Η κίνηση του studio της Warner να μην πραγματοποιήσει δημοσιογραφικές προβολές για τούτο το φιλμ στις ΗΠΑ ακολουθήθηκε (προφανώς ως εντολή από το εξωτερικό) και από το εγχώριο γραφείο διανομής, «σπιλώνοντας» ακόμη περισσότερο τη φήμη του «The House». Ίσως λίγο άδικα, διότι δεν πρόκειται περί τερατουργήματος αλλά απλής αστοχίας. Εάν οι χολιγουντιανοί executives ήθελαν να μάθουν πραγματικά τι εστί «τέρας» για το genre της κωμωδίας, καλύτερα να ερχόντουσαν για μερικές μέρες διακοπών στην Αθήνα. Θα χαιρόμουν να τους ξεναγήσω στα θερινά μας σινεμά…
Η ιστορία έχει ενδιαφέρον, είναι αυτό που λες υποσχόμενη, και με τέτοιους πρωταγωνιστές (ή και μερικές γνωστές φάτσες κωμικών σε δεύτερους ρόλους) περιμένεις κάμποσο γέλιο και… καφριλίκι. Μαθαίνεις εξαρχής ότι το Δημοτικό Συμβούλιο απέρριψε πλειοψηφικά το κονδύλι για μια ετήσια υποτροφία πανεπιστημίου, έτσι ώστε να δαπανήσει τα χρήματα σε ένα σουρεάλ σχέδιο δημιουργίας συγκροτήματος… πισινών για όλους τους δημότες της πόλης. Οι γονείς της ατυχούς νεαράς ελπίζουν σε κέρδη από τον τζόγο, έμπνευση φίλου και γείτονά τους που είναι εθισμένος στα τυχερά παιχνίδια (και σχεδόν έχει διαλύσει τον γάμο του εξαιτίας τους), πάνε σε ένα casino και, φυσικά, τα χάνουν όλα. Η ιδέα ότι το «house» δεν χάνει ποτέ, εξελίσσεται στην υλοποίηση ενός… οικιακού, «underground» casino που θα σώσει τις ζωές και των τριών. Όχι τόσο εύκολα όσο το σκέφτονται, βέβαια.
Το πλάνο είναι αστείο, αλλά το σενάριο δεν το υποστηρίζει καταστασιακά και η συνέχεια προκύπτει μάλλον ρουτινιάρικη, με λιγοστές εξάρσεις ανατροπών ή σκηνών με κωμική έμπνευση. Το μείγμα αυτών των δύο, όμως, δίνει ένα συνολικά άνευρο αποτέλεσμα που χαντακώνει και τις κάποιες πετυχημένες στιγμές, οι οποίες επίσης ξενίζουν ενίοτε (χαρακτηριστικότερα τα δύο «ατυχήματα»… διαμελισμού που πνίγονται στο αίμα και ξεκαρδίζουν, αλλά σίγουρα θα ενοχλήσουν και μερίδα θεατών). Η υποπλοκή του διεφθαρμένου εκπροσώπου του Δήμου και των ηλίθιων Αρχών είναι ισχνή για να χτίσει σωστά την ιστορία, ενώ η εμπλοκή του οργανωμένου εγκλήματος στο τελευταίο μέρος του φιλμ και πολύ αργά κάνει την εμφάνισή της και μοιάζει σαν να «χώθηκε» κατά λάθος από άλλη ταινία!
Αυτό που λείπει από την «Επιχείρηση: Καζίνο», τελικά, ήταν ένα πιο δυνατό σε πλοκή σενάριο, ένας εντονότερος κοινωνικός σχολιασμός γύρω από τη σχέση της ηθικής της αστικής τάξης και των «άλλοθι» παραβατικότητας, κι ένας ικανότερος συντονισμός των καλών στοιχείων που υπάρχουν εδώ, δηλαδή… το διαβόητο αλλά σπάνια λειτουργικό στο σημερινό σινεμά «κωμικό timing», βρε αδελφέ. Αντ’ αυτού, θα χασκογελάσεις με το homage του Γουίλ Φέρελ στο «Καζίνο» (1995) του Μάρτιν Σκορσέζε. Τι θα κάνεις όλη την υπόλοιπη ώρα, όμως;
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Εγγυημένο επίπεδο παραγωγής από στουντιακή «αμερικανιά», καλό καστ που αγαπάμε από το είδος της κωμωδίας, αλλά ελάχιστα ενδιαφέρουσα η ιστορία και κάπως ξεκούρδιστοι οι ρυθμοί. Προσφέρεται για κάτι το ανάλαφρο, αλλά είχε φόντα για μεγαλύτερο χαβαλέ. Η φάση με το «fight club» και τα στοιχήματα, αλλά και οι δύο… κάργα αιματοβαμμένες (!) σκηνές (εγώ γέλασα, αλλά δεν είμαι ο μέσος θεατής) με το τσεκούρι θα ξενίσουν (ή θα σοκάρουν) κάποιους ευαίσθητους σε τέτοια θεάματα. Εάν έχετε συνηθίσει τη γαλλική αξάν των κομεντί του καλοκαιριού, καλύτερα να «τζογάρετε» αλλού.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity