Όταν το Netflix αποφάσισε να αποσύρει τους χαρακτήρες της Marvel από τα μελλοντικά του πλάνα, ελέω του ναυαγίου μεταξύ του κολοσσού του streaming και της Disney, και του λανσαρίσματος του Disney+ από την τελευταία, πολλοί θεατές φοβήθηκαν ότι ο αγαπημένος κερασφόρος ήρωας θα κάνει χρόνια να επανεμφανιστεί στις οθόνες μας.
Όταν ο μαζοχιστής Ιρλανδο-Αμερικάνος Καθολικός υπερασπιστής των σκοτεινών δρόμων της Νέας Υόρκης επανήλθε υπό τη σκέπη του «εγκέφαλου» της Marvel, Kevin Feige, μας έλουσε λίγο κρύος ιδρώτας: ο σκληρός χαρακτήρας του Matt Murdock είχε μπολιαστεί με τον ήλιο του Los Angeles, και οι ερωτικές του περιπέτειες με την She-Hulk επί της οθόνης δεν θύμιζαν σε πολλά ούτε την παλέτα χρωμάτων του Netflix, ούτε την σκληρή πραγματικότητα της (εσωτερικής) σύγκρουσης με κάθε μορφή Κακού. Το σύντομο πέρασμα του από το Spiderman: No Way Home και το Echo έδωσαν κάποια ψήγματα ενός σχεδίου του νέου Daredevil, αλλά οι αστραφτερές χορογραφίες, και οι ταραχώδεις ιστορίες για την παραγωγή της επερχόμενη σειρά που ετοιμαζόταν μας δημιουργούσε την αίσθηση ότι στο βάθος διαφαινόταν άλλη μια τηλεοπτική μετριότητα του Disney+.
Ευτυχώς ο Διάβολος επέστρεψε για τα καλά.
Συχνά η ποιότητα μιας σειράς, καθώς και ο τόνος της, γίνονται αντιληπτοί στα πρώτα λεπτά αυτού που αποκαλούσαμε παλιά επεισοδίου-πιλότου: εκεί όπου γνωρίζαμε τους πρωταγωνιστές και αν νιώθαμε μια σύνδεση μαζί τους (βλ. τηλεθέαση ή/και θετικές κριτικές από τα focus groups των studio) τότε θα καταλήγαμε να παρακολουθούμε εβδομαδιαία τις περιπέτειες τους.
Φυσικά αυτή η πρακτική στην εποχή του streaming έχει εκλείψει στην μορφή που περιγράψαμε. Αν κάτι όμως έκανε το Daredevil να ξεχωρίζει σε σχέση με τις άλλες σειρές του Netflixverse της Marvel, αλλά και γενικά τις παραγωγές του streamer, από τα πρώτα δευτερόλεπτα, αυτό ήταν οι τίτλοι αρχής: η αίσθηση του κόκκινου που αναβλύζει από μνημεία της Νέας Υόρκης και σχηματίζουν τη μάσκα του ήρωα, με υποβλητική μουσική να εισάγει τον θεατή σε μια ατμόσφαιρα σκοτεινή, όπου οι μώλωπες και το αίμα δεν έκαναν πιο τρωτό τον αγαπημένο χαρακτήρα, αλλά αντίθετα πιο υποβλητικό.
Αντίθετα, το intro του Born Again αφιερώνει όλη την εικονογραφία στο να εξηγήσει ότι όλα όσα γνωρίζουμε για τους χαρακτήρες και το περιβάλλον που τους γνωρίσαμε καταρρέουν. Μετά την τραγωδία των πρώτων λεπτών του πρώτου επεισοδίου, η μετάβαση στους τίτλους αρχής δείχνουν το έγκλημα, τον νόμο και την τάξη, αλλά και τον ήρωα να γίνονται κομματάκια. Και από τα θρύψαλα να γεννιέται κάτι νέο.
Ο Διάβολος Ξαναγεννιέται
Το Daredevil: Born Again δεν προσπαθεί να μας πείσει ότι είναι η συνέχεια του Daredevil που αγαπήσαμε, αλλά συνειδητά δεν απομακρύνεται από τα στοιχεία εκείνα που το έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό. Η νέα προσέγγιση στην παραγωγή και το σενάριο δεν έφεραν μόνο ηθοποιούς πίσω (βλ. John Bernthal) αλλά είχαν ως αποτέλεσμα και αλλαγές στον τόνο της σειράς, ακόμα και αν καταλήγουμε με μια άνιση -σε ποιότητα- σεζόν, με επεισόδια που δεν συνομιλούν πάντα μεταξύ τους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το εγκιβωτισμένο επεισόδιο της ομηρείας στην τράπεζα, το οποίο διαφέρει σε τόνο σε σχέση με τα υπόλοιπα, ενώ προσπαθεί βεβιασμένα να μας θυμίσει ότι οι χαρακτήρες εντός και πέριξ της Νέας Υόρκης κινούνται στον ίδιο χώρο (αλλά δεν συναντιούνται..;).
Η αισθητή αλλαγή στον τόνο έχει να κάνει με την ίδια τη μητρόπολη, που μοιάζει σε πολλαπλά επίπεδα διαφορετική σε σχέση με το Netflix. Οι μέρες στο Born Again μοιάζουν λιγότερο γκρι, γεμάτες με ζωντανά χρώματα, ενώ οι νύχτες έχουν περισσότερο φως από ό,τι έχουμε συνηθίσει, καθώς η αναβάθμιση του προϋπολογισμού επιτρέπει στη σκηνοθετική ομάδα να χρησιμοποιεί λιγότερο το σκοτάδι για να καμουφλάρει την έλλειψη ειδικών εφέ. Ακόμα βέβαια προσπαθούμε να ξεχάσουμε το πόσο αφύσικα έχει καταλήξει η απεικόνιση της κίνησης του Daredevil στις ταράτσες των πολυκατοικιών, θυμίζοντας λιγότερο ακροβάτη και περισσότερο ένα κακέκτυπο του Spiderman. Αναφορικά με την απεικόνιση της βίας, είναι σίγουρα η πιο «ενήλικη» παραγωγή της Marvel ως τώρα, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι θεατές θα δουν τον ανατριχιαστικό τραυματισμό ή θάνατο ενός χαρακτήρα σε στιγμές που έχουμε συνηθίσει από το MCU η κάμερα να αλλάζει εστίαση: ειδικά στα τελευταία επεισόδια, ο Punisher και ο Fisk έχουν την ματωμένη τιμητική τους.
Οι νέοι χαρακτήρες στο σύμπαν του Born Again πασχίζουν να αναπληρώσουν το κενό αυτών που ξέρουμε και αγαπήσαμε. Από τη νέα σχέση του Matt Murdock, τους επαγγελματικούς συνεργάτες του, μέχρι και τον Michael Gandolfini στο ρόλο του φιλόδοξου και αδέξιου νεαρού πολιτικού, διαρκώς δημιουργείται η αίσθηση ότι οι χαρακτήρες δεν έχουν την επιρροή που θα τους αναλογούσε στην εξέλιξη της ιστορίας. Ακόμα και ο ανατριχιαστικός Muse δεν μπορεί να συγκριθεί με τον υποβλητικό Vincent D’Onofrio, ο οποίος αν και χρειάζεται μερικά επεισόδια μέχρι να συνηθίσει τον νέο του ρόλο, καταλήγει στο φινάλε σε γνώριμα για αυτόν –και εμάς— μονοπάτια.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί το εξής: για να γίνει κατανοητή η πορεία του χαρακτήρα του Wilson Fisk (aka Kingpin) είναι απαραίτητο οι θεατές να έχουν δει τόσο το Hawkeye (2021) όσο και το Echo (2024). Ο Fisk και στις δύο σειρές έρχεται αντιμέτωπος με καταστάσεις και εμπειρίες που συγκλονίζουν τον πυρήνα του χαρακτήρα του, σε βαθμό που αρκετά από όσα σκέφτεται και κάνει στο Born Again να ξενίσουν το κοινό που δεν γνωρίζει τί έχει προηγηθεί. Παρά το ότι έχουμε ξεκάθαρες ενστάσεις για τη χρήση του Kingpin από διαφορετικούς σκηνοθέτες, που είχε ως αποτέλεσμα μια ασταθή απεικόνιση του χαρακτήρα, η υποκριτική ικανότητα του D’Onofrio καταφέρνει να εγκολπώσει τις αλλαγές χωρίς εκπτώσεις στην ερμηνεία επί της οθόνης. Προς τιμήν του ηθοποιού, ο Fisk κατορθώνει να θυμίζει ανατριχιαστικά μια κεντρική φιγούρα της αμερικανικής σκηνής, που ανακοινώνει κάθε βδομάδα σωρεία ανατριχιαστικών μέτρων, απλά γιατί νιώθει ανίκητος.
Με το τελικό προϊόν να αποτελεί κράμα δύο διαφορετικών δημιουργικών προσεγγίσεων, οι χαρακτήρες εν τέλει πασχίζουν να πείσουν ότι αποτελούν μέρη του ίδιου ιστού, του ίδιου σύμπαντος. Το συγκέρασμα του παλιού με το νέο είναι μια διαρκής προσπάθεια στην πρώτη σεζόν του Born Again, και παρά τα γνώριμα πρόσωπα εδώ και εκεί από τις νέες παραγωγές του Disney+, η παρουσία της παλιάς «φρουράς» γεμίζει εύκολα τις οθόνες μας. Φωτεινή εξαίρεση αποτελεί η παρουσία του White Tiger, όπου ο αείμνηστος Kamar de los Reyes ξεχωρίζει με την στωική του ερμηνεία, αφήνοντας σημαντική παρακαταθήκη στην εξέλιξη της ιστορίας, παρά τον περιορισμένο του ρόλο.
Η πλοκή της πρώτης σεζόν, χωρίς να αποκαλύπτουμε λεπτομέρειες, επωφελείται από τον τελικό αριθμό επεισοδίων, καθώς το κοινό δύσκολα θα ακολουθούσε όσα εκτυλίσσονται σε 18 επεισόδια μισής ώρας, όπως ήταν το αρχικό σχέδιο. Παρά ταύτα, ο κύκλος τελειώνει σε ένα κρίσιμο σημείο για τους κεντρικούς χαρακτήρες, και αφήνει μια υπόσχεση για κλιμάκωση της δράσης αλλά και της έκτασης της σύγκρουσης μεταξύ του Κόσμου της Δικαιοσύνης και του Εγκλήματος. Οι επικεφαλής της σειράς αφήνουν την πόρτα ορθάνοιχτη για επιστροφές και άλλων χαρακτήρων από το Netflixverse, και θεωρούμε ότι μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν μόνο προς όφελος του Born Again, ειδικά καθώς βρίσκει τα πατήματα του και τη θέση του στο σύμπαν της Marvel: δε γίνεται με όσα εκτυλίσσονται να μην έχουμε εμπλοκή αγαπημένων ηρώων, ειδάλλως χάνεται ακριβώς η αίσθηση του κατεπείγοντος που η ίδια η σειρά δημιουργεί.
Εν τέλει, μας αρέσει το Born Again; Χωρίς να προκαταβάλλουμε όσους δεν το έχουν ακόμα δει, αλλά θέλοντας ταυτόχρονα να βάλουμε σε σκέψη όσους το είδαν, θα δηλώσουμε εμφατικά «ναι». Ο σεβασμός του αρχικού υλικού αργεί να δέσει με τις νέες προσθήκες, με το δεύτερο μισό της σειράς να μας παρουσιάζει έναν κόσμο γνώριμο, ένα υβρίδιο του MCU που έλειπε ως τώρα από τις οθόνες μας. Με τους παλιούς χαρακτήρες να κλέβουν την παράσταση, και με τους νέους να δημιουργούν σταδιακά ζωτικό χώρο για να αναδείξουν τη σημασία τους (βλ. Zabryna Guevara στο ρόλο της συμβούλου του Fisk) το Daredevil: Born Again επωφελείται της αύξησης του προϋπολογισμού από τη Disney και περπατάει στα όρια του δικαστικού δράματος και της υπερηρωικής, «γειωμένης» αστικής μυθιστορίας. Θα ήταν ιδανικό να αποφασίσει σύντομα τί ακριβώς θέλει να κάνει, αν και ίσως η αμφιθυμία αυτή να αποτελεί ακριβή αντανάκλαση της εσωτερικής πάλης των κεντρικών χαρακτήρων.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity