Μέσα από την αγγελία επιβεβαιώνεται επίσης ότι η Quantic Dream θα χρησιμοποιήσει δική της τεχνολογία για την ανάπτυξη του project, αλλά θα αναθέσει και κάποια κομμάτια (του project) και σε εξωτερικές ομάδες ανάπτυξης. Αξίζει να σημειωθεί, ότι έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από τότε που η ομάδα παρουσίασε το tech demo του The Dark Sorcerer στην Ε3 2013 και ίσως θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την Ε3 2015 για να γίνουμε σοφότεροι.
Μακάρι να βρουν τα κατάλληλα άτομα για την κατάλληλη θέση έτσι ώστε να έχουν το επιθυμητό για αυτούς αποτέλεσμα.
Θα συμπλήρωνα: ΚΑΙ για εμάς! :)
Αναμένουμε έτοιμη η quantic για το επόμενο διαμάντι
Το προηγούμενο διαμάντι ποιό ήταν?
Fahrenheit και Heavy Rain ήταν πολύ καλά.
Το Beyond Two Souls δεν το έχω παίξει ακομα.
Θα ηθελα καποτε ο Πλεσσας να παρει συνεντευξη απο τον Cage. Priceless moment..... :P
ΧΑΑΧΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ κι εγώ :P
@GiannisP
Fahrenheit: φοβερό παιχνίδι
Heavy Rain: από τα καλύτερα παιχνίδια του PS3 πραγματικά φανταστικό
Beyond Two Souls : Εγώ προσωπικά το λάτρεψα , ήταν μοναδικό και αξίζει με 1000 , άσχετα με τις κριτικές που πήρε
Και τα 3 διαμάντια λοιπόν και περιμένουμε και το επόμενο ... Αν και δεν έχω PS4 το περιμένω :P
α, γι αυτά τα παιχνίδια λες τελικά.
Για μια στιγμή νόμιζα ότι ο Cage άλλαξε πάλι επάγγελμα και άνοιξε κοσμηματοπωλείο.
@ commender
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου ακριβώς έτσι συμβαίνει στην χώρα μας και πρέπει να αλλάξει ..
Το gaming δεν σημαίνει ντε και καλά κάψιμο πολύ σωστό
Ούτε και εγώ διαφωνώ με αυτά. Αλλά...
Ο gamer πάντα ήθελε τα βιντεοπαιχνίδια του να δείχνουν πιο ρεαλιστικά και πιο ενήλικα και σε υπερθέαμα να πλησιάσουν το holywood. Όταν άρχισαν να σοβαρεύουν τα γραφικά (κάπου στις αρχές του 2000) και να ξεφεύγουν από τα φωτεινά πολύχρωμα τοπία και τους τετράγωνους χαρακτήρες, όλο το απωθημένο που έκρυβε o καθένας σχετικά με το «πώς φαίνεται το χόμπι του στους άλλους», βγήκε απότομα στην επιφάνεια και άρχισε να μεταφράζεται σε αγοραστικές νόρμες. Αν ένα παιχνίδι ήταν σκοτεινό και βίαιο με ρεαλιστικό (οπτικά) τρόπο και ταυτόχρονα ήταν και shooter, τότε η επιτυχία ήταν δεδομένη. Τα παιχνίδια επιτέλους βελτιώθηκαν και «μοιάζουν με ταινίες». Μάλιστα πολλές φορές τα παιχνίδια αυτοδιαφημίζονται ως «cinematic», γιατί προφανώς στο μυαλό του gamer: “Όσο πιο κοντά είναι ένα παιχνίδι σε μια ταινία, τόσο καλύτερο παιχνίδι θα είναι”. Αν το σκεφτείτε όμως, η πρόταση αυτή έχει τεράστιες αντιφάσεις.
Κάπου εκεί στην εξίσωση μπερδεύτηκαν και τα cut scenes, τα οποία έφεραν ακόμη πιο κοντά τα παιχνίδια στις ταινίες και ο gamer ήταν πλέον βέβαιος ότι το χόμπι του έχει βελτιωθεί σημαντικά σε σχέση με το παρελθόν. Πλέον, ένας σκηνοθέτης όπως ο David Cage μπορεί να βρει ένα «παράθυρο» για να εισέλθει σε αυτήν την «ταινιο-εμμονή» του gamer και να την καπιταλιστεί μέχρι αηδίας. Ακόμη περισσότερο, μπορεί να κάνει ομιλίες όπου εξηγεί το πόσο λάθος είναι τα σημερινά συστήματα των παιχνιδιών (εννοώντας το gameplay) και το πώς σκοπεύει ο ίδιος να τα βελτιώσει, με παιχνίδια όπως το Beyond Two Souls. Ούτε λίγο ούτε πολύ, έφτασε στο σημείο να δηλώνει, ότι ένα παιχνίδι θα πρέπει να σχεδιάζεται έτσι ώστε να μπορεί να παιχτεί απ όλους, αλλιώς δεν είναι καλό παιχνίδι! Πλέον, ένας σκηνοθέτης είναι το ίδιο σημαντικός σε μια videogame παραγωγή με τον gameplay designer ή τον level designer. Σε αυτήν την μετάβαση όμως που έκανε η βιομηχανία χάθηκαν πολλά άλλα.
Με δεδομένο ότι η ανάπτυξη ενός τίτλου βασίζεται σε κάποια επένδυση, μοιραία τα παιχνίδια άρχισαν να επικεντρώνονται περισσότερο στους «εύκολους» τομείς, σε αυτούς που θα απέδιδαν γρηγορότερα αγοραστικά, αφήνοντας τα πιο «ψαγμένα» gameplay ζητήματα αρκετά πιο πίσω στη λίστα. Όσο το παιχνίδι φαίνεται ρεαλιστικό, έχει κάποιου είδους shooting, κάποιες «επικές» σκηνές ή γενικά ένα gameplay session το οποίο θα σε κάνει να σκεφτείς ότι: «πω, πω, είναι σαν να βρίσκομαι σε ταινία», τότε αυτό είναι ένα καλό παιχνίδι για τον μέσο όρο. Το budget λοιπόν ενός τίτλου άρχισε όχι μόνο να μεγαλώνει, αλλά να καταναλώνεται σε εντελώς διαφορετικούς τομείς σε σχέση με το παρελθόν. Άρχισαν να επικεντρώνονται σε αφηγηματικά στοιχεία ή ακόμη και να πληρώνουν ηθοποιούς του Holywood για να «παίξουν» σε ένα παιχνίδι, προφανώς για να τροφοδοτηθεί ακόμη περισσότερο το απωθημένο και η εμμονή του ενήλικου (πλέον) gamer. Κάτι αντίστοιχο κάνει ακόμη και ο ίδιος ο κινηματογράφος, όταν το «θέμα» με το οποίο καταπιάνεται δεν είναι και τόσο σοβαρό, αλλά πρέπει να φανεί σοβαρό.
[...]
[...] Είναι ουσιαστικά αυτό που κάνουν οι Marvel και DC τα τελευταία χρόνια με τους υπερ-ήρωές τους: Κάνουν όλο και πιο σκοτεινές και επικές αυτές τις ταινίες, για να μπορεί να πάει και ο 30-40-χρονος άνδρας να τις δει, χωρίς πλέον να ντρέπεται. Πίσω στο gaming όμως.
Το πρόβλημα και αυτό που έχασαν τα παιχνίδια με το να γίνονται ολοένα και πιο κινηματογραφικά, είναι η ίδια η αξία τους. Με το να μοιάζουν σε ταινίες και να σπαταλούν εκεί το μεγαλύτερο χρηματικό ποσόν από την ανάπτυξη, απέκτησαν μοιραία και την εφήμερη διάρκεια μιας ταινίας. Είναι παιχνίδια που μόλις τα ολοκληρώσεις δεν πρόκειται να τα ξαναπαίξεις και που όμως, για κάποιον λόγο, όλοι μας τα θεωρούμε «διαμάντια». Στο βάθος, τα θεωρούμε έτσι ακριβώς επειδή «τα θεωρούμε άξια για να τα δείξουμε σε κάποιον τρίτο», όχι επειδή τα θεωρούμε καλά παιχνίδια. Βλέπουμε δηλαδή το gaming με τα μάτια των άλλων και όχι με τα δικά μας γούστα. Βάζουμε μπροστά το «σοβαρό και ενήλικο» ως τη «διαφήμιση» του χόμπι μας (όπως είπε ο commenter: «για να τα δείξουμε σε άλλους»), αλλά τελικά με την πρώτη ευκαιρία θα λιώσουμε στο ...League of Legends ή στο παιχνίδι που ο καθένας βλέπει το δικό του gameplay βάθος.
Εγώ ξέρω, ότι ένα πραγματικό διαμάντι έχει αναλλοίωτη αξία στον χρόνο και δεν χάνει την αξία του όταν το καταναλώσεις. Αν δεν έχει νόημα να ξαναπαίξεις ένα κινηματογραφικό παιχνίδι, το οποίο το θεωρείς «διαμάντι», αλλά δεν θες να το ξανα-παίξεις επειδή γνωρίζεις πλέον την ιστορία τότε μάλλον πρόκειται για καταναλωτικό προϊόν τύπου σοκολάτας, της οποίας κατανάλωσες το περιεχόμενο και τώρα σου έμεινε μόνο το σκουπίδι της συσκευασίας. Συνήθως τέτοιες «συσκευασίες» θα τις βρείτε μετά από χρόνια σε κανένα «καλάθι» των Gamestop, για 0,99 ευρώ ή δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία γύρω στα 4 ευρώ στο Steam (τόσο πήρα το περιβόητο Tomb Raider). Ίσως γι αυτό πολλά προ-playstation-εποχής παιχνίδια έχουν σήμερα τεράστια αξία: Αγοράζοντάς τα αγοράζεις ένα μέρος της ιστορίας των βιντεοπαιχνιδιών και εκπληκτικές gameplay ιδέες και όχι απλώς μια συσκευασία. Όχι απλώς μια ταινία. Είναι παιχνίδια που, μπορεί να έχουν πολύχρωμα γραφικά, sprites για animations και μηδέν cut scenes, αλλά έχουν ακόμη τεράστια gameplay αξία.
Αυτά λοιπόν είναι τα πραγματικά διαμάντια. Τα υπόλοιπα ταινιο-παιχνίδια είναι απλά καταναλωτικά προϊόντα με μελλοντική αξία όχι μεγαλύτερη από αυτή ενός κάρβουνου. Άνθρακας ο θησαυρός δηλαδή.