Το έχουμε «πάθει» όλοι. Ονειρευόμαστε να φτιάξουμε κάτι ή ελπίζουμε να φτιαχτεί κάτι, ένα παιχνίδι, μια ταινία, οτιδήποτε και καθόμαστε σε μια γωνιά, με παρέα ή όχι, κι αναρωτιόμαστε ποιος ή ποιοι δημιουργοί θα ήταν ιδανικές ή γενικότερα ενδιαφέρουσες επιλογές για το έργο που έχουμε κατά νου. Κάτι ανάλογο συνέβη όταν το The Last Of Us ήταν σε πρώιμο στάδιο παραγωγής και είχε έρθει η ώρα να επιλεγεί συνθέτης για τη μουσική του παιχνιδιού. Με συγκεκριμένη κατεύθυνση κατά νου και παραδείγματα όπως το No Country For Old Men των αδελφών Coen -το οποίο ήταν φειδωλό με τη μουσική του επένδυση- Neil Druckmann και Bruce Straley μάζεψαν διάφορα μουσικά κομμάτια που ταίριαζαν με το ύφος στο οποίο στόχευαν. Με βάση αυτό το πρώτο σύνολο θα επιχειρούσαν να διαλέξουν τον κατάλληλο συνθέτη. Τελικά δεν χρειάστηκε αφού κατ’ ουσίαν τον είχαν διαλέξει ήδη. Απλά δεν το είχαν συνειδητοποιήσει ακόμη. Τα περισσότερα από τα κομμάτια που μάζεψαν, λοιπόν, ήταν κομμάτια του Gustavo Santaolalla, του Αργεντινού μουσικού που δεν ξέρει να διαβάζει και να γράφει παρτιτούρες. Έχει μάθει να συνθέτει παίζοντας, πάνω στην ηχογράφηση, ούτε πριν, ούτε μετά.
Ο Gustavo Santaolalla δεν είχε ασχοληθεί με μουσική επένδυση videogame πριν το The Last Of Us. Θέληση υπήρχε, ωστόσο συνοδευόταν με άρνηση να ασχοληθεί με παραγωγή που δεν εστιάζει πάνω από όλα στην ιστορία της. Όταν χτύπησε την πόρτα του η Naughty Dog η θέληση ήταν έτοιμη και η άρνηση δεν είχε καν εφαρμογή στην ιδέα του The Last Of Us. Το ταίριασμα ήταν προφανές.
Λίγα χρόνια αργότερα, με την κυκλοφορία του The Last Of Us το 2013, ο ήχος του ronroco (είδος charango που με τη σειρά του είναι είδος κιθάρας) έγινε απότομα πιο γνώριμος στο χώρο του gaming. Η βολιβιανής επινόησης παραλλαγή του συγκεκριμένου οργάνου είχε ήδη τιμηθεί πολλάκις πριν την παραγωγή της Naughty Dog, στον κινηματογράφο όμως, όπου η δουλειά του Αργεντίνου τού είχε ήδη εξασφαλίσει βραβεία, τόσο για soundtracks (Brokeback Mountain, Babel κ.λπ.) όσο και για δικούς του δίσκους και παραγωγές. Από τότε είναι ο βασικός (αν και όχι ο μόνος) συνθέτης σε οτιδήποτε έχουμε δει από The Last Of Us, αφού συνεισέφερε και στο The Last Of Us: Left Behind και, εσχάτως, στο The Last Of Us Part II. Η εξέλιξη του ρόλου του σε κάθε βήμα έχει ένα ειδικό ενδιαφέρον που υπό το κατάλληλο πρίσμα στέκεται και ως συμβολισμός ενδεικτικός όσο και ταιριαστός στην πορεία του The Last Of Us γενικότερα.
Στο soundtrack του The Last Of Us κάθε κομμάτι πιστώνεται στον ίδιο τον Santaolalla, δείχνοντας το βαθμό της εμπλοκής του. Φαίνεται δε ότι πάτησε σε έναν από τους νόμους των soundtracks γενικότερα, ετοιμάζοντας μια χούφτα θέματα σε πολλαπλές παραλλαγές για να εξυπηρετούνται και διαφορετικές περιστάσεις. Στο The Last Of Us, Vol. 2, δηλαδή στο soundtrack του The Last Of Us: Left Behind, οι αρμοδιότητες φαίνεται να χωρίζονται λίγο καλύτερα, αφού οι συνθέσεις του Santaolalla συμπληρώνονται με κομμάτια των JD Mayer, Antony Caruso και Andrew Buresh, μουσικούς που έτσι κι αλλιώς συμμετείχαν στη μίξη ήχου και άλλες πτυχές της παραγωγής, ενώ έχουν ξανασυνεργαστεί με την Naughty Dog. Ο Santaolalla συνεχίζει την εξερεύνησή του πάντως. Στο πρώτο μέρος, κομμάτια όπως The Last Of Us, All Gone και The Path ήταν η βάση στην οποία χτίστηκαν πολλαπλές παραλλαγές και κρατούν αυτό το ρόλο στο Left Behind, συμπληρώνονται όμως από νέες ιδέες που αποτυπώνονται στα Fleeting και Left Behind, συνθέσεις που επίσης παρουσιάζονται σε διάφορες μορφές, ως συνδετικός ιστός για τη συνολική μουσική επένδυση. Ωστόσο, παρά την ποιότητα πολλών κομματιών και στις δυο περιπτώσεις, τα δυο αυτά άλμπουμ μοιάζουν περισσότερο με πείραμα, σχεδόν σαν το ίδιο το The Last Of Us.
Ο ερχομός του The Last Of Us Part II δημιουργεί την αίσθηση ότι όλα τα νοήματα συγκεντρώνονται, κατευθύνονται με μεγαλύτερη ακρίβεια, με ακόμη καλύτερη αντίληψη του όλου από τους δημιουργούς, τόσο του παιχνιδιού, όσο και της μουσικής. Ούτε σε αυτήν την περίπτωση μένει μόνος ο Santaolalla. Συμπληρώνεται από τον Mac Quayle. Ο Mac Quayle είναι ο λόγος που καθώς παίζει κάποιος The Last Of Us Part II νιώθει μονομιάς -όταν έρχεται ώρα για μάχη- πως κάτι άλλαξε στο ύφος της μουσικής. Η δουλειά άλλωστε ήταν ακριβώς αυτή, να φροντίσει για τη μουσική που θα συνόδευε τις διάφορες αναμετρήσεις. Τα Eye For An Eye και The Cycle Of Violence είναι τα καλύτερα δείγματα της δουλειάς αυτής, η οποία δουλειά θέτει κι εκείνη του Santaolalla σε διαφορετική βάση, χάρη στην αντίθεση που δημιουργείται.
Είναι σχεδόν περίεργο -μα ταιριαστό- ότι η αντίθεση αυτή δίνει την τελική μορφή σε όλα τα υπόλοιπα. Στο The Last Of Us Part II ο Gustavo Santaolalla όχι μόνο εστιάζει στην ιστορία του παιχνιδιού αδιαφορώντας σχεδόν για τα πιο μηχανιστικά του τμήματα, αλλά σχηματίζει την αφήγηση περισσότερο από τις προηγούμενες δύο φορές. Κάτι τέτοιο γίνεται κατανοητό, σε πολύ γενικές γραμμές όμως, αν ακούσει κανείς το άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος προσπαθώντας, με μουσική και τίτλους, να αντιληφθούμε την ιστορία που προσπαθεί να αποδώσει. Ακόμη περισσότερο ξεκαθαρίζει η κατάσταση με το που ξεκαθαριστεί ότι ο Mac Quayle έχει τόσο συγκεκριμένο στόχο. Η εντύπωση αποκρυσταλλώνεται μόνο παίζοντας όμως.
Όποιος προσέχει από πού προέρχεται η μουσική που ακούει καθώς παίζει, αργά ή γρήγορα συνειδητοποιεί ότι η μουσική του Santaolalla δεν είναι απλή συνοδεία, ένα σύνολο από όμορφα κομμάτια που ταιριάζουν με όσα απεικονίζονται κ.λπ. Δεν είναι καν άλλος ένας τρόπος κωδικοποίησης των διαφόρων γεγονότων. Δεν είναι συνοδεία. Είναι κάτι πολύ πιο συγκεκριμένο: σημεία στίξης. Δεν υπάρχει σημαντική στιγμή στο παιχνίδι που να μην ενισχύεται, να μην υπογραμμίζεται έστω από μερικές νότες στο charango του Gustavo Santaolalla. Συχνά αυτό μεταφράζεται σε δευτερόλεπτα μιας μελωδίας, όχι σε αναπαραγωγή μεγάλου μέρους ενός κομματιού. Αργά ή γρήγορα ο παίκτης αντιλαμβάνεται, υποσυνείδητα ενδεχομένως, πως ένα όργανο σημαδεύει στιγμές, χαρακτήρες, σημεία καμπής, τους δημιουργούς και τον ίδιο ακόμη, φροντίζοντας τελικά να μένει το αποτύπωμα του παιχνιδιού στη σκέψη πολύ μετά το τέλος της ιστορίας της Ellie και της Abby.
Η μουσική επένδυση φτάνει να λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα, όπως και το ίδιο το παιχνίδι. Αν καταλήγουμε εδώ για να γίνει το χατίρι του Santaolalla, του παιχνιδιού, του Druckmann ή το δικό μας παραμένει άγνωστο και, μάλλον, ασήμαντο ως προς τη μεγάλη εικόνα. Και κάπως έτσι θυμόμαστε κάτι εξίσου ασήμαντο. Κανείς δεν έχει βραβεύσει (ακόμη;) τον Gustavo Santaolalla για το έργο του στο σύνολο του The Last Of Us. Ποιος όμως μπορεί να φανταστεί το σύγχρονο πρόσωπο της Naughty Dog χωρίς μια χούφτα νότες από το ίδιο charango;
Apple Music
Spotify
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity