O σατανικός Detective Vincent Magnotta
Οι εξελίξεις στην υπόθεση είναι καταιγιστικές. Μια νέα επιστολή φτάνει στα χέρια του δημοσιογράφου-ερευνητή και αυτήν τη φορά το ενδιαφέρον γι’ αυτόν είναι ακόμα πιο άμεσο, καθώς το επόμενο θύμα θα είναι η σύντροφός του, Catherine Powell. Η Catherine διεξάγει και η ίδια έρευνα για τον δολοφόνο και έχει βρεθεί πολύ κοντά στην αποκάλυψή του. Προφανώς για αυτόν το λόγο ο The Ripper θέλησε να τη βγάλει από τη μέση. Ο Quinlan λοιπόν σπεύδει να βρει την συμβία του πρώτος, όμως δεν προλαβαίνει το κακό. Τη βρίσκει στο διαμέρισμά της, βαριά τραυματισμένη και σε κώμα. Η Catherine μεταφέρεται εσπευσμένα στην κλινική Tribeca Center. Εκεί, λίγο αργότερα, στο τμήμα Meta-Cognition, ο Quinlan συναντάται με την Dr. Clare Burton. Αυτή εκφράζει την πίστη της ότι μπορεί ν’ αποσπάσει από τη μνήμη της Catherine μια εικόνα του δολοφόνου, κάτι που ναι μεν τελικά πραγματοποιείται αλλά η εικόνα παρουσιάζει πολλές αλλοιώσεις, οπότε η έρευνα θα πρέπει να συνεχιστεί. Εξετάζοντας όσα είχε ανακαλύψει το θύμα για τον Ripper, ο πρωταγωνιστής καταλήγει σε τρεις υπόπτους και στη συνέχεια, με τη βοήθεια του διαβόητου hacker Joey Falconetti, επιχειρεί να εισάγει αυτά τα δεδομένα στο μυαλό της Catherine.
Μια δροσιστική μπίρα για τον Quinlan
Συνδυάζοντας τα αποτελέσματα της δικής του έρευνας με όσα είχε βρει η σύντροφός του, ο Quinlan αντιλαμβάνεται πως όλοι οι εμπλεκόμενοι στην έρευνα και υποψήφια θύματα, είναι μέλη μιας online gaming κοινότητας με την ονομασία "Web Runners". Το παιχνίδι που έπαιζε το group ήταν επικεντρωμένο στον Jack the Ripper και με αυτήν την πληροφορία, άρχισε σιγά σιγά να ξετυλίγεται το κουβάρι του μυστηρίου. Μάλιστα ένα από τα μέλη του group ήταν και η μητέρα της Catherine που πέθανε κατά τη διάρκεια ενός gaming session. Προχωρώντας, ο πρωταγωνιστής ανακαλύπτει ότι όλα τα θύματα είχαν δολοφονηθεί με τη ίδια ακριβώς μέθοδο.
Οι αρχές φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο συνεργάσιμες για τη διαλεύκανση της υπόθεσης, με τον Detective Vincent Magnotta να προτάσσει όσο το δυνατό περισσότερα εμπόδια μπορεί στον Quinlan.
Ο Ripper μετέφερε κώδικα στο μυαλό όλων των θυμάτων και μέσω αυτού η θερμοκρασία του σώματός τους ανέβαινε σε πολύ υψηλά επίπεδα με αποτέλεσμα να διαμελίζονται. Τελικά, μέσω των ερευνών έρχεται στην επιφάνεια ένα cyber weapon, σχεδιασμένο από ένα μέλος του group, πριν πεθάνει, προορισμένο να σταματήσει τη δράση του Ripper κατά τη διάρκεια των online sessions. Δίχως να χάσει χρόνο, ο Quinlan συναρμολογεί το όπλο, μπαίνει στο παιχνίδι και σκοτώνει τον Ripper, έχοντας πολύ μικρά περιθώρια να γλιτώσει και ο ίδιος, πριν εγκλωβιστεί οριστικά στο online session. To Ripper είναι ένα ακόμα Full Moton Video point and click adventure, η μόδα των οποίων άνθισε και έσβησε οριστικά μέσα σε πολύ λίγα χρόνια, στo δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990. Οι περισσότεροι που είχαν την τύχη, ή την ατυχία -θα φανεί παρακάτω γιατί- να ασχοληθούν μαζί του, σίγουρα δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν τον ήχο από τις γόβες της Renee Stein κατά τη διάρκεια της εισαγωγής, την ώρα που προσπαθούσε να ξεφύγει από τον μανιακό δολοφόνο. Έτσι, με τη συνοδεία κεραυνών και το Don’t Fear the Ripper των Blue Oyster Cult ως μουσική υπόκρουση, άρχιζε το βασανιστήριο όχι μόνο των πρωταγωνιστών αλλά και των παικτών.Η πρώτη προσπάθεια της Take 2 Interactive να αποκτήσει μερίδιο από την πίτα του εν λόγω genre,ήταν αντικειμενικά μία παταγώδης αποτυχία. Ξεκινώντας από τους γρίφους, τον ένα από τους δύο βασικούς πυλώνες ενός adventure, εξ αρχής διαπιστώνει κάποιος ότι η κατάσταση είναι τραγική. Πληροφορίες κρυπτογραφημένες και «τοποθετημένες» στα πιο απίθανα σημεία του παιχνιδιού, puzzles που απαιτούσαν αίτηση πρωτοκολλημένη με χαρτόσημο μπας και φανερωθούν οι λύσεις και τραγελαφικές καταστάσεις trial and error συνθέτουν ένα μεγάλο μέρος του gameplay. Μάλιστα την εποχή που κυκλοφόρησε το παιχνίδι, μέσα όπως το internet και η αναζήτηση walkthroughs ήταν πολυτέλειες για πολύ λίγους, οπότε εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι οι περισσότεροι απλά παρατούσαν το παιχνίδι απ’ τον πρώτο κιόλας γρίφο. Αυτός είχε να κάνει με την τοποθέτηση, σε σωστή διάταξη, χαλικιών σ’ έναν πίνακα, αν και εφόσον οι παίκτες είχαν κατορθώσει να μαντέψουν το ζώδιο της Catherine Powel.
Oι έρευνες απαιτούν μακροχρόνιες συζητήσεις
O δεύτερος πυλώνας του παιχνιδιού ήταν ασφαλώς ο συνδυασμός σεναρίου, διαλόγων και ερμηνείας των ηθοποιών. Το cast απαρτιζόταν από τους Christopher Walken ως Detective Vince Magnotta, Burgess Meredith ως Hamilton Wofford/Covington Wofford, Karen Allen ως Doctor Clare Burton, David Patrick Kelly ως Joey Falconetti, Scott Cohen ως Jake Quinlan, Ossie Davis ως Ben Dodds, John Rhys-Davies ως Vigo Haman, Tahnee Walch ως Catherine Powell, Jimmie Walker ως Soap Beatty, Steven Randazzo ως Sgt. Lou Brannon, Peter Boyden ως Vic Farley, Paul Giamatti ως Doctor Bud Cable, MacIntyre Dixon ως Gambit Nelson, Lianna Pai ως Kashi Yamamoto, David Thornton ως Twig, Kira Arne ως Vivien Santiago, William Symour ως Bob Eppels, Richard Bright ως Dr. Karl Stasiak και Phyllis Bash ως Prof. Lillian Bech. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς είναι ηθοποιοί με ταλέντο και αξιοσημείωτη καριέρα στο Hollywood που όμως, άγνωστο γιατί, δεν κατάφεραν να μπουν στο πετσί των ρόλων τους. Ειδικά η ερμηνεία του Christopher Walken ήταν η χειρότερη απ’ όλες. Λες και παρακολουθούσε κανείς άλλον ηθοποιό και όχι αυτόν που είχε εντυπωσιάσει το κοινό στον Ελαφοκυνηγό. Ο μόνος που στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων ήταν ο Scott Cohen και ευτυχώς μιας και είχε τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Από την άλλη, οι διάλογοι ναι μεν ήταν αρκετά καλά δεμένοι μεταξύ τους, υπήρχε ομαλή ροή και παρείχαν πληροφορίες για την εξέλιξη της πλοκής του παιχνιδιού, όμως σε ελάχιστες περιπτώσεις έδιναν στοιχεία για την επίλυση των γρίφων.
Πολύ γνωστοί ηθοποιοί στο cast του παιχνιδιού
Το κλίμα που επικρατούσε στα γυρίσματα μεταξύ των ηθοποιών ήταν ιδανικό και παρόλο που στο cast υπήρχαν ηχηρά ονόματα της μεγάλης οθόνης, οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν αρμονικές. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα λόγια του Scott Cohen ο οποίος, προς τιμήν του, δέχτηκε να απαντήσει με μερικές ερωτήσεις που του θέσαμε με την ευκαιρία του παρόντος αφιερώματος. «Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα. Ήταν η πρώτη μου δουλειά μετά τη γέννηση του γιού μου, είχα βάψει τα μαλλιά μου ξανθά και θα είχα την ευκαιρία να δουλέψω δίπλα σε καταπληκτικούς ηθοποιούς. Υπήρχε ένας λαμπρός σκηνοθέτης, ο Phil Parmet και πολύ κέφι για να δημιουργήσουμε κάτι που γνωρίζαμε ότι σχετιζόταν άμεσα με τις αλλαγές στη βιομηχανία της διασκέδασης», δήλωσε ο Cohen. «Η διάθεση ήταν υπέροχη. Όλοι μετείχαν με ιδιαίτερη αφοσίωση. Από τον Burgess Merdedith έως τον Paul Giamatti, από τον Christopher Walken έως τον Ossie Davis. Υπήρχε ένα μεγάλο μυστήριο που έπρεπε να λυθεί και όλοι ήταν μέρος της πλοκής», συμπλήρωσε ο πρωταγωνιστής του Ripper. Τέλος όταν ρωτήθηκε πως θα αντιδρούσε αν του γινόταν πρόταση να μετέχει σε ένα παρόμοιο project, επέδειξε ιδιαίτερο ενθουσιασμό, απαντώντας ότι θα δεχόταν χωρίς δεύτερη σκέψη. Σημείωσε χαρακτηριστικά ότι αγάπησε το Ripper και το μόνο που μπορεί να φανταστεί είναι πως στη σύγχρονη εποχή τα πράγματα είναι περισσότερο πολύπλοκα αλλά και ενδιαφέροντα.
Η πρώτη προσπάθεια της Take 2 Interactive να αποκτήσει μερίδιο από την πίτα στο εν λόγω genre, ήταν αντικειμενικά μία παταγώδης αποτυχία.
Οι ελάχιστες απαιτήσεις για να μπορέσει κάποιος ν’ απολαύσει στην οθόνη του τη σχεδόν κινηματογραφική εμπειρία του Ripper ήταν Hard Disk Space: 10 MB, RAM: 8 MB, OS: MS-DOS 5.0, CD- ROM, CPU: 486DX, Graphics Card: SVGA, VESA, VGA. Οτιδήποτε ανώτερο ασφαλώς ήταν ευπρόσδεκτο και βελτίωνε την απόδοση ενός τίτλου πλημμυρισμένου από videos και cut-scenes που η Take Τwo Interactive κατόρθωσε να χωρέσει σε 6 CD. Με το The Ripper συμπληρώνεται άλλο ένα κομμάτι της ιστορίας των adventures που βασίστηκαν στην τεχνολογία Full Motion Video. Αν αναρωτιέται κανείς το λόγο για τον οποίο γράφτηκαν όλες αυτές οι γραμμές, όπου παρατέθηκαν κυρίως αρνητικά στοιχεία, είναι για να καταδειχτεί το γεγονός ότι παρά την ποιότητα των διαθέσιμων πόρων, η επιτυχία από την αποτυχία χωρίζεται από μια πολύ λεπτή γραμμή. Όσο κι αν είχαν καλή διάθεση οι άνθρωποι της εταιρείας ανάπτυξης, δυστυχώς, δεν κατόρθωσαν να φτάσουν στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αυτό βεβαίως είναι κάτι που δεν φαίνεται από το 70% που απέσπασε ο τίτλος στα Game Rankings, μιας και οι τότε κριτικοί το επιβράβευσαν για τον πολύ καλό τεχνικό τομέα του. Επιπρόσθετα, ο βαθμός δυσκολίας ίσως ήταν ο λόγος της ακύρωσης των προγραμματισμένων ports του παιχνιδιού σε PlayStation και Sega Saturn. Τουλάχιστον το πάθημα έγινε μάθημα και δύο χρόνια μετά το ίδιο studio πρόσφερε στο κοινό το εκπληκτικό Black Dahlia, με το σχετικό αφιέρωμα να βρίσκεται ήδη σε φάση προετοιμασίας.Long Play Part 1
Long Play Part 2
Developer: Take 2 Interactive
Publisher: Take 2 Interactive
Έτος Κυκλοφορίας: 1996
Format: PC
Πηγές: Wikipedia, Giant Bomb, Adventure Gamers
Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έπαιξα πρόσφατα μετά από προτροπή του Νικήτα φυσικά ο οποίος είναι master σε αυτά τα είδη.Παίζω χρόνια adventure αλλά μου έκαψε το μυαλό το συγκεκριμένο παιχνίδι.Οι γρίφοι του είναι για παλιούς και εμπειρότερους παίκτες που έχουν μεγαλώσει σε αυτή την γενιά,αντικειμενικά είναι πολύ δύσκολο οπότε ότι μπόρεσα έκανα και παρέα με ένα walkthrough κάτι έβρισκα κάτι έβλεπα,αλλά η μαγεία και το μυστήριο του παιχνιδιού σε κρατάνε μέχρι το τέλος.Σε ευχαριστώ Νικήτα για την τρομερή πρόταση σου.Και εγώ με την σειρά μου σας το προτείνω αρκεί να μπορέσετε να παραβλέψετε το γεγονός με την αργή δράση,τους σαδιστικούς γρίφους,και τα shooting σημεία του παιχνιδιού.
Ωραιο αρθρο για εμας που πρωτα ειμαστε adventurαδες...Νικητα και το black dahlia παλουκακι ηταν...οχι φυσικα ομως σαν το ripper.