Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία έξαρση σε υλικό με τον Sonic από πλευράς Sega, είτε μιλάμε για συλλογές (Sonic Origins Plus), είτε για τίτλους που δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό (Sonic Frontiers. Μέσα στον πιο καυτό μήνα της χρονιάς σ’ ό,τι αφορά τις κυκλοφορίες μεγάλων βιντεοπαιχνιδιών, η Ιαπωνική εταιρεία αποφάσισε να κυκλοφορήσει το επόμενο σημαντικό κεφάλαιο με τον αγαπημένο μπλε σκαντζόχοιρο και μάλιστα στο στυλ που αγαπούν οι παθιασμένοι fans. Το Sonic Superstars μας συστήθηκε σ’ ένα 2,5D περιβάλλον, με βασικό στοιχείο το platforming και πάρα πολλά φανταχτερά και έντονα χρώματα, δηλαδή με ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να κοντράρει τις platforming κυκλοφορίες των υπολοίπων εταιρειών.
Οι developers επένδυσαν αρκετό χρόνο και ιδέες στην δημιουργία χρωματιστών και όμορφων κόσμων και αυτό φαίνεται στις περισσότερες πίστες. Οι παίκτες καλούνται να εξερευνήσουν 11 διαφορετικούς κόσμους και πάνω από 25 πίστες, αριθμός που δεν είναι μεγάλος, αλλά τουλάχιστον μείναμε ιδιαίτερα ικανοποιημένοι από το level design και το οπτικό κομμάτι. Σε αυτό πρέπει να αναφέρουμε και τα animations των χαρακτήρων που είναι εξαιρετικά, με το 2,5D στυλ να μας κερδίζει άμεσα από τα πρώτα κι όλας λεπτά. Σίγουρα υπάρχουν κάποια σημεία, όπως π.χ. τα επίπεδα μέσα στο νερό, που μοιάζουν με παλαιότερες κυκλοφορίες, αλλά στο Sonic Superstars υπάρχει πλουραλισμός στην θεματική των levels και αρκετά μυστικά για να ανακαλύψει κανείς. Δε νιώσαμε κατά την διάρκεια του τίτλου ότι βλέπαμε κάποια ανακύκλωση επιπέδων ή ιδεών και γενικότερα θεωρούμε ότι όποιος επενδύσει στο εν λόγω παιχνίδι θα χαρεί τα φανταχτερά του χρώματα και τον σχεδιασμό των επιπέδων που κρύβουν collectibles και εναλλακτικές διαδρομές. Πιστεύουμε ότι αυτό είναι και το highlight του τίτλου, αυτό για το οποίο θα θυμόμαστε το Sonic Superstars το οποίο επένδυσε σε διαφορετικά settings και σε σημεία που θα μπορούσαμε να συγκαταλέξουμε στους θετικότερους platforming σχεδιασμούς της χρονιάς.
Στο θέμα βέβαια της μουσικής και γενικότερα του ήχου, τα πράγματα κινούνται σε λιγότερο ενθουσιώδη επίπεδα και αποτελεί μία από τις αδυναμίες του Sonic Superstars. Υπάρχουν σημεία όπου ο ήχος μας φάνηκε να μην είναι αρκετά καθαρός, ίσως υπάρχουν κάποια θεματάκια με την συμπίεση, αλλά και γενικότερα τα κομμάτια του soundtrack δεν συγκαταλέγονται στα καλύτερα της σειράς. Δεν είναι ότι είναι κακά τραγούδια ή ενοχλητικές ενορχηστρώσεις, απλώς δεν συμβάλουν ιδιαίτερα στο να μας μείνουν οι εκάστοτε πίστες χαραγμένες στο μυαλό και δύσκολα θα θυμόμαστε κάποιο κομμάτι μετά από την ολοκλήρωση του παιχνιδιού. Αυτό γίνεται αντιληπτό ειδικά όταν φτάνουμε σε 1-2 συγκεκριμένες πίστες προς το τέλος του παιχνιδιού όπου η ποιότητα των τραγουδιών είναι αρκετά ανώτερη, αλλά παραμένουν όμως εξαιρέσεις στον κανόνα.
Το gameplay και ο σχεδιασμός των επιπέδων ακολουθούν κάποιες πατροπαράδοτες αλλά μεγαλεπήβολες πρακτικές, οι οποίες ήθελαν μικρές διορθώσεις και προσθήκες για να φθάσουν σ’ ένα top επίπεδο. Ο εκάστοτε κόσμος αποτελείται τις περισσότερες φορές από δύο πίστες, με κάποιες από αυτές να είναι κυριολεκτικά τεράστιες. Ναι μεν είναι σχεδιασμένες ώστε ο παίκτης να τις “τρέξει” με τον κλασικό ρυθμό των παιχνιδιών Sonic, αλλά μέσα στο level κρύβονται από εναλλακτικά paths και έξτρα rings μέχρι και bonus levels αλλά και Chaos Emeralds. Τα Chaos Emeralds είναι ιδιαίτερα σημαντικά (στα χαρτιά), γιατί προσφέρουν ειδικές ικανότητες στους χαρακτήρες, μεταξύ άλλων να καλέσουν μία λαίλαπα από projections του εκάστοτε χαρακτήρα που καθαρίζουν το σημείο από εχθρούς ή να πετάξουν στον αέρα μ’ ένα ιδιαίτερα μεγάλο άλμα. Αυτές οι δυνάμεις, αν και χρήσιμες και εντυπωσιακές, δεν έχουν ενταχθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να αποτελέσουν καθημερινότητα του παίκτη. Οι δυνάμεις αυτές χρησιμοποιούντα κυρίως όταν το θυμηθεί ο χρήστης ή άμα κατά την διάρκεια ενός δεύτερου playthrough θέλει να ξεσκεπάσει κάποια μυστικά σημεία. Δεν είναι τυχαίο ότι η ιδιότητα του Vision που αποκαλύπτει μυστικές πλατφόρμες και coins ήταν και η ιδιότητα που χρησιμοποιήσαμε περισσότερο από τις άλλες, ακριβώς επειδή το ίδιο το παιχνίδι μας το θύμιζε συχνά πυκνά μέσω φωτεινών ενδείξεων στην πίστα. Κάποια από τα Chaos Emeralds είναι σχετικά καλά κρυμμένα, κάτι που σημαίνει και στη πράξη ότι το παιχνίδι βγαίνει προφανώς και χωρίς να χρησιμοποιήσουμε κάποιες. Όλο αυτό συμβάλει στην τελική εικόνα ότι γενικότερα έλειπε μία πιο ουσιαστική ένταξη αυτών των ειδικών δυνάμεων μέσα στο παιχνίδι. Μεγαλύτερη απόδειξη από την τελική μάχη του παιχνιδιού δεν υπάρχει, μιας και αυτό το boss fight ωθεί τον παίκτη (λόγω δυσκολίας) να χρησιμοποιήσει πολλά powers των Chaos Emeralds για πρώτη και τελευταία φορά με τόσο οργανικό τρόπο.
Ένα παρόμοιο θέμα είχαμε με την εξερεύνηση των πιστών με διαφορετικούς χαρακτήρες, η οποία σαν ιδέα έχει λογική, αλλά έλειπε ένα κομμάτι του παζλ ώστε να γίνει πιο διασκεδαστική. Οι χρήστες μπορούν να επιλέξουν ανάμεσα στους Sonic, Knuckles, Tails και Amy, με την Amy να έχει μακράν την καλύτερη ικανότητα, αυτή του Double Jump. Σε κάποιες πίστες πρέπει αναγκαστικά να χρησιμοποιήσουμε έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα, αλλά αν μπορούσαμε θα βγάζαμε το παιχνίδι αποκλειστικά με την Amy. Το διπλό πήδημα παρέχει τρομερές ευκολίες, ενώ βοηθάει και στην αντιμετώπιση κάποιων πιο απαιτητικών boss fights με αποτέλεσμα να υπάρχει μία ανισορροπία ανάμεσα στους χαρακτήρες. Κάποια σημεία των πιστών απαιτούν να τα επισκεφθούμε ξανά με άλλους χαρακτήρες, κάτι που προφανώς μας αρέσει γιατί διευρύνει τη συνολική διάρκεια όπως θα θέλαμε από ένα platformer. Σίγουρα όμως, θα ήταν ακόμη πιο ωραία μία πιο εύκολη και άμεση αλλαγή του χαρακτήρα εντός των levels. Μέσα σε αυτό το όμορφο χάος που εξελίσσεται στις πιο μεγάλες και απαιτητικές πίστες, θα ήταν έξυπνο να μπορούσαμε να αλλάξουμε τον χαρακτήρα μονομιάς και να ανακαλύψουμε εκείνη τη στιγμή τα εναλλακτικά paths, χωρίς να χρονοτριβούμε με το να βγούμε στο προηγούμενο μενού και να ξεκινήσουμε τα πάντα από την αρχή με άλλο χαρακτήρα. Προφανώς και αυτή η επιλογή των developers δεν είναι κάτι καινούργιο, απλώς το στήσιμο και η γενικότερη δομή κάποιων επιπέδων μας έβγαλε αυτό το παράπονο.
Αναφέραμε ότι η συνολική διάρκεια του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, με το γράμμα του νόμου θα μπορούσε να θεωρηθεί και σχετικά μικρό σαν project, οπότε υπήρχε ένα ενδιαφέρον να δούμε τι άλλο προσφέρει ο τίτλος πέρα από το Story Mode. Αυτό είναι ίσως και το πιο αδύναμο σημείο του, γιατί τα γύρω γύρω δεν έχουν την απαραίτητη ποιότητα ώστε να κρατήσουν τους fans κολλημένους στην οθόνη. Το local co-op mode έχει σαν ιδέα πλάκα, αλλά μιλάμε για μία εντελώς χαοτική εμπειρία εξαιτίας της ίδιας της φύσης του τίτλου. Ενώ όλα ξεκινούν διασκεδαστικά με τους αγαπημένους χαρακτήρες να βρίσκονται μαζί στην οθόνη, στην πορεία γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι εξαιτίας της φύσης του τίτλου που απαιτεί συντονισμό και έλεγχο της ταχύτητας, η συνολική εμπειρία του co-op τείνει προς το χάος.
Σε ό,τι αφορά τα collectibles που μαζεύουμε στο story mode, αυτά μπορούμε να τα ανταλλάξουμε με ένα είδος cosmetics, φτιάχνοντας π.χ. ένα ρομπότ με την μορφή του Metal Sonic, τα οποία ρομποτικά cosmetics μπορούν να χρησιμοποιηθούν μονάχα στο online mode. Ένα online mode που είναι περισσότερο σαν επιπρόσθετο Battle Mode που μπήκε στα γρήγορα για να γεμίσει κάπως το πακέτο του Sonic Superstars. Πρόκειται για ένα είδος party mode με διάφορα mini games το οποίο είχε μία άλφα πλάκα με άλλους παίκτες, αλλά μακροπρόθεσμα δεν μπορεί να κοντραριστεί με μία σοβαρή πρόταση στον τομέα του multiplayer gaming. Γενικότερα μετά την ενασχόλησή μας με το έξτρα περιεχόμενο του παιχνιδιού, η δύναμη του Sonic Superstars παραμένει ξεκάθαρα στο Story Mode. Κάτι που από την μία φαντάζει απόλυτα λογικό, από την άλλη όταν τα κρυφά coins μπορούν να επενδυθούν μονάχα σε επιπρόσθετα cosmetics, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο σ’ ένα μέτριο Battle Mode, η όρεξή μας για ψάξιμο άρχισε να μειώνεται αισθητά. Πάλι καλά που μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού προσφέρεται ένα πιο ουσιαστικό είδος meta-game περιεχομένου για να βρούμε και πάλι λίγο από το χαμένο μας κίνητρο.
Αυτή η όχι και ιδιαίτερα πλούσια πρόταση στον τομέα του συνοδευτικού υλικού, των cosmetics και του multiplayer αφαιρεί λίγο από την αξία του Sonic Superstars σαν πακέτο, το αναδεικνύει σαν μία τσιμπημένη πρόταση σ’ ό,τι αφορά την κανονική τιμή του. Ένας άλλος λόγος είναι φυσικά και το single player περιεχόμενο που με τα βίας φτάνει τις 10 ώρες, εκτός και αν επενδύσουμε σε μία πιο completionist λογική όπου εκεί επεκτείνεται περαιτέρω. Σαν περιπέτεια όμως, το Sonic Superstars στέκεται πολύ άνετα δίπλα στις καλές κυκλοφορίες του Sonic, κυρίως εξαιτίας του πανέμορφου art-style, το ενδιαφέρον level design και τα έντονα boss fights. Εάν είχε πέσει περισσότερη δουλειά σε κάποιους τομείς όπως την προσέγγιση της εκάστοτε πίστας, στην ομαλότερη εναλλαγή των χαρακτήρων και σε περισσότερο ουσιαστικό έξτρα περιεχόμενο, τα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού θα μπορούσαν να αναδειχθούν καλύτερα με σύμμαχο το στρωμένο gameplay. Πρόκειται για μία ικανοποιητική κυκλοφορία στον τομέα των platformers που κάνει πολλά πράγματα σωστά και που χάνει κάποιες ουσιαστικές λεπτομέρειες ώστε να μπορέσει να φτάσει σε πιο υψηλά επίπεδα στο είδος του. Το Sonic Superstars μπορεί να μην μας έμεινε αξέχαστο σαν ιστορία, αλλά στέκεται σε γερές βάσεις πάνω στις οποίες θα μπορούσαν να χτιστούν ακόμα καλύτερα πράγματα στο άμεσο μέλλον με κεντρικό ήρωα τον υπεραγαπημένο μπλε σκαντζόχοιρο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity