Είκοσι επτά χρόνια μετά την cult τηλεοπτική του μεταφορά, «Το Αυτό» βρίσκει το δρόμο για τη μεγάλη οθόνη, σπάζοντας επιτέλους την «κατάρα» που θέλει τα βιβλία του Στίβεν Κινγκ να μετουσιώνονται (στην καλύτερη) σε βαριεστημένες και ανέμπνευστες ταινίες ή (στη χειρότερη) σε φιλμικές ξεπέτες που ουδεμία σχέση έχουν με το φανταστικό, λογοτεχνικό σύμπαν του «Άρχοντα του Τρόμου», με τη μνήμη του ανεκδιήγητα κακού «Μαύρου Πύργου» να παραμένει ακόμη νωπή στο μυαλό μας. Η πολυαναμενόμενη επιστροφή του τρομολάγνου Pennywise και η αποδοχή του από τους θεατές του σήμερα δεν συνιστούσαν ποτέ εύκολη υπόθεση, ιδιαίτερα για τους... γενναίους εκείνους ανθρώπους οι οποίοι θα αποφάσιζαν να ασχοληθούν με την προσαρμογή του σεναρίου και τον σκηνοθετικό του επαναπροσδιορισμό. Απέναντι στον αναπόφευκτο σκεπτικισμό των hardcore θαυμαστών του Κινγκ, τον τεράστιο όγκο του συγγραφικού του έργου, αλλά και την λατρεμένη (και για πολλούς αξεπέραστη) ερμηνεία του Τιμ Κάρι στον ομώνυμο ρόλο της mini τηλεοπτικής σειράς του 1990, «Το Αυτό» του Άντι Μουσιέτι καταφέρνει να σταθεί με επιτυχία στο ύψος των μυθιστορηματικών του καταβολών, με τον Αργεντινό δημιουργό να παραδίδει ουσιαστικά ένα νοσταλγικό... coming of age (!) κινηματογραφικό «γράμμα» στην αγαπημένη (μας) δεκαετία του ’80. Ταινία τρόμου, είπατε; Όχι ακριβώς.
Ντέρι, 1988: Ο μικρός Τζόρτζι παίζει, εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, στην άκρη του δρόμου με το χάρτινο καραβάκι που του έχει φτιάξει ο αδελφός του, Μπιλ, όταν το πλεούμενο γλιστρά από τα χέρια του και καταλήγει σε μια παρακείμενη σχάρα υπονόμου. Ξαφνικά, μέσα από τον υπόγεια τρύπα, εμφανίζονται δυο λαμπερά, γαλάζια μάτια και μια μειλίχια φωνή καλεί από το σκοτάδι τον Τζόρτζι να «επιπλεύσει». Κανείς δεν ξαναβλέπει τον μικρό έκτοτεΝτέρι, 1989: Δίχως να έχει ξεπεράσει την μυστηριώδη εξαφάνιση του αδελφού του και με τον αριθμό των χαμένων παιδιών να αυξάνει διαρκώς, ο Μπιλ θα αποφασίσει να διαλευκάνει την υπόθεση με τη βοήθεια των φίλων του, μονάχα για να ανακαλύψουν όλοι μαζί πως πίσω από την τραγική ιστορία της πόλης τους κρύβεται κάτι πολύ πιο σκοτεινό από οτιδήποτε θα μπορούσαν ποτέ να φανταστούν, κάτι «άχρονο» και τρομερά πεινασμένο, ένα πλάσμα που τρέφεται από τον παιδικό φόβο και την απελπισία. Πίσω από τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας του Ντέρι, κρύβεται… «Αυτό».
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. «Το Αυτό» δεν είναι μια αμιγώς τρομακτική ταινία, παρά το γεγονός πως διαθέτει αρκετά στοιχεία τρόμου τα οποία εύκολα μπορούν να οδηγήσουν κάποιους σε λάθος συμπεράσματα, τόσο λάθος όσο και το marketing που χρησιμοποιήθηκε για την προώθηση του φιλμ. Έχουμε δει κι αν έχουμε δει ταινίες να «καίγονται» λόγω… ύπουλης προώθησης και στην προκειμένη περίπτωση «Το Αυτό» είναι μια καλή ταινία καταδικασμένη, όμως, να περάσει στη συνείδηση πολλών ως… αποτυχία, εξαιτίας των υποσχέσεων της διαφημιστικής της καμπάνιας ως κάτι… φοβερό και τρομερό, πέρα από αυτό που πραγματικά είναι: ένα κινηματογραφικό «Stranger Things»! Κάποιος που είναι εξοικειωμένος με την γραφή του Κινγκ, θα αναγνωρίσει αμέσως όλα εκείνα τα στοιχεία που απαρτίζουν το προσωπικό του σύμπαν, το κάθε σήμα κατατεθέν των πιο επιτυχημένων κινηματογραφικών του μεταφορών: η παρέα των απόκληρων (εδώ μας συστήνονται ως «Losers»), το άγχος της εφηβείας, η αφύπνιση της σεξουαλικότητας, η απότομη ενηλικίωση, τα όνειρα, η ιερή φιλία, αλλά και ο φόβος του αγνώστου, ο τρόμος που προκαλεί σε ένα παιδί ένας σαλιάρης clown με σουβλερά δόντια (ή οποιοσδήποτε clown, ας είμαστε ειλικρινείς), μια εφιαλτική εικόνα ενός πίνακα ή - ακόμη χειρότερα - το χάδι ενός πατέρα στην ανήλικη κόρη του, ένα χάδι χωρίς πατρική στοργή, αλλά γεμάτο σεξουαλική ένταση. Όλα αυτά απαρτίζουν την κινηματογραφική πόλη του φιλμ, «δηλητηριασμένη» καθώς είναι από το έρεβος του Pennywise. Έναν κόσμο γκροτέσκο, όπου ο φόβος είναι απτός και ρεαλιστικός, άμεσα συνυφασμένος με την απώλεια της αθωότητας και την εγκατάλειψη της παιδικότητας. Κι αν αυτό είναι δεν είναι από μόνο του τρομακτικό, τότε δεν ξέρω τι είναι.
Με τη δεκαετία του ‘80 να φαντάζει πλέον τόσο ελκυστική, μετά και την τεράστια απήχηση του «Stranger Things» στην pop κουλτούρα (και με τις «ευλογίες» του τηλεοπτικού Μάικ, εδώ στο ρόλο του αθυρόστομου Ρίτσι), το σενάριο μετατοπίζεται… χάριν χρονικής δημοφιλίας από το 1950 στην πιο καλοδεχούμενη δεκαετία των μεγάλων κινηματογραφικών σουξέ, με τον Κάρι Φουκουνάγκα και τους έτερους δυο συν-σεναριογράφους να επικεντρώνονται περισσότερο στη δράση της – ομολογουμένως - ταλαντούχας πιτσιρικαρίας και λιγότερο σε αυτή του δαιμονικού γελωτοποιού Pennywise, αν και ο Μπιλ Σκάρσγκαρντ κάνει εξαιρετική δουλειά στην αναβίωση του απόλυτου shapeshifting κακού, κλέβοντας εύκολα την παράσταση όποτε εμφανίζεται. Στη συνολικά προσεγμένη παραγωγή που συμπληρώνεται ιδανικά από την μελετημένη σκηνοθεσία του Μουσιέτι και την vintage φωτογραφία του Τσαν-Χουν Τσανγκ (dp του Τσαν-Γουκ Παρκ σε ταινίες όπως το «Oldboy» και «Η Υπηρέτρια») δεν λείπουν και ορισμένες παραφωνίες, οι οποίες αφορούν κυρίως στην εκτεταμένη χρήση των «υποχρεωτικών» jump scares, κάτι που κάθε άλλο παρά το επιθυμητό και τρομακτικό αποτέλεσμα επιφέρει, καθιστώντας ανά στιγμές το φιλμ έρμαιο της εύκολης, πάγιας τακτικής που ακολουθείται σωρηδόν από το σύγχρονο σινεμά τρόμου.
«Το Αυτό» δεν είναι μια τέλεια ταινία, έχει σεναριακά ψεγάδια και μερικές φορές καταφεύγει σε υπερβολικά εύκολες λύσεις προκειμένου να τρομάξει, παρόλα αυτά το ήδη σαρωτικό του πέρασμα από το παγκόσμιο box-office ίσως μαρτυρά και κάτι διαφορετικό: μια επιστροφή στο σινεμά των παιδικών μας χρόνων, των μεγάλων μας φόβων και των καλύτερων φίλων που είχαμε τότε. Γι’ αυτό, την επόμενη φορά που θα αναρωτηθείς αν τούτη η ταινία είναι πραγματικά τρομακτική, δες για λίγο τον εαυτό σου μέσα από τα παιδικά σου μάτια, φέρε στο νου σου τον χειρότερό σου φόβο και δες τον να… παίρνει σάρκα και οστά μπροστά σου. «Το Αυτό» είναι αιώνιο. Αργά ή γρήγορα, πάντα επιστρέφει.
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Αν δεν έχεις προσδοκίες ανεπανάληπτης horror-ικής αποκάλυψης και δεν φοβάσαι τους clowns, τότε «Το Αυτό» θα το απολαύσεις σε όλο του το… αναμνησιακό μεγαλείο, όπως του πρέπει δηλαδή, με την ταινία να αποτελεί κάτι σαν το «Στάσου Πλάι μου» της νέας γενιάς, σερβιρισμένου όμως με extra δόσεις αίματος. Κάνε σαν να μην είδες το απαράδεκτο marketing (η κυκλοφορία του φιλμ είκοσι επτά χρόνια μετά την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου, όσα δηλαδή και τα χρόνια επανεμφάνισης του Pennywise, αποτελεί από μόνη της την καλύτερη δυνατή διαφήμιση) και δες «Το Αυτό» με τη νοσταλγική διάθεση που θέλησαν να δώσουν σε τούτη τη φιλμική αναβίωση του έργου του Κινγκ οι δημιουργοί του. Να είσαι σίγουρος πως μόνο έτσι θα «επιπλεύσεις» κι εσύ.
Της Βαρβάρας Κοντονή, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Την συγκεκριμένη ταινία δεν την έχω δει (ακόμα;), Είχα δει όμως του 1990 και μπορώ να πω πως ενώ αρχικά φαίνονταν ενδιαφέρουσα και να δημιουργεί σωστή ατμοσφαίρα, έφαγα το ξενέρωμα της ζωής μου στο τέλος όταν αποκαλύφθηκε πως ο φοβερός και τρομερός κακός το IT, ήταν μια γιγάντια μεταλαγμένη, τηλεπαθητική αράχνη που γούσταρε να τρώει παδάκια.
Ξεφτίλα τελείως. Εάν είναι έτσι και η ταινία, που δεν βλέπω το λόγο γιατί να μην είναι, Το 6 πολύ της είναι.
Θα τη δω σήμερα αλλά πραγματικά μου κάνει εντύπωση που κάποια άτομα προσπαθούν ακόμα να τρομάξουν με τις horror ταινίες με αποτέλεσμα ότι βγαίνει να το χανακώνουν επειδή πολύ απλά το θεωρούν jump scares και τίποτα άλλο. Μιλούσα χθες με τον κολλητό μου και έτυχε να το βλέπει εκείνη τη στιγμή και μου λέει πως ναι μέχρι την πρώτη ώρα που είχε προλάβει να δει του άρεσε και του έκανε τεράστια εντύπωση μετά από τόσες horror ταινίες, κατάφερε να ανατριχιάσει σε μια σκηνή. Αυτό για εμένα έλεγε πολλά.
@Nicholas ήταν αράχνη γιατί αυτό ήταν ότι πιο τρομαχτικότερο μπορούσε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Δεν είναι έτσι η πραγματική μορφή του IT.
Nicholas άλλα αντί άλλων κατάλαβες στην παλιά ταινία που είδες....Ξαναδές την. Όσον αφορά την καινούρια, δεν την έχω δει ακόμα, οπότε επιφυλάσσομαι.
Έχω αρχίσει ''speedrun'' της νέας έκδοσης του βιβλίου για να πάρω πρώτα αυτούσια την μαγεία μέσα από την γραφή του sai King.Την ταινία θα την δώ αφού περάσει το πρώτο κύμα των trendy σινεφιλ για να αποφύγω σχόλια απογοήτευσης για jumpscares όπως αναφέρονται εδώ.Ήδη στα πρώτα κεφάλαια πάντως καταλαβαίνω ότι στην ταινία θα ξενερώσω λίγο γιατί η εναλλαγή που γίνετε από το παρελθόν (1957) στο παρόν (1985) και προσδίδει μια μαγική αίσθηση στην μυθιστορηματική αφήγηση, λογικά θα λείπει από την ταινία μιας και αφιερώνεται αποκλειστικά στα χρόνια της νιότης.(Στο 2ο μέρος λογικά θα μεταφερθούν στο σήμερα για να υπάρχει η αναλογία των ενήλικων χαρακτήρων).Σαν review τώρα παραδόξως μπορώ να πώ ότι ... διαβάζεται :p Το μόνο που μου ξίνισε κάπως είναι ο υπαινιγμός ότι χάρη στο Stranger Things κάνει επιτυχία η ταινία και έχουμε μια απλή κινηματογραφική μεταφορά αυτού ,ενώ ξεκάθαρα οι Duffer Brothers έχουν παραδεχτεί ότι το IT ήταν η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης για το show!!!Εξάλλου το IT κινηματογραφικά προυπήρχε στα πλάνα χρόνια τώρα με τον Fukunaga στο ''τιμόνι'' αρχικά ,μέχρι να αναλάβει ο Muschietti να δώσει επιτέλους μια όσο το δυνατόν πιστή μεταφορά του έργου του Stephen που αποτελεί από μόνο του pop κουλτούρα εδώ και χρόνια!!
Στην νέα ταινία δεν υπάρχει αλλαγή μεταξύ χρονολογιών καθώς θα βγει σε 2 parts. Ένα με τους πρωταγωνιστές ως μικρά παιδιά(2017) και άλλο ένα όπου θα έχουν μεγαλώσει(2019).
Ναι σωστά.Οπότε το 2ο μέρος το 2019 θα έχει μάλλον πολλούς αυτοσχεδιασμούς μιας και οι ενήλικοι θα ζουν πλέον στην σημερινή εποχή της ανεπτυγμένης τεχνολογίας και όχι στα 80s όπως στο βιβλίο....
Μιλάμε βέβαια για εποχή πριν το 2010 οπότε δεν νομίζω να είναι πολύ προχωρημένο. Καταλάθος σου πάτησα αναφορά στο τελευταίο σου σχόλιο btw!!
αυτη του 1990 με ειχε σημαδεψει , την ειχα δει αρκετα μικρος γυρω στα 13. Εχω σκοπο να δω το νεο φιλμ οπως και να εχει. Δεν εχω μεγαλες προσδοκιες σπανια τα remakes ειναι καλυτερα. Βεβαια ηταν μινι σειρα αυτο το 90 και οχι φιλμ
Όταν το είχα δει μικρός είχα τρελαθεί, με είχε συγκλονίσει και έπειτα διάβασα και το βιβλίο και μου άρεσε πολύ. Αλλά μετά τα 20 τον Stephen King άρχισα να τον βαριέμαι όλο το ίδιο στυλ και με κούρασε λίγο (συγγραφικά).
Τώρα αυτή η ταινία για μένα είναι λίγο.. περσινά ξινά σταφύλια. Καταλαβαίνω ίσως για τους πιτσιρικάδες τους τωρινούς και τους νοσταλγούς της δεκαετίας του 80 να είναι ελκυστική, αλλά έλεος ρε παιδιά, μόδα ξε-μόδα, πήξαμε. Η συντριπτική πλειοψηφία των τωρινών ταινιών είναι ξαναζεσταμένο φαγητό. Από guardians of the galaxy, jurassic park, star wars, power rangers, star trek, xmen κλπ, δε λέω οκ κι εμενα μου αρεσουν αλλά προβάλονται τοσο πολύ που θαρρείς δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Μ' αρέσει που φωνάζουμε για τα remaster στα videogames. Θεωρώ ότι έχουμε κολλήσει λίγο σε ένα τυφώνα 80ς-90ς-00ς και άντε να ξεκολλήσουμε τώρα!
Συμφωνώ μαζί σου κάποια έργα είναι περιττα αλλα εαν πουλανε γιαυτό τα ξαναπεζουν οπως το baywatch το power rengers που δεν ητα κατι ιδιαίτερο και αλλα πολλά
Δεν ειναι τωρινο φαινομενο αυτο μονο, γινεται απο καταβολης σινεμα. Θες King Kong (των 70'ς), Τen Commandments, Frankenstein, Scarface, Μαγος του Οζ, Το Γερακι της Μαλτας, Mary Poppins, The Sound of Music και ενα σωρο αλλες κλασικες ταινιες ειναι oλες remake απο αλλες ακομα παλιοτερες ή ξενογλωσσες ταινιες
ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ ΕΙΔΑ !
Εγώ προσπάθησα να ξαναδώ την πρώτη ταινία, αλλά μου ήταν αδύνατο! Δε γίνεται να το ξαναδεις. Δε μου άρεσαν οι ερμηνείες, τα εφέ (λόγω εποχής) χάλια..... Κρίμα!! Παλιά δεν είχαμε τέτοια θέματα.....