Αποφασισμένος (μετά τον θάνατο του Τόνι Σταρκ) να βάλει έστω για λίγο στη ναφθαλίνη τη στολή του Spider-Man, ο Πίτερ Πάρκερ επιθυμεί να φύγει με την παρέα του σχολείου του σε εκπαιδευτική εκδρομή στην Ευρώπη. Τα μυστήρια πλάσματα που σπέρνουν τον όλεθρο στην Γηραιά ήπειρο, όμως, δε λένε να τον αφήσουν σε ησυχία.
Δεν έχουν αλλάξει και πάρα πολλά στο ύφος τούτου του sequel του Spider-Man. Εάν το προ διετίας reboot «Spider-Man: Επιστροφή στον Τόπο του» είχε σαφείς επιρροές από τις teen κομεντί της δεκαετίας του ’80 (με προτίμηση σε εκείνες του σκηνοθέτη Τζον Χιούζ), αυτό μένει μεν πιστό στο πνεύμα που διακατείχε τον προκάτοχό του, ανεβάζει όμως κατά τι το level της νεανικής εϊτίλας, ανακαλύπτοντας παραδόξως την γοητεία των… «National Lampoon’s» και δη της ταινίας εκείνης όπου «Το Τρελό Θηριοτροφείο Πάει Διακοπές στην Ευρώπη» (1985). Κατά διαβολική σύμπτωση, στο σενάριο του προαναφερθέντος είναι επίσης ανακατεμένος ο Τζον Χιούζ (χα!), ο οποίος δε νομίζω να μπορούσε ποτέ του να φανταστεί πως κάποτε το έργο του θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τις περιπέτειες του Ανθρώπου Αράχνη.
Κατά τα φαινόμενα, όμως, όλα γίνονται. Πόσω μάλλον όταν το ταξίδι στην Ευρώπη α λα «EuroTrip» (2004) αποτελεί όνειρο ζωής για χιλιάδες Αμερικανούς. Γιατί να μην το ζήσει κι ο Spidey, δηλαδή; Χώρια που το παιδί περνάει πλέον ζόρια, αφού ο μέντοράς του Τόνι Σταρκ δε βρίσκεται πια τριγύρω για να τον νουθετεί, οφείλοντας έτσι κάπως να ξεδώσει το αγόρι. Αυτό που σπανιότατα γίνεται, πάντως, και που ούτε εδώ αλλάζει, είναι το sequel να είναι ανώτερο του original. Η αποστολή μάλιστα δυσκολεύει από μόνη της, καθώς ο Πίτερ Πάρκερ, όπως προτάσσει και ο τίτλος, παίζει εδώ μπάλα εκτός έδρας, μακριά από το αγαπημένο του Κουίνς της Νέας Υόρκης.
Τοποθετημένο μετά τα γεγονότα της «Τελευταίας Πράξης» (2019), το φιλμ ξεκινά με ένα χαβαλεδιάρικο (και καλά) μνημόσυνο των superheroes που έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος ενάντια στον Thanos. Ο ίδιος ο Πίτερ Πάρκερ δε δείχνει να μπορεί να προσαρμοστεί στη νέα άνευ Iron-Man εποχή, έχοντας το μυαλό του μονάχα στις διακοπές ανά τας Ευρώπας, όπου ελπίζει πως επιτέλους θα ρίξει το αντικείμενο του πόθου του, την MJ που τόσο γουστάρει, χαρίζοντάς της δαχτυλίδι στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ (quelle banalité, που θα έλεγαν και οι Γάλλοι). Παίρνει βέβαια μαζί του, έστω με το ζόρι, τη στολή του Spider-Man, όπως η θεία Μέι (η οποία γνωρίζει πια το alter ego του ανιψιού της) του επιβάλλει να κάνει, μην τυχόν και του χρειαστεί εκεί στα ξένα και… μαντέψτε τι γίνεται: του χρειάζεται!
Εν αρχή ην η Βενετία με τα κανάλια της, όπου η χαρούμενη τάξη των συμμαθητών από το Αμέρικα προσγειώνεται, συνοδεία δύο αλλού γι’ αλλού καθηγητών. Εκεί ο Αραχνάκιας τα βάζει αρχικά με ένα υδάτινο τέρας το οποίο αποκαλείται Elemental (…or something), έχοντας την καθοδήγηση του πανταχού παρόντος Νικ Φιούρι, ο οποίος προσπαθεί απεγνωσμένα να τον επαναφέρει στον ορθό σουπερηρωικό δρόμο, αλλά και την συμπαράσταση ενός μυστήριου τύπου, που οι Ιταλοί giornalisti βαφτίζουν… Mysterio και πες-πες στο τέλος το όνομα του μένει. Καθώς η εφηβική κουστωδία συνεχίζει το ελαφρώς τροποποιημένο οδικό (πια) ταξίδι της σε Πράγα και Λονδίνο, επιπρόσθετα βλαβερά Elemental σκάνε μύτη από το πουθενά γκρεμίζοντας τα πάντα, στέλνοντας τις ρομαντικές ονειρώξεις του Πίτερ Πάρκερ περίπατο, μαζί και την διστακτική αποστασιοποίησή του από τον υπερηρωικό εαυτό του, μιας και αντιλαμβάνεται πλήρως πως έχει υποπέσει σε ολέθρια γκάφα που απειλεί να τινάξει τα πάντα στον αέρα.
Ενώ η «Επιστροφή στον Τόπο του» ήταν μια αρκούντως διασκεδαστική νεανική κομεντί η οποία εμβόλιμα περιείχε κάποιες σκόρπιες (και ουχί από τις πλέον επιτυχημένες) σεκάνς σουπερηρωικής βαβούρας, το «Μακριά από τον Τόπο του» μοιάζει με μια μετριότατη ταινία του συγκεκριμένου genre, η οποία διακόπτεται εδώ κι εκεί από ενθέσεις αμερικανικής teen comedy, του εντελώς τουριστικού τύπου, όμως. Από την Πλατεία του Αγίου Μάρκου στη Βενετία, στη Γέφυρα του Καρόλου στην Πράγα και το Tower Bridge του Λονδίνου, ο επανακάμψας σκηνοθέτης Τζον Γουάτς μοιάζει να θέλει να πείσει αρχικά τους συμπατριώτες του για το πόσο όμορφα είναι τα ευρωπαϊκά αξιοθέατα, πριν αμολήσει τα Elemental θηρία που δεν αφήνουν όρθιο ούτε κολυμπηθρόξυλο. Επιπροσθέτως, αστοχεί στην αντιπαράθεση καλού – κακού, καθώς ο villain της υπόθεσης (υπάρχει twist εδώ, που το καταλαβαίνει κανείς… διαβάζοντας τα ονόματα του καστ και μόνο) αφενός δεν είναι πια και τόσο κακός, αφετέρου οι προθέσεις πίσω από τις πράξεις του είναι ελαφρώς δυσνόητες. Και αν όσον αφορά το πρώτο σκέλος της ένστασης… μικρό το κακό, μιας και πήξαμε όλα αυτά τα χρόνια του κομιξάδικου μπουμ στους κακιασμένους τυπάδες που θέλουν να διαλύσουν το σύμπαν γιατί απλά… έτσι τη βρίσκουν (αρχηγός όλων αυτών των μυστήριων στέκει για μένα ο En Sabah Nur του Όσκαρ Άιζαακ, στο θλιβερό «X-Men: Απόκαλιψ»), το δεύτερο αποδεικνύεται μέγα ολίσθημα για το σενάριο και τον ρυθμό της δράσης, αφού κάπου δημιουργούνται απορίες για το ποιος ακριβώς είναι ο λόγος που οι όμορφες πόλεις της Ευρώπης διαλύονται.
Από την άλλη, όλη αυτή η χαλαρότητα που επιδεικνύουν ο μπερδεμένος περί του status του Πίτερ Πάρκερ, οι κολλητοί συμμαθητές του που μπλέκουν σε αναπάντεχα ειδύλλια, οι καθηγητές του που είναι χαμένοι στην κοσμάρα τους και οι κακοί που δεν γυαλίζει δα και το μάτι τους, ίσως έχει να κάνει με μία προσέγγιση της Marvel η οποία συνιστά πως έπειτα από την ελεγεία (που λέει ο λόγος, δηλαδή) της «Τελευταίας Πράξης», το fanbase είχε ανάγκη από κάτι πολύ πιο ελαφρύ και «ανώδυνο». Εάν δεχτούμε πως πράγματι κάτι τέτοιο ισχύει, τότε δεν έχει πέσει και πολύ έξω το όλο project, μιας και το φιλμ σε γενικές γραμμές δεν σε κάνει να κοιτάς το ρολόι σου κάθε τρεις και λίγο. Συνδράμει σε αυτό και ο Τομ Χόλαντ, ο οποίος δείχνει εκ νέου πως είναι γεννημένος για τον ρόλο, διατηρώντας σταθερά την παιδικότητά του δεκαεξάχρονου, αν και πλέον έχει κλείσει τα είκοσι τρία του χρόνια.
Το πρόβλημα που μένει σταθερά άλυτο μέχρι τους τίτλους τέλους είναι πως δεν έχει κάτι το συναρπαστικό να προσθέσει τούτη η νέα περιπέτεια του Ανθρώπου Αράχνη (όγδοη αυτούσια κάθοδος του στις αίθουσες κατά τον αιώνα τούτο, σαν πολλές δεν είναι;), πόσω μάλλον όταν ακόμη και η καλύτερη σεκάνς που υπάρχει εδώ (και αφορά την ψυχεδελική παράκρουση των ψευδαισθήσεων του Spidey) μοιάζει να έρχεται ασθμαίνοντας πίσω από την animated ανάλογη της αμέσως προηγούμενης φοράς του «Spider-Man: Μέσα στο Αραχνο-Σύμπαν» (2018). Ούτε στον τομέα της αναμονής για το τι μέλλει γενέσθαι μέσω των post credits σκηνών σημειώνεται κάτι που θα διατηρήσει την αγωνία στα ύψη για το… επόμενο επεισόδιο, γεγονός που κάνει αυτόν τον «Spider-Man» να χάνεται στη λήθη ως η ουρά των τελευταίων θριαμβευτών των απανταχού box-office «Εκδικητών».
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Εάν βρήκες διασκεδαστική τη νεανική στροφή του original reboot, τότε το sequel τούτο (ουφ!) δεν θα σε ξαφνιάσει αρνητικά. Είναι φανερά κατώτερο εκείνου, αγκαλιάζοντας με μεγαλύτερη ζέση και τυπικότητα την μαρβελική σουπερηρωική δομή, πλην όμως κάτι η καρτ-ποσταλική Ευρώπη, κάτι η καλώς εννοούμενη αφέλεια του καστ, κάνουν το δίωρο να περνά σχετικά άνετα. Για πρώτη φορά «Μακριά από τον Τόπο του» ο Spider-Man, αν και θα ήταν ίσως καλύτερα να καθόταν σπίτι του…
Του Νίκου Παλάτου, σε συνεργασία με το freecinema.gr
το ειδα θα περιμενα πιο δυνατο κακο και να εμφανιζόταν στο τελος ενας καινουργιος ηρωας