Πρόσφατα είδαμε το Shadow of the Colossus να αναγεννιέται και λίγες ώρες πριν διαβάσαμε για την πρόθεση της EA να επανακυκλοφορήσει το διασκεδαστικό Burnout Paradise. Τι γίνεται λοιπόν; Γιατί εξακολουθούμε να διαβάζουμε για επανακυκλοφορίες, όταν ξεκάθαρα δεν είναι απαραίτητες για τη συμπλήρωση της όποιας βιβλιοθήκης τίτλων; Ναι, λεφτά, αλλά μόνο αυτό; Δεν αμφισβητώ τη χρησιμότητά τους. Οι επανακυκλοφορίες αποτελούν έναν τρόπο για τη βιομηχανία να διατηρήσει τον εαυτό της, να δημιουργήσει και να συντηρήσει την ιστορία της, που, από τη φύση της, τείνει να χάνεται με την πάροδο του χρόνου.
Παρόλα αυτά, δεν δικαιολογείται η συχνότητα των κυκλοφοριών, το πλήθος τους και οι βαρύγδουποι τίτλοι που τους συνοδεύουν στα διάφορα μέσα ενημέρωσης. Η υπερβολή είναι τέτοια που αν κάποιος δεν γνωρίζει την ιστορία του εκάστοτε παιχνιδιού, σίγουρα θα νομίσει ότι πρόκειται για κάτι καινούριο και πρωτοποριακό. Ο παραλογισμός συνεχίζεται, αν αναλογιστούμε και την πίεση των εταιρειών για τις νέες τεχνολογίες. 4K και HDR είναι λέξεις που ακούμε σχεδόν καθημερινά, έχουν συνδεθεί με την έννοια του επόμενου βήματος στην απεικόνιση και, προφανώς, είναι. Αλλά μόνο σε μένα φαίνεται ότι τέτοια ανάλυση και ποιότητα αντίθεσης φαίνεται να ξοδεύεται άσκοπα σε τίτλους με παλαιότερη σχεδίαση, ίσως ξεπερασμένη; Ναι υπάρχουν εξαιρέσεις, το Shadow of the Colossus (2005) είναι σίγουρα μία από αυτές, αλλά αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι πολύ συχνά ασχολούμαστε με τίτλους που προτείνουν ιδέες και πρότυπα σχεδίασης που είχαν δημιουργηθεί πολλά χρόνια πριν και είτε έχουν ξεπεραστεί είτε θα έπρεπε να έχουν ξεπεραστεί.
Φυσικά και οι επανακυκλοφορίες δείχνουν τις περισσότερες φορές εντυπωσιακές. Αλλά τι πραγματικά καλύπτουν; Μήπως τη δυσκολία δημιουργίας νέων ιδεών και μηχανισμών; Το κενό μεταξύ των ακριβών νέων παραγωγών; Τα οικονομικά που ποτέ δεν είναι αρκετά; Όλα αυτά μαζί ή τίποτα από τα παραπάνω; Τις βαφτίσαμε ως νέα τάση και ως ένα βαθμό όλοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρόκειται όντως για κάτι τέτοιο. Και ίσως και να είναι. Αλλά μήπως κάνουμε κύκλους γύρω από τον εαυτό μας; Μήπως δοκιμάζουμε τις νέες τεχνολογίες σε γνώριμα νερά, για να μην πονοκεφαλιάζουμε με τα πάντα ταυτόχρονα;
Μπορεί. Για την ώρα οι πωλήσεις μάλλον δείχνουν ότι η αγορά θέλει τις επανακυκλοφορίες (γιατί αν δεν υπήρχαν τα χρήματα, όλα τα άλλα επιχειρήματα θα ήταν ψιλά γράμματα) οπότε μπορεί και να μην έχει νόημα να προβληματιζόμαστε. Από την άλλη, ο προβληματισμός έχει και το ενδιαφέρον του.
Όταν τα λέει ο παλιός να με ακούτε. Εγώ δεν τα ‘λεγα αυτά; Από ότι κατάλαβα οι εταιρείες δεν έχουνε σκοπό να ενθουσιάζουν τον παίκτη και να το βάλουνε πάλι μέσα στο όνειρο των video games εκεί που κολυμπήσαμε με το PlayStation ένα με το PlayStation δύο με το Xbox Και με το PS3 είναι κρίμα να βγάζουν τόσο Καλά μηχανήματα με δυνατούς επεξεργαστές και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς ώστε μέλημα τους είναι όχι η διασκέδαση του παίκτη αλλά η διασκέδαση της τσέπης τους. Εγώ είμαι αισιόδοξος και πιστεύω με την έλευση των μεγάλων μηχανημάτων εδώ και ένα χρόνο θα δούμε αυτό που περιμένουμε δυνατά παιχνίδια δυνατές ιστορίες και διασκέδαση του παίκτη όσο ποτέ άλλοτε. Θα μπορούσανε και οι εταιρείες να μειώσουν και το κόστος των παιχνιδιών από 70 σε 30 € έτσι ώστε όλοι gamers πλούσιοι και φτωχοί να Να μπορέσουν να παίξουν αν όχι όλα τα καλύτερα παιχνίδια.
Δε πιστεύω να είναι έλλειψη ιδεών για νέους τίτλους, από δημιουργικότητα υπάρχει μπόλικη σε προσιτές τιμές ακόμη και freemium. Και όσον αφορά τα λεφτά σίγουρα θα υπάρχει οικονομικό αντίτιμο ποιος εργάζεται τσάμπα;
Τα crash, shadow of the colossus, burnout οπτικά είναι ωραία παιχνίδια. Και για κάποιον σαν εμένα που παρατηρεί τα γραφικά το σχέδιο κι τις λεπτομέρειες, η προοπτική για κάτι επανασχεδιασμένο με πιο προσεγμένο το οπτικό κομμάτι, είναι πολύ καλοδεχούμενη.
Όποτε μάλλον εκεί είναι το ζουμί της υπόθεσης. Να πάρουν παιχνίδια με ωραίο και ενδιαφέρον σχέδιο και με τη χρήση νέων τεχνολογιών να έχουμε ένα πιο ωραίο και ενδιαφέρον οπτικό αποτέλεσμα και εφέ.