Πριν από όλα αυτά όμως, το Cuphead σάς ανατινάζει τον εγκέφαλο με την εξαίσια αισθητική του και όλα τα συνοδευτικά αυτής. Εμπνευσμένο από τα κινούμενα σχέδια του 1930, το Cuphead καταφέρνει να αποδώσει σχεδόν χωρίς κανένα ψεγάδι την αίσθηση της τότε εποχής, ξεπατικώνοντας πλήρως ακόμα και εμβληματικά ελαττώματα και τεχνικές που κάνουν το αποτέλεσμα απόλυτα αναγνωρίσιμο. Τρανό παράδειγμα το «τρεμούλιασμα» των κινούμενων χαρακτήρων καθώς κινούνται από καρέ σε καρέ, η πολύ μεγάλη χρωματική αντίθεση ανάμεσα σε κινούμενα και στατικά αντικείμενα και χαρακτήρες σε κάθε καρέ, αλλά και τον παράλογο και συνάμα αξιοθαύμαστο σουρεαλισμό του τότε. Θέλετε παράδειγμα για το τελευταίο; Ο μικρός Cuphead χρησιμοποιεί για πιστόλι το χέρι του, κάνοντας το γνωστό σχήμα που κάναμε ως παιδιά, με δείκτη και αντίχειρα σε ρόλο κάννης και κόκορα αντίστοιχα. Τα πυρομαχικά του υλοποιούνται με απλό χτύπημα των δακτύλων για έξτρα κέφι και μεράκι. Κίνηση που σίγουρα ταιριάζει και με το, επίσης εξαίσιο soundtrack, γεμάτο μελωδική και γρήγορη jazz. Για ποιο λόγο όμως συνέβησαν όλες οι παραπάνω συναστρίες; Όπως εξηγεί και το τραγούδι των τίτλων αρχής, οι δύο πρωταγωνιστές της ιστορίας μας, Cuphead και Mugman, έχουν μια ελαφριά βλάβη με το να παίζουν ζάρια. Όταν τελικά βρεθούν στο λάθος καζίνο με το λάθος αντίπαλο, ο Διάβολος τους κλέβει την ψυχή. Μοναδική ελπίδα για να γλιτώσουν είναι να συγκεντρώσουν για χάρη του 17 άλλες ψυχές πλασμάτων που βρίσκονται στον κόσμο του τίτλου.
Όλες αυτές οι 17 ψυχές είναι ουσιαστικά τα boss battles του τίτλου. Από πατάτες με ενσωματωμένο κρεμμύδι και πούρα που καπνίζουν τον εαυτό τους, μέχρι τεράστια ζαχαρωτά κάστρα και μπαλαρίνες που σας κατακρεουργούν επειδή τους χαλάσατε το γάμο, τα bosses του Cuphead είναι, και αξίζουν να είναι, πρωταγωνιστές του. Μπορείτε να τα πολεμήσετε σε δυο διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας: Simple και Regular, με το πρώτο να αποτελεί την απλή και εύκολη εκδοχή της αναμέτρησης. Όσο απλή και αν είναι η μάχη χρειάζεται και πάλι προσοχή. Βλέπετε το Cuphead είναι κάθε άλλο παρά εύκολο οπότε ακόμα και η απλή του εκδοχή έχει καλή δόση πρόκλησης και καλοπροαίρετης ταλαιπωρίας. Κάθε boss έχει παραπάνω από μια μορφές, με κάθε αλλαγή να αυξάνει σε ένταση, δυσκολία και σουρεαλισμό. Ταυτόχρονα, η κάθε μορφή φέρνει εντελώς διαφορετικές επιθέσεις και patterns, με τα τελευταία μάλιστα να μην έχουν συγκεκριμένη σειρά με την οποία εμφανίζονται. Όλα αυτά θα τα παρατηρήσετε στο απλό επίπεδο δυσκολίας μεν, αλλά δεν θα σας προβληματίσουν τόσο. Όταν έρθει η στιγμή του Regular τα πράγματα σοβαρεύουν...σοβαρά. Αύξηση ταχύτητας, περισσότερες μορφές σε κάθε boss χωρίς συγκεκριμένη σειρά εμφάνισης, περισσότερα projectiles και μικροί εχθροί σάς έρχονται από κάθε κατεύθυνση και τόσα πολλά και διαφορετικά patterns, που κάθε νέα προσπάθεια για την ίδια αναμέτρηση μπορεί να καταλήξει με εντελώς διαφορετική εμπειρία. Ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας πρακτικός τρόπος να δείτε τα υπολειπόμενα HP του αντιπάλου και μπορείτε απλά να τα μαντέψετε ανάλογα με το σε ποια κατά σειρά μορφή του έχετε μπροστά σας.
Είναι, και πάλι, αξιοθαύμαστο για την ομάδα ανάπτυξης πως κανένα boss δεν μοιάζει με άλλο και πως δεν θα πετύχετε τον ίδιο αντίπαλο δεύτερη φορά σε διαφορετικό επίπεδο. Τόσο σε design και τρόπο επιθέσεων, όσο και στο πώς πρέπει να τους χειριστείτε. Τα περισσότερα θα σας κερδίσουν με το πόσο έξυπνα έχουν συνδυαστεί τα animations με τους τρόπους επίθεσης και το πόσο οργανικά είναι όλα μέσα σε μια μάχη. Με τέτοιο καλό υλικό όμως, είναι ακόμα πιο εμφανείς οι, ευτυχώς πολύ λίγες, περιπτώσεις που οπτικά ένα boss μαγεύει, αλλά οι επιθέσεις του πέφτουν στην παγίδα της ασυλλόγιστης πρόσθεσης.
Μερικές φορές το μεγαλύτερο μέρος της προσπάθειας βρίσκεται στο να φτάσετε στη τελευταία μορφή ενός boss, με τα προηγούμενα waves να δίνουν τόνους πόνου για να σας εξαντλήσουν και η τελική μορφή να μην είναι το πιο δύσκολο στάδιο μεν, αλλά αν έχετε μείνει με μόλις ένα hit point, το εγκεφαλικό δεν βρίσκεται και τόσο μακριά. Μη νομίζετε άλλωστε πως αυτά σας δίδονται απλόχερα. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, με τις κατάλληλες αναβαθμίσεις, μπορείτε να έχετε 4 για κάθε αναμέτρηση. Θα σας χρειαστούν μιας και μόνο με νίκη σε όλα τα επίπεδα σε Regular level σας δίδεται η πρόσβαση στα τελευταία bosses. Και μιας και έγινε λόγος για upgrades, να ξέρετε πως αυτά περνάνε από τα δευτερεύοντα levels του Cuphead. Αυτά λειτουργούν ως μικρά διαλείμματα με πάρα πολύ platforming και εξίσου μεγάλες απαιτήσεις από τον παίκτη. Είναι όμως το μοναδικό σημείο όπου μπορείτε να συλλέξετε coins και με αυτά να αγοράσετε upgrades σε όπλα, super moves, buffs κ.λπ. Συνδυάστε τα κατάλληλα σε κάθε boss και θα κάνετε το έργο σας λίγο πιο εύκολο. Απλά να θυμάστε πως η κατάλληλη αλλαγή πρέπει να γίνει πριν ξεκινήσετε τη μάχη. Ευτυχώς το “retry” σε κάθε boss είναι πάρα πολύ συχνό και σχεδόν αστραπιαίο. Όμως η μετάβαση από μάχη στον κεντρικό χάρτη έχει περισσότερο loading απ' όσο θα είχε ακόμα και το 1930.
Εκεί που δεν μπορείτε να βελτιώσετε πραγματικά την κατάσταση είναι με το parry mechanic. Ο μικρός Cuphead μπορεί να αλληλεπιδράσει με οτιδήποτε μοβ μέσα στον τίτλο, πατώντας το κατάλληλο πλήκτρο ακριβώς τη στιγμή που αγγίζει το αντικείμενο/projectile, είτε αυτό προέρχεται από τον αντίπαλο και σας χαρίζει μια παραπάνω μανούβρα για αποφυγή, είτε αποτελεί ένα μικρό τιμονάκι ενός τόσου δα βαγονιού που σας επιτρέπει να αποφύγετε τις επιθέσεις ενός γιγάντιου σκελετού που έχει πιάσει πρώτη θέση στο ΤαλαιπOrient Express. Πολλές φορές το μέγεθος των αντικειμένων που μπορείτε να αλληλεπιδράσετε μαζί τους με parry είναι εξαντλητικά μικρό για να συγχρονιστείτε καλά, είτε βρίσκονται σε ακατάλληλη απόσταση από το έδαφος ώστε να τα καταφέρετε. Ευτυχώς η χρήση του δεν είναι πάντα απαραίτητη εντός της μάχης, μιας και μπορεί να λειτουργήσει απλά ως ενέργεια για επίτευξη καλύτερου ranking σε κάποιο boss. Θα το χρειαστείτε σίγουρα στην προτελευταία αναμέτρηση του τίτλου που, για να το πούμε ευγενικά, θα σας βγάλει το λάδι με τανάλια από τα τσίνορα. Αν φοβάστε πως δεν έχετε αρκετό λάδι για βγάλσιμο πάντως, μπορείτε να πιάσετε τον πιο κατσαρολοκέφαλο φίλο σας, να του δώσετε ένα χειριστήριο και να κεράσετε πόνο ολόκληρο τον τίτλο. Ασφαλώς η δουλειά με δυο παίκτες γίνεται πιο απλή, αλλά τα projectiles πολλαπλασιάζονται και σε συνδυασμό με συγκεκριμένα levels όπου το προσκήνιο φέρνει περισσότερα εμπόδια στον παίκτη για χάρη της αισθητικής, καμιά φορά το να νικήσετε τον Διάβολο είναι πιο δύσκολο κατά λάθος. Αυτό και αν είναι σατανικό!
Παρά τις σατανικές συμπτώσεις πάντως και την επιτηδευμένα αυξημένη δυσκολία, το Cuphead παρουσιάζει πολύ καλή ισορροπία συνολικά, με πολύ λίγες περιπτώσεις πραγματικά άδικων κινήσεων ή επιθέσεων από μεριάς των αντιπάλων. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το trial and error δεν θα γίνει ψωμοτύρι, ακόμα και αν δεν σας ενδιαφέρει το καλύτερο δυνατό ranking ανά level. Αν η πρώτη σας σκέψη όταν είδατε το Cuphead ήταν πως μιλάμε για το ανάλογο του κινηματογραφικού “The Artist” στον κόσμο των videogames, δεν είστε και τόσο μέσα. Η ταινία του Michel Hazanavicius στηρίχθηκε σχεδόν εξολοκλήρου στην αισθητική της για να κεντρίζει το ενδιαφέρον. Το Cuphead μπορεί να ξεκίνησε έτσι, αλλά στην πορεία απέδειξε ότι εκτός από όψη, διαθέτει και στιβαρό περιεχόμενο. Ο τίτλος ξέρει ότι φαίνεται χαριτωμένος και πως μια τόσο μεγάλη αντίθεση σε όψη και δυσκολία θα σας κουφάνει. Το καταφέρνει απόλυτα και σίγουρα το ευχαριστιέται κιόλας. Αν όλα όσα σας γράψαμε παραπάνω δεν σας αρκούν, κάντε ξανά μια βόλτα από τα bosses του τίτλου στο νέο επίπεδο δυσκολίας που ξεκλειδώνει μετά τον τερματισμό. Η αισθητική του όμως το κατατάσσει με διαφορά σε ένα από τα πιο ξεχωριστά και σουρεαλιστικά games στην ιστορία. Η επιπλέον δουλειά των δημιουργών του και η επιμονή τους για δημιουργία κάθε σκίτσου, εικόνας και καρέ στο χέρι για να παραμείνει η αυθεντική αίσθηση του τότε, πέτυχε απόλυτα και η StudioMDHR Entertainment κέρδισε το στοίχημα με τον Διάβολο και του βγάζει γλώσσα. Τρεμάμενη και βαμμένη με raspberry rouse του 1930.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity