Πάνε πλέον πάνω από 20 χρόνια από τότε που κυκλοφόρησε το Painkiller, πιο συγκεκριμένα το 2004 από την People Can Fly. Μετά από μια σειρά sequels/spin offs, κάπου το ενδιαφέρον σταμάτησε. Λογικό σε ένα πολύ μεγάλο βαθμό, αφού αυτό το είδος των FPS εμπνευσμένα από τα boomer shooters που πρωταγωνίστησαν στις αρχές και τα μέσα της δεκαετίας των 00’s κάποια στιγμή είχε κορεστεί αρκετά. Έπρεπε λοιπόν να φτάσουμε στο 2025 για να κυκλοφορήσει άλλο ένα Painkiller, αυτή τη φορά σαν ένα reboot/πνευματικός διάδοχος του cult τίτλου. Με την Anshar Studios στο development και την σφραγίδα της 3D Realms, πρόκειται για ένα αν μη τι άλλο περίεργο εγχείρημα, σε μια ακόμα πιο περίεργη εποχή όχι μόνο για την σκηνή, αλλά και τη βιομηχανία γενικότερα.
Η όποια ιστορία είναι αστεία δικαιολογία για την θεματολογία και το σκηνικό της δράσης, αλλά για όσους έχουν ιδιαίτερη διάθεση να ασχοληθούν, ο τίτλος μας παρουσιάζει τις περιπέτειες μιας ομάδας που δουλεύει για λογαριασμό του αγγέλου Metatron, στην μάχη του με τον δαίμονα Azazel. Ο κάθε χαρακτήρας (από τους 4 διαθέσιμους) έχει την δική του ιστορία η οποία παρουσιάζεται μέσα από διαλόγους in-game και σε πρώτη φάση όλες τους είναι αδιάφορες, ενώ ακόμα και να υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον, η ίδια η παρουσίαση μέσα από «ξερά» voice lines που αδειάζονται κατά τη διάρκεια του gameplay, δε βοηθάει καθόλου. Η όποια ιστορία πρακτικά βλέπει τους πρωταγωνιστές να καθαρίζουν ολόκληρους πληθυσμούς από δαίμονες σε κάθε ένα από τα 3 biomes, μέσα από raids τα οποία πρακτικά εξοικειώνουν τους παίκτες με τον εξοπλισμό και τις διαθέσιμες ικανότητες.
Παρά τον μικρό αριθμό τους (3 raids για κάθε biome με ένα boss στο τρίτο raid), η ομάδα ανάπτυξης προσπάθησε να δώσει μια κάποια ποικιλία στο gameplay πέρα από τις αρένες που απλά πρέπει να εξαφανιστεί οτιδήποτε κινείται. Υπάρχουν, για παράδειγμα, κάποια σημεία που οι χαρακτήρες θα πρέπει να πλοηγηθούν σε γραμμικά επίπεδα όσο το heath bar μειώνεται κάθε λίγα δευτερόλεπτα, μέχρι να φτάσουν σε ασφαλή περιοχή και να συνεχίσουν την μάχη. Ή κάποιες αρένες που ζητούν από τους παίκτες να μεταφέρουν artifacts ή να σκοτώσουν δαίμονες στην περιοχή ενός artifact, γεμίζοντας το, και μετά να το μεταφέρουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Είναι καλές ιδέες, αλλά εν τέλει δεν καταφέρνουν να προσφέρουν κάτι διαφορετικό ή να κάνουν το grind πιο ενδιαφέρον.
Και είναι ξεκάθαρα grind, αφού πέρα από τα συνολικά 9 raids, το καθένα διάρκειας περίπου 10-15 λεπτά, υπάρχει ένα mode που οι παίκτες ξεκινούν με 2 όπλα και περνάνε από αρένα σε αρένα, με την δυσκολία να ανεβαίνει επίπεδο και ανταμοιβές σε κάθε παύση ανάλογα με τις επιλογές της ομάδας. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να σημειωθεί ότι ενώ υπάρχει η δυνατότητα να παίξει κάποιος αποκλειστικά μόνος του, ο τίτλος θα αναλάβει να γεμίσει τα άλλα 2 slot με bots, αφού έχει φτιαχτεί ξεκάθαρα με το co-op 3 παικτών κατά νου. Η αλήθεια είναι ότι με άλλους δύο ανθρώπους τα πράγματα είναι ξεκάθαρα πιο διασκεδαστικά, αλλά και πάλι, η συντριπτική πλειοψηφία του τίτλου έχει αποκαλυφθεί μέσα σε πολύ λίγες ώρες, χωρίς ιδιαίτερο κίνητρο για επαναληπτικά playthroughs, πέρα από το grind για την αναβάθμιση των όπλων. Το τελευταίο θα μπορούσε να είναι ένα κίνητρο, αφού τα όπλα είναι αρκετά ικανοποιητικά στην αίσθηση και μια ριπή από την καραμπίνα ή το rocket launcher δίνει ένα ιδιαιτέρως διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν αρκετά πράγματα για να κάνει τα raids πραγματικά ενδιαφέροντα – ή, απλά, μη βαρετά.
Και είναι κρίμα, γιατί τα γραφικά είναι ιδιαίτερα όμορφα, τουλάχιστον από τεχνικής πλευράς. Αφήνοντας στην άκρη το εξαιρετικά generic metal που παίζει στο background και θυμίζει b-movie των 00’s (όποτε ίσως σε αυτό το σημείο…πόντοι για την ατμόσφαιρα; ), το Purgatory στο reboot του Painkiller είναι σαφώς πιο «μεταφυσικό» στην θεματολογία, κάτι που φαίνεται ίσως χαμένη ευκαιρία. Με αυτό το επίπεδο στα γραφικά, τα «γήινα» σκηνικά του OG Painkiller θα μεταμορφωνόταν σε κάτι πραγματικά αξιομνημόνευτο. Σε μικρές δόσεις είναι ένα πολύ διασκεδαστικό διάλειμμα, που λειτουργεί εξαιρετικά και σαν τρόπος διοχέτευσης του θυμού για το οτιδήποτε. Το όλο μακελειό των δαιμόνων λειτουργεί κάπως καθαρτικά, είναι η αλήθεια. Αλλά για οτιδήποτε περισσότερο από αυτό, το Painkiller τα βάζει με πολύ πιο μεγάλες κατηγορίες που δυστυχώς δεν μπορεί να ανταγωνιστεί.
Ευχαριστούμε για την κριτική αλλά θα διαφωνήσω λίγο. Στο παιχνίδι έχει γίνει καλή δουλεία και ο μηχανισμός μάχης είναι εξαιρετικός. Το προτείνω ανεπιφύλακτα.