Από τη μία είναι απορίας άξιο το πως ένα franchise όπως το Prince of Persia να μην είναι συστηματικά ανάμεσα στις “AAA” κυκλοφορίες κάθε 2-3 χρόνια. Από την άλλη, βέβαια, για όποιον παρακολουθεί τη βιομηχανία τα τελευταία χρόνια, είναι μάλλον προφανές το γιατί, αλλά αυτό είναι μια διαφορετική συζήτηση. Παρά το όποια σύννεφα πάνω από την Ubisoft, η κυκλοφορία ακόμα ενός τίτλου της σειράς Prince of Persia είναι αν μη τι άλλο ευπρόσδεκτη, πόσο μάλλον όταν πίσω από την ανάπτυξη βρίσκεται η Evil Empire. Το «πάντρεμα» αυτών των δύο ακούγεται σαν την καλή ιδέα που για κάποιο λόγο κανείς μέχρι τώρα δεν σκέφτηκε – αλλά είναι το αποτέλεσμα τόσο καλό όσο ακούγεται στα χαρτιά;
The Rogue Prince of Persia, λοιπόν, και αυτή τη φορά ο πρωταγωνιστής μας αντιμετωπίζει τις ορδές των Ούνων, που εισέβαλαν στο βασίλειό του και τον κέρδισαν από την πρώτη κιόλας μάχη. Ο πρίγκιπας του τίτλου ξυπνάει σε ένα μικρό camp έξω από την πρωτεύουσα, και μαθαίνει πως ένα μαγικό μενταγιόν του επιτρέπει να ζει τον χρόνο όχι σαν μια ευθεία γραμμή, αλλά σαν έναν κύκλο. Πρακτικά, όποτε πεθαίνει μεταφέρεται στη στιγμή που ξυπνάει στο camp, τρείς μέρες μετά την εισβολή. Σταδιακά βρίσκει τα μέλη της οικογένειάς του και στρατιώτες/υπηρέτες/χωρικούς που θα τον βοηθήσουν στην αποστολή του να φτάσει στο παλάτι και να κερδίσει στην μάχη τον στρατηγό των Ούνων, που φαίνεται να κατέλαβε το βασίλειο πολύ γρήγορα, με τη χρήση κάποιας σκοτεινής μαγείας.
Στην πράξη, αυτό μεταφράζεται σε “Prince of Persia Roguelike Edition”, κάτι που είναι και προφανές από τον τίτλο. Για την ακρίβεια, κανείς θα μπορούσε να πει πως είναι σαν το “Dead Cells x Prince of Persia” που δεν κυκλοφόρησε ποτέ – και θα ήταν αρκετά κοντά. Είναι κάτι παραπάνω από ασφαλές να πούμε πως η Evil Empire ανέτρεξε πολλές φορές στο βιβλίο του Dead Cells για να αντλήσει έμπνευση και ιδέες, και αναμφίβολα τα δύο (roguelikes και prince of Persia) ταιριάζουν πολύ μεταξύ τους, οπότε γιατί όχι; Πράγματι, για το μεγαλύτερο ποσοστό τα δύο κύρια συστατικά συνεργάζονται αρμονικά μεταξύ τους, και το αποτέλεσμα είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό.
Όπως σε κάθε roguelike, ο πρωταγωνιστής μας ξεκινάει με τις πλέον απλές κινήσεις και βασικά όπλα, και σταδιακά εμπλουτίζει το οπλοστάσιό του και τις ικανότητές του μέσα από μόνιμα upgrades που με τη σειρά τους περισσότερες αναβαθμίσεις. Το βασικό gameplay loop είναι ικανοποιητικό και τραβάει τον παίκτη να επιστρέψει και να δοκιμάσει ξανά, ενώ ταυτόχρονα, υπάρχει και αρκετή ιστορία που ενσωματώνεται με έξυπνο τρόπο στο time loop και αν μη τι άλλο «ντύνει» με ενδιαφέροντα τρόπο το progression. Κατά τα άλλα, η πρόοδος είναι επίσης οικεία, αφού ο πρωταγωνιστής μας πηγαίνει από την μία περιοχή της πόλης στην άλλη, με την κάθε περιοχή να λειτουργεί σαν επίπεδο/biome, με ένα boss fight (όχι πάντα το ίδιο) να κόβει την περιπέτεια σε 3 μέρη.
Έχοντας αναφέρει αυτό, η πρώτη φορά που κάποιος φτάνει (και κερδίζει) το τελικό boss έρχεται γύρω στις 20 ώρες – αρκετά μικρό νούμερο για ένα roguelike. Από την άλλη, βέβαια, το progression και τα νέα όπλα/abilities που προσφέρονται με γρήγορο ρυθμό, κάτι σίγουρα θετικό. Προφανώς και με τον πρώτο τερματισμό (που δεν είναι ο μόνος) τίποτα δεν έχει τελειώσει, αφού είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα υπάρχει άφθονο περιεχόμενο που δεν έχει ανακαλυφθεί/ξεκλειδωθεί ακόμα. Στην πράξη, όποιος έχει ασχοληθεί με το Dead Cells θα νιώσει πως βρίσκεται σε οικείο περιβάλλον πολύ γρήγορα, αν και υπάρχουν αρκετές αλλαγές. Ο πρίγκιπας είναι αδιαμφισβήτητα καλύτερος στο να πιάνει περισσότερο ύψος γρήγορα, ενώ μπορεί να τρέχει και να σκαρφαλώνει σε τοίχους, κάτι που προφανώς «δουλεύεται» μέσα στο gameplay και τα επίπεδα. Δεν είναι λίγα τα sections που οι παίκτες καλούνται να περάσουν επιτυχώς μέσα από challenge courses με environmental hazards και διαδρομές που χρειάζεται μεγάλη συγκέντρωση και ακρίβεια – αν και θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε αυτό το σημείο το “The Lost Crown” τα κατάφερε πολύ καλύτερα, με πολύ πιο «ρευστό» και άμεσο χειρισμό. Όταν έρχεται η ώρα της μάχης, και από αυτή υπάρχει περισσότερο από αρκετή, και σε αυτό το σημείο τα πράγματα θυμίζουν και πάλι Dead Cells, με τα περισσότερα όπλα να έχουν ικανοποιητική αίσθηση και κίνηση, και το dodge του πρίγκιπα είναι πάντα απολαυστικό. Έχοντας αναφέρει αυτό, θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχουν και όπλα που είναι (τουλάχιστον σε αυτή τη φάση) overpowered και προσφέρουν ξεκάθαρα πλεονέκτημα, κάτι που περιορίζει τα viable builds για αυτούς που θέλουν να πάνε για το κάτι παραπάνω και να προκαλέσουν τους εαυτούς τους.
Κατά τα άλλα, τα γραφικά είναι αρκετά όμορφα και ταιριαστά με την αισθητική, ενώ φαίνονται σαν ζωγραφισμένα στο χέρι. Οι χαρακτήρες ακολουθούν την ίδια τεχνοτροπία και δένουν όμορφα αισθητικά, αν και είναι κάπως μονοδιάστατοι. Ο ήχος είναι επίσης καλός, χωρίς να κερδίζει βραβεία, με όμορφες μουσικές που δένουν με το ύφος και το στυλ όχι μόνο του παιχνιδιού, αλλά και του σκηνικού της ιστορίας.
Σε γενικές γραμμές το The Rogue Prince of Persia είναι μια πραγματικά διασκεδαστική προσθήκη, και όσοι αποφασίσουν να ασχοληθούν μαζί του, fans και μη, θα περάσουν πολύ ευχάριστα τον χρόνο τους. Θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερο αν είχε περισσότερο βάθος και ελευθερία στον σχεδιασμό, αλλά και ως έχει δεν είναι κακό. Σε μια σκηνή όμως όπως αυτήν των roguelikes, είναι πολύ δύσκολο να μην υπάρξουν συγκρίσεις. Δυστυχώς, σε κάποια πράγματα όπως η κίνηση και ο σχεδιασμός των επιπέδων, ακόμα και το “The Lost Crown” ήταν καλύτερο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity