Σχεδόν 20 χρόνια πέρασαν από την αρχική κυκλοφορία του The Elder Scrolls IV: Oblivion. Τότε, μαθητής γυμνασίου, έπαιζα έως τις πέντε το πρωί και με δυο ώρες ύπνο, πήγαινα στο μάθημα. Μετά το σχόλασμα, ίδια ρουτίνα. Είναι από τις λίγες εμπειρίες που, από όσα ακούω, έζησαν πολλοί εκείνη την εποχή ακόμη κι αν οι λεπτομέρειες διαφέρουν. Μία ακόμη φορά, λοιπόν, ξεχυνόμαστε στην Cyrodiil και μέσα στην πρώτη ώρα, η πλοκή ξεδιπλώνεται και γίνεται εύκολα κατανοητή ακόμη και για όσους δεν είχαν ποτέ επαφή με τη σειρά. Ο Αυτοκράτορας βρίσκεται σε κίνδυνο από μια μυστήρια δύναμη, και όταν κατά τύχη βρίσκεται στο κελί όπου κρατείται ο πρωταγωνιστής, τον αναγνωρίζει ως «αυτός από τα όνειρά μου». Κάπως έτσι, ο πρωταγωνιστής κερδίζει την ελευθερία του και συνοδεύει τον Αυτοκράτορα μέσα από τους υπονόμους έως την έξοδο, όπου συμβαίνει το μοιραίο και η ιστορία παίρνει μπροστά για τα καλά.
Στο σημείο αυτό, ο παίκτης δημιουργεί τον χαρακτήρα του όπως επιθυμεί, με έναν character editor που επιτρέπει μεγάλη ελευθερία. Υπάρχουν πολλές φυλές (ανθρώπων, ξωτικών, Orks, σαυροειδών Argonian και αιλουροειδών Khajiit) οι οποίες πέραν της εμφάνισης, διαφέρουν στα passive abilities και αρχικά στατιστικά. Ένας Khajiit, για παράδειγμα, είναι αθόρυβος και μπορεί να κλέβει ευκολότερα, ενώ τα στατιστικά του χρησιμεύουν περισσότερο σε agility builds όπως assassins κλπ. Άλλοι, όπως τα Orcs, είναι φτιαγμένοι για σκληρές μάχες ενώ τα ξωτικά έχουν έφεση στη μαγεία. Πάντως, πέραν των passive abilities, ο παίκτης μπορεί πρακτικά να παίξει όπως θέλει. Μπορεί να μάθει μαγείες και να εξοπλιστεί με πανοπλία, για παράδειγμα. Το πώς αντιμετωπίζουν την κάθε φυλή οι υπόλοιποι κάτοικοι της Cyrodiil, είναι άλλη ιστορία. Για παράδειγμα, οι φυλές των ανθρώπων κατά γενικό κανόνα είναι ευπρόσδεκτες, ενώ οι Argonians και οι Khajiit αντιμετωπίζονται ως «εξωτικά» πλάσματα και ενδεχομένως δεχτούν ρατσιστικά σχόλια. Οπότε, η επιλογή φυλής έχει ουσία και πέραν των στατιστικών, αγγίζοντας αρκετά το κομμάτι του roleplaying, χωρίς ωστόσο να κλειδώνει quests ή εξοπλισμό πίσω από την επιλογή του παίκτη.
Από την πρώτη στιγμή που ξεκινήσαμε το παιχνίδι, τα γραφικά που φτιάχτηκαν με Unreal Engine 5 εντυπωσίασαν τρομερά. Τα δάχτυλα απευθείας πήγαν στα γνώριμα κουμπιά, αμέσως θυμηθήκαμε τα μονοπάτια που οδηγούν έξω από τους υπονόμους και όταν τελικά βγήκαμε στο φως του ήλιου, το θέαμα ήταν φανταστικό. Γυρνώντας στο πρωτότυπο παιχνίδι τώρα, σχεδόν 20 χρόνια μετά, τα γραφικά είναι εμφανώς «γερασμένα». Από τα πρόσωπα έως τα «νεκρά» μάτια ή τις λεπτομέρειες στις υφές, τα πάντα μαρτυρούν την ηλικία του τίτλου. Όμως στην νέα έκδοση, δεν υπάρχει τίποτα από αυτά. Ο συγχρονισμός χειλιών με την ομιλία, οι εκφράσεις του προσώπου, οι κινήσεις στον χώρο είναι όλα βελτιωμένα παρότι σε κάποια σημεία δείχνουν πως πρόκειται για remaster και όχι πλήρες remake, δηλαδή ο «σκελετός» ορισμένων μηχανισμών είναι αυτούσιος και δεν έγιναν θαύματα.
Είναι τόσες οι οπτικές βελτιώσεις που κάθε μικρό κατάλοιπο του παρελθόντος γίνεται εύκολα αντιληπτό, όμως βλέποντας συνολικά το παιχνίδι, μικρή σημασία έχει. Ο κόσμος είναι πιο ζωντανός και πλούσιος σε βλάστηση και λεπτομέρεια, με βελτιωμένης ποιότητας βράχια, λουλούδια, δέντρα και γενικότερα, όλα τα σημεία που απαρτίζουν το σκηνικό. Χάρη στον εξίσου βελτιωμένο φωτισμό και τα επιπλέον εφέ (ομίχλης, βροχής κλπ), κάθε σκηνή σε κάθε σημείο του κόσμου έχει ομορφιά. Ακόμη και μέσα στα Oblivion Gates, όπου η λάβα και τα επιβλητικά κάστρα κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική, υπάρχει ομορφιά μέσα στον συνδυασμό του φωτισμού με το περιβάλλον.
Οι βελτιώσεις δεν αφορούν μόνο τον τομέα των γραφικών, βέβαια. Προστέθηκε η δυνατότητα για sprint, που βοηθάει αφάνταστα στην εξερεύνηση μιας και οι αποστάσεις συχνά είναι τεράστιες και δεν υπάρχει πάντοτε διαθέσιμο άλογο, ενώ το fast travel ναι μεν βοηθάει, όμως η… μισή μαγεία είναι στην εξερεύνηση και προσπαθήσαμε να το κρατήσουμε στο ελάχιστο. Τα animations σε κάθε κομμάτι, από το περπάτημα έως τη μάχη, έχουν βελτιωθεί δραματικά και η κάμερα βρίσκεται στον ώμο του παίκτη αντί για κεντραρισμένη, δίνοντας πιο βολική και μοντέρνα οπτική όταν ο παίκτης γυρίζει σε 3rd person view. Φυσικά, το 1st person view παραμένει εκεί και η αλλαγή γίνεται με ένα κουμπί. Ακόμη, προστέθηκαν λεπτομέρειες σε ήχο και κίνηση, όπως η πιο «πνιγμένη» απόδοση ήχου από διπλανά δωμάτια ή μικρή πτώση στην ταχύτητα όταν ο παίκτης ανεβαίνει μια πλαγιά. Άλλες βελτιώσεις αφορούν και το κομμάτι των στατιστικών, όπου πλέον τα βασικά skills παραμένουν ίδια με παλιά όμως ο παίκτης ελεύθερα επιλέγει σε ποιο attribute θα δώσει πόντους στο level up και όλα τα skills προσφέρουν XP για level up. Παλαιότερα, μόνο τα skills του επιλεγμένου ζωδίου λειτουργούσαν έτσι, οπότε ο παίκτης πρακτικά επιβραβεύεται για όλες τις αυξήσεις.
Κάποιες από τις βελτιώσεις έφεραν νέα προβλήματα ωστόσο, αν και όχι μεγάλα. Η αλλαγή από περπάτημα σε sprint είχε μια περίεργη μετάβαση στο animation, με τον χαρακτήρα να σκύβει υπερβολικά όμως η ταχύτητα που κινείται δεν δικαιολογεί τη «βουτιά». Δεν πρόκειται για κάτι τρομερό που θα χαλάσει την εμπειρία κάποιου, αλλά τονίζει τους περιορισμούς του στούντιο που ανέλαβε να μεταφέρει ένα παιχνίδι του 2006 σε μηχανή γραφικών του σήμερα με απόλυτη πιστότητα – τα «παλιά» δεν ταιριάζουν πάντα με τα «καινούρια». Από την άλλη, κάποια προβλήματα υπάρχουν και στα γραφικά. Συγκεκριμένα, ορισμένες πιο μικρές πηγές φωτός όπως π.χ. τα αποκαΐδια έξω από την Kvatch, έχουν ένα παράξενο εφέ που τα κάνει μακρόστενα και πιξελιασμένα, σαν να μην «δουλεύει» η διαφάνεια όπως θα έπρεπε. Παρόμοια ζητήματα εμφανίζονται και σε ορισμένες σκιές, όπως π.χ. στις πανοπλίες των Blades που έχουν σειρές από μεταλλικά «λέπια» και κάπου ανάμεσά τους, το εφέ της σκιάς δείχνει σαν να σπάει.
Συνολικά μιλώντας, το The Elder Scrolls IV: Oblivion Remastered είναι ο καλύτερος τρόπος να παίξει κανείς το ιστορικό αυτό παιχνίδι. Περιλαμβάνει τα expansions, οπότε από άποψης ιστορίας και περιεχομένου είναι πλήρες. Έχει τρομερές βελτιώσεις στα γραφικά, τα animations, τις μικρές λεπτομέρειες σε ήχο και περιβάλλον, τη μάχη, το σύστημα leveling, την κάμερα κι άλλους τόσους τομείς. Σίγουρα, ο κορμός είναι του 2006, που σημαίνει ότι δεν ευθυγραμμίζεται με τα σημερινά RPG σε πολλά σημεία, από το πόσο μη κινηματογραφικό είναι έως τον ρυθμό της προόδου και την «ζωντάνια» του κόσμου ή την ακρίβεια στις μάχες. Και πάλι, αξίζει τουλάχιστον ένα playthrough για μυημένους και μη, αν μη τι άλλο διότι σχεδόν δύο δεκαετίες αργότερα, παραμένει παιχνίδι-σταθμός για το είδος του.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity