπτει πτυχές της ιστορίας, οι νέες προοπτικές του καθενός την εμπλουτίζουν. Πολύ καλοδεχούμενος ο εμπλουτισμός, μάλιστα, διότι παρά το πόσο ενδιαφέρουσα είναι η πλοκή, δίνει την αίσθηση πως αφήνει πολλά στη φαντασία και δεν αξιοποιεί πλήρως τους χαρακτήρες, το σκηνικό και τη μυθολογία. Ειδικά προς το τέλος, σαν να «βιάζονται» να ρίξουν αυλαία.
Πέραν αυτών, οι σύμμαχοι μπορούν να βοηθήσουν με διαφορετικούς τρόπους σε τυχαίες στιγμές, όταν μια μάχη δυσκολεύει. Οπότε χρειάζεται λίγη φροντίδα στον καθένα τους, ακόμη κι αν δεν είναι εφικτό να ικανοποιηθούν όλοι στο έπακρο στη διάρκεια ενός playthrough ούτε να δει ο παίκτης τα πάντα, κι αυτό αποτελεί ένα κίνητρο να ξαναπαίξει το παιχνίδι με διαφορετική προσέγγιση. Οι εχθροί που συναντά ο Jubei ποικίλλουν από ζόμπι και «άκακα» τερατάκια, έως ύπουλους, επιβλητικούς δαίμονες που δεν συγχωρούν, και δεν μιλάμε μόνο για τα bosses. Ο παίκτης συχνά έρχεται αντιμέτωπος με πολλούς εχθρούς, οπότε συνδυάζοντας combos (με ένα πλήκτρο και τον μοχλό κατεύθυνσης) με μαγεία και διαφορετικά όπλα μικρής ή μεγάλης εμβέλειας, blocks και dodges, πρέπει να φεύγει αλώβητος σχεδόν από κάθε μάχη. Ειδάλλως, θα βασίζεται πολύ στο Issen και healing items, τα οποία είναι σπάνια.
Το Issen είναι σήμα-κατατεθέν της σειράς, επιτρέποντας στον παίκτη να σκοτώσει με ένα χτύπημα τους απλούς εχθρούς, αν επιτεθεί την στιγμή που επιτίθεται κι ο αντίπαλος. Μάλιστα, αν προετοιμαστεί με charge attack, μπορεί να κάνει Issen σε πολλαπλούς εχθρούς που βρίσκονται κοντά. Ο Jubei αποκτά με την πρόοδο στο παιχνίδι πέντε βασικά όπλα, έκαστο με μία στοιχειακή δύναμη: ξίφη, δόρατα, σφυριά κι ένα τόξο. Το καθένα έχει τη χρήση του και είναι κομβικής σημασίας ο παίκτης να αλλάζει ανάλογα την περίσταση. Όταν κάποιοι εχθροί κινούνται γρήγορα, «βαριά» όπλα όπως το σφυρί και το δόρυ ίσως δεν βοηθούν, ενώ τα διπλά σπαθιά δίνουν ταχύτητα στον Jubei. Αντίστοιχα, όταν στριμώχνεται στη γωνία, κάτι που καλύπτει μεγάλη εμβέλεια, όπως το σφυρί, φαίνεται πιο χρήσιμο παρά την ταχύτητά του. Στη μάχη, ο Jubei απορροφάει orbs από τους νεκρούς εχθρούς, τα οποία προσφέρουν είτε HP, είτε MP, είτε «νόμισμα» για αναβάθμιση όπλων και πανοπλίας. Ένα μεγάλο θετικό εδώ, πως οι αναβαθμίσεις στα τρία κομμάτια της πανοπλίας είναι ορατές στον Jubei, κάτι που πολλά παιχνίδια της σημερινής εποχής έχουν… ξεχάσει.
Εκείνος που θα επιτίθεται ασταμάτητα, λογικά δεν θα έχει λαμπρό μέλλον μπροστά του, αφού οι εχθροί έχουν όλα τα τρικ του Jubei και ακόμη περισσότερα. Αποφεύγουν, αντεπιτίθενται, σπάνε άμυνες – δεν είναι σάκοι του μποξ. Επιπλέον, τα HP orbs δεν είναι άφθονα κι ούτε προσφέρουν πάντοτε σημαντικό ποσοστό ζωής, οπότε κανείς δεν μπορεί να παίζει ως «τανκ» για πάντα. Η μελέτη των επιθέσεων κάθε εχθρού, τα dodges και κυρίως το Issen, είναι πολύ σημαντικά εργαλεία για να καθαρίζουν εύκολα και ανώδυνα οι πολλές μικρές μάχες. Το μοναδικό «αγκάθι», σε μια εμπειρία που ρέει άψογα όταν ο παίκτης πιάσει τον παλμό της μάχης, είναι η κάμερα. Εχθροί μπορεί να «παγιδευτούν» ανάμεσα σε ζώνες κι η προοπτική να αλλάζει πολλές φορές στη διάρκεια μιας μάχης, μπερδεύοντας τον παίκτη και οδηγώντας κάποια φθηνά χτυπήματα που μπορεί να δεχθεί αν δεν είναι πλήρως συγκεντρωμένος. Το ίδιο ισχύει και για ορισμένα περιβάλλοντα, όπως στο boss του δαίμονα ξιφομάχου αρκετά νωρίς, όπου τα όρια του εδάφους σε ένα σημείο της αρένας κάπως μπλέκονται με το παρασκήνιο κι ο παίκτης καταλήγει σε «αδιέξοδο» από το πουθενά.
Εκτός μάχης, η εξερεύνηση του περιβάλλοντος είναι μια ευχάριστη και συνάμα τρομακτική εμπειρία. Από ηλιόλουστα χωριά μέχρι σκοτεινά μοναστήρια και μαγικά δάση, υπάρχει μεγάλη ποικιλία που κρατάει το παιχνίδι φρέσκο καθ’ όλη τη διάρκεια. Ο παίκτης συλλέγει αντικείμενα, άλλα για να λύσει γρίφους κι άλλα για να εξοπλιστεί, οπότε έμμεσα το παιχνίδι «σπρώχνει» προς παράπλευρα μονοπάτια. Εξαιτίας της σταθερής κάμερας, πολλά μυστικά είναι καλά κρυμμένα στο παρασκήνιο κι ο παίκτης πρέπει να εξερευνά κάθε γωνιά, κάθε δωματίου, σε κάθε χώρο αν θέλει να σιγουρευτεί πως είδε τα πάντα. Τι νέο φέρνει το remaster; Μια από τις σημαντικότερες προσθήκες είναι τα auto-saves, που σώζουν σε πολλές περιπτώσεις, αφού μια ενέδρα εχθρών εύκολα μπορεί να κοστίσει ώρες προόδου – όχι πια! Τα auto-saves βοηθούν την κατάσταση. Επιπλέον, τα cutscenes μπορούν πλέουν να παρακαμφθούν, κάτι που γλιτώνει αρκετό χρόνο για όσους «κολλάνε» σε δύσκολα σημεία ή ξαναπαίζουν το παιχνίδι για να ξεκλειδώσουν νέα πράγματα. Επιπλέον του D-pad, ο αριστερός αναλογικός μοχλός χρησιμοποιείται για κίνηση στον χώρο, ενώ ο συνδυασμός L2+R2 ενεργοποιεί τη μεταμόρφωση σε Onimusha, κάτι που παλιά γινόταν αυτόματα όταν ο παίκτης συνέλλεγε 5 Oni orbs. Η αλλαγή μεταξύ όπλων πλέον πραγματοποιείται άμεσα πατώντας R2/RT και το D‑pad, χωρίς να απαιτείται άνοιγμα μενού, διευκολύνοντας τη ροή του παιχνιδιού.
Τα mini‑games είναι διαθέσιμα από την αρχή, περιλαμβάνοντας μεταξύ άλλων, παιχνίδια όπως το «Team Oni», όπου ο παίκτης χειρίζεται τους συμμάχους του Jubei με εντελώς νέο gameplay και το «Puzzle Phantom Realm» που δεν αφορά μάχες, αλλά γρίφους. Πέραν της απλής χαλάρωσης, προσφέρουν και νέα κοστούμια, αντικείμενα για χρήση στο παιχνίδι ή εμπλουτίζουν την γκαλερί, όπου φιλοξενείται concept art και τραγούδια του soundtrack. Επίσης, από την αρχή προσφέρεται το επίπεδο δυσκολίας “Easy”, όπως και το ολοκαίνουριο “Hell”, που καταλήγει σε game over ύστερα από μόλις ένα χτύπημα.
Τα γραφικά είναι σαφώς βελτιωμένα συγκριτικά με την αρχική έκδοση, πλέον λειτουργώντας στα 60fps, με αναλογία 16:9, με ανώτερης ευκρίνειας περιβάλλοντα και τρισδιάστατα μοντέλα. Το παρασκήνιο είναι στατικό, όμως λόγω αυτού, καταφέρνει να δείχνει πολύ όμορφο τόσα χρόνια αργότερα ενώ ακόμη εντυπωσιακότερα είναι τα μοντέλα χαρακτήρων που εκ πρώτης όψεως, δεν παραπέμπουν σε παιχνίδι 23 ετών. Συνολικά, το άλμα που έγινε συγκριτικά με το remaster Onimusha: Warlords είναι τεράστιο και η ηλικία του τίτλου φαίνεται κυρίως σε στοιχεία που δεν αφορούν τα γραφικά και τις ερμηνείες, αλλά σε επιλογές όπως η στατική κάμερα.
Μια χαμένη ευκαιρία, είναι η απουσία New Game+. Δεδομένου ότι μιλάμε για παιχνίδι που «σπρώχνει» προς πολλαπλά playthroughs, θα ήταν μια ωραία προσθήκη για όποιον θέλει να πειραματιστεί λίγο περισσότερο έχοντας όλο τον εξοπλισμό από το προηγούμενο playthrough, αντί να ξεκινάει από το μηδέν.
Συνολικά, το Onimusha 2: Samurai’s Destiny είναι μια εμφανής βελτίωση του πρωτότυπου τίτλου που τον κάνει προσβάσιμο στη σημερινή εποχή, τόσο από άποψης gameplay όσο και διαθεσιμότητας σε μοντέρνες πλατφόρμες. Όπως ο προκάτοχός του, έτσι και εδώ, το Onimusha 2 τραβάει το ενδιαφέρον και μόνο στην ιδέα ότι συνδυάζει τέρατα, μυθολογία, μια ενδιαφέρουσα εποχή της Ιαπωνικής ιστορίας και ένα συμπαγές καστ χαρακτήρων, με μεθοδικές μάχες, εξερεύνηση και γρίφους. Στην πράξη, το «πάντρεμα» όλων αυτών είναι ευχάριστο και σίγουρα, λίγοι θα περιοριστούν σε ένα μόνο playthrough.
Τα γυάλινα μπουκάλια είναι περισσότερο μολυσμένα με μικροπλαστικά από τα πλαστικά
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity