Στιλίστας της εικόνας προερχόμενος από τον χώρο της διαφήμισης, ο Γκορ Βερμπίνσκι είναι ένας από τους σκηνοθέτες του Χόλιγουντ που ποτέ δεν κατάφερε να δώσει ένα προσωπικό στίγμα ή ταυτότητα στη φιλμογραφία του. Έχει καταπιαστεί με το οικογενειακό είδος, έχει γυρίσει επικές περιπέτειες τεραστίων budget (οι «Πειρατές της Καραϊβικής» θα τον ακολουθούν ως φήμη για πάντα, μάλλον), έχει δοκιμαστεί και σε κάτι πιο κοινωνικό ή και στο genre του τρόμου (με το πετυχημένο αμερικανικό remake του «Ring»). Το δέκατο φιλμ μεγάλου μήκους της καριέρας του είναι ένα σχετικά ασυνήθιστο θρίλερ, που δεν κινείται στην «ασφαλή ζώνη» του τυπικού, ξεκινώντας και από τη διάρκειά του ακόμη, αφού το σημερινό κοινό που καταναλώνει τις αντίστοιχες ταινίες σπάνια ανέχεται οτιδήποτε ξεπερνά το κλασικό ενενηντάλεπτο. Ναι, αυτά εδώ τα 146 λεπτά είναι κανονική «εκκεντρικότητα» για mainstream θριλερική παραγωγή και σε κάνουν να απορείς για τις ελευθερίες που παρέχονται στον Βερμπίνσκι από τα studios, ειδικά μετά τον εξωφρενικά πολυδάπανο (και, μοιραία, εμπορικά ηττημένο) «Μοναχικό Καβαλάρη» (2013).
Μετά από μια εισαγωγή στον corporate εφιάλτη της Νέας Υόρκης, που περνά το σαφές μήνυμα μιας άρρωστης κοινωνίας, εντελώς άπληστης, με μοναδικό στόχο τα οικονομικά οφέλη και τα περισσότερα κέρδη, ο παγιδευμένος από τους προϊσταμένους του ήρωας καταφθάνει στις ελβετικές Άλπεις και σε παραδοσιακό spa θρύλο για τα ιαματικά του νερά, βρίσκοντας ένα μάλλον αφιλόξενο προσωπικό και μια άρνηση από τη διεύθυνση στο να έρθει σε επαφή με τον «ασθενή» Αμερικανό CEO της εταιρείας του. Η απόπειρα αποτυγχάνει, ένα τροχαίο τον γυρίζει πίσω στον πύργο – θεραπευτήριο με το ένα πόδι στο γύψο και, ξαφνικά, ο υπερφιλόδοξος και διόλου ηθικός επαγγελματικά Λόκχαρτ (ΝτεΧάαν) συνειδητοποιεί το νόημα της φράσης μυστηριώδους νεαράς που τον προειδοποίησε ότι κανείς δεν φεύγει από αυτά τα κατά τα άλλα ονειρεμένα λουτρά.
Η πλοκή συνδέει το σήμερα με το παρελθόν του πύργου, διακόσια χρόνια πίσω, με τον ιδρυτή του ινστιτούτου να έχει μάλλον φασίζουσες αντιλήψεις περί καθαρότητας του αίματος και του οικογενειακού του δέντρου, με τραγική κατάληξη που δεν επέτρεψε στον ίδιο να παντρευτεί την αδελφή του, η οποία επρόκειτο να καρποφορήσει το υπόδειγμα μιας κάποιας άριας φυλής. Ο Λόκχαρτ θα αργήσει πολύ να καταλάβει πως κάτι συμβαίνει με το νερό και το spa κάθε άλλο παρά θεραπεύει τους ασθενείς του, μπλέκοντας την πραγματικότητα, το τώρα και το τότε σε ένα περιβάλλον παραισθησιογόνων εικόνων, που ενδεχομένως θα ζήλευε ο Βαλ Λιούτον ή και η Hammer ακόμη (η αλήθεια είναι ότι το background στις σκηνές παρελθόντος θα εξυπηρετούσε εξαιρετικά μια goth ταινία τρόμου για τη βρετανική εταιρεία στη δεκαετία του ‘60)!
Ο Βερμπίνσκι δεν χρειάζεται να οπτικοποιήσει αυτό το παρελθόν (στα υπέρ του τούτη η απόφαση… οικονομίας), καθώς το υλικό του είναι ήδη υπερβολικά φορτωμένο από πληροφορία και layers… δυσάρεστων αποκαλύψεων, που ενίοτε επιφυλάσσουν και μια πιο γκροτέσκα εικονογραφία (με αποκορύφωμα τη σεκάνς όπου ο Λόκχαρτ επισκέπτεται… με το ζόρι τον οδοντίατρο του spa). Το καλά εκπαιδευμένο στο είδος κοινό θα υποψιαστεί τους δεσμούς ανάμεσα στις δύο χρονικές περιόδους της ιστορίας, αλλά αυτό δεν στερεί πόντους από την απόλαυση του έργου, το οποίο οφείλει τα μέγιστα σε φωτογραφία (Μπόγιαν Μπαζέλι) και σκηνογραφία (Ιβ Στιούαρτ). Ενδεχομένως να είχαμε μια πολύ περισσότερο συναρπαστική ταινία τρόμου αν ο Βερμπίνσκι επέλεγε να κινηθεί πιο κοντά στο ύφος του Γκιγέρμο ντελ Τόρο (για παράδειγμα), αντί να επιλέξει εκείνο του σκορσεζικού «Νησιού των Καταραμένων» (2010). Στα θετικά, επίσης, η αποφυγή των σαχλών, απότομων τιναγμάτων για δημιουργία εντυπώσεων (δεν απουσιάζουν ολοκληρωτικά, απλά χρησιμοποιούνται σωστά).
Το κρεσέντο είναι εξίσου ασυνήθιστα τολμηρό για στουντιακή παραγωγή τέτοιου επιπέδου και λαμβάνεται υπόψη, άσχετα από τις over the top αποφάσεις που έχουν παρθεί στο σενάριο, το οποίο επίσης ρισκάρει στο βάθος της ανάγνωσής του, συνδέοντας (σχεδόν αλληγορικά) την αρρώστια της καθαρότητας της φυλής με τη σήψη του δυτικού καπιταλιστικού συστήματος (και τις… βδέλλες της!).
ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;
Απόπειρα νεωτερισμού στο είδος του goth θρίλερ, με φαντασία στη χρήση γνώριμων μοτίβων και σαφώς εκκεντρική γραφή για τα μέτρα ενός τόσο mainstream θεάματος, το φιλμ του Βερμπίνσκι θα δοκιμάσει κάπου την αντοχή (και) των μυημένων με τη διάρκειά του, αν και δεν κουράζει πραγματικά, καθώς πάντοτε υπάρχουν «άσοι» για να βγουν από το μανίκι του σκηνοθέτη. Το target group της ταινίας, πάντως, είναι περισσότερο adult και είναι εκείνο το οποίο θα εκτιμήσει καλλιτεχνικά κάμποσες λεπτομέρειες αυτού του «Αντίδοτου», όσο και θα ειρωνευτεί εν μέρει το περιεχόμενό του.
Του Ηλία Φραγκούλη, σε συνεργασία με το freecinema.gr
Βρείτε το freecinema.gr στο facebook
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity