Χωρίς να παρέχει κάποια, οποιαδήποτε ιστορία ή λόγο, γιατί και πως, ο τίτλος βάζει απευθείας τους παίκτες στον ρόλο του Octodad και για το πρώτο μισό της περίπου δίωρης περιπέτειας του -κατά τα άλλα συμπαθέστατου- κεφαλόποδου τους αναθέτει μια σειρά από απλές, καθημερινές ασχολίες και υποχρεώσεις. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να μείνει μακριά από έναν μανιακό σεφ (!) που ξέρει το κρυφό μυστικό του και έχει βάλει σκοπό της ζωής του να τον… μαγειρέψει. Ακούγεται εύκολο, είναι όμως κάθε άλλο παρά, αφού ακόμα και τα αυτονόητα πράγματα όπως το περπάτημα απαιτούν την συντονισμένη κίνηση των κάτω άκρων ούτως ώστε να θυμίζουν (έστω και αραιά) την αντίστοιχη ανθρώπινη λειτουργία. Ιδιαίτερα όταν στον χώρο βρίσκονται παρόντες και άλλα άτομα που θα παραβλέψουν ένα συγκεκριμένο αριθμό από «περίεργα» περιστατικά. Λειτουργεί; Τις περισσότερες φορές όχι, ή μάλλον όχι όπως θα περίμενε κανείς - και εκεί ακριβώς είναι όπου ο τίτλος αντλεί το χιούμορ του, αφού είναι εξαιρετικά αστείο να παρατηρεί κανείς την προσπάθεια που χρειάζεται για να κάνεις τα πλέον απλά πράγματα, όπως να φτιάξεις μια κούπα καφέ χωρίς να κατεδαφίσεις την μισή κουζίνα. Πολλές φορές οι παίκτες θα βρεθούν να γελάνε με τον ίδιο τους τον εαυτό και τις απεγνωσμένες (και εξαιρετικά αδέξιες) προσπάθειες τους να κάνουν απλά καθημερινά πράγματα. Εξίσου αστείοι είναι και οι «διάλογοι» του πρωταγωνιστή με την οικογένειά του, οι οποίοι προσφέρουν άφθονο χιούμορ σκιαγραφώντας τις τυπικές αντιδράσεις ενός πατέρα και τον τρόπο που απαντά σε απλές καθημερινές ερωτήσεις.
Η αρχή λοιπόν είναι αυθεντικά διασκεδαστική και διαρκεί ακριβώς όσο πρέπει, χωρίς να ξεπερνάει το όριο όπου η ίδια η κατάσταση παύει να είναι αστεία. Στο δεύτερο μισό τα πράγματα «δυσκολεύουν», με κομμάτια stealth και απαιτητικά σημεία platforming όπου η ακρίβεια των κινήσεων από «επιθυμητή» γίνεται «αναγκαία», κομμάτια με τα οποία το σύστημα ελέγχου δεν βοηθάει ιδιαίτερα και φτάνουν να γίνουν μέχρι και κουραστικά. Το θετικό (εν προκειμένω) είναι πως ο τίτλος τελειώνει πολύ γρήγορα και… αυτό ήταν. Αυτά ακριβώς τα σημεία είναι που κάνουν τα πρώτα λεπτά του τίτλου τόσο διασκεδαστικά και δίνουν στο Octodad: Dadliest Catch έναν τόσο ξεχωριστό χαρακτήρα. Όπως είναι προφανώς, ο τίτλος δεν αναπτύχθηκε με την τεχνολογική αρτιότητα ως σημείο αναφοράς, αφού επικεντρώνεται σε διαφορετικά πράγματα. Και τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει. Πέραν του γέλιου που προκαλούν οι αστείες προσπάθειες ενός χταποδιού που υποδύεται έναν άνθρωπο να ανταπεξέλθει στις βασικές καθημερινές ασχολίες και τους (μάλλον πετυχημένους) χιουμοριστικούς του διαλόγους, το Octodad: Dadliest Catch «αγγίζει» και άλλα θέματα, έστω και μόνο επιδερμικά, όπως το πώς ο καθένας μπορεί να είναι απόλυτα αποδεκτός και πως ο κοινωνικός περίγυρος αδιαφορεί για πολλά οφθαλμοφανή πράγματα, αρκεί ο καθένας να ακολουθεί ορισμένες «φόρμες» και συμπεριφορές.
Έχοντας λάβει τα παραπάνω υπ’όψιν, αρκετοί θα μπορέσουν να παραβλέψουν τα ατοπήματα του τίτλου και να επικεντρωθούν στον τόνο που η Young Horses θέλησε να περάσει και την πηγαία διασκέδαση που μπορούν να προσφέρουν τα physics μέσα στο κατάλληλο «πλαίσιο». Σαν ένα καλό αστείο, το Octodad: Deadliest Catch αντλεί το χιούμορ του από τον ίδιο το «παράλογο» της όλης κατάστασης και είναι όσο γρήγορο χρειάζεται, πριν κουράσει το κοινό του. Για όποιον δώσει σημασία αποκλειστικά σε αυτή του την πλευρά, το Octodad: Dadliest Catch μπορεί να είναι μια από τις πιο ευχάριστες -και απρόσμενες- εκπλήξεις εδώ και καιρό.
Δηλαδή για να καταλάβω....είναι ένα χταπόδι που παριστάνει τον άνθρωπο και προσπαθεί να κρύψει το ΟΛΟΦΑΝΕΡΟ μυστικό του;χαχαχαχαχα μας τρολάρουν!
Πέρα από αυτό ο χειρισμός φάνταζε από την αρχή δύσκολος επειδή ο χταπόδης παρέσερνε τα πάντα στο πέρασμα του αλλά κι αυτό που το παιχνίδι τελειώνει πριν μας σπάσει τα νεύρα με τον χειρισμό του...και πάλι μας τρολάρουν! :P
Αξίζει μεγαλύτερη βαθμολογία από το 6 που του έβαλες. :/
τα λόγια δε περιγράφουν πόσο επικούρα ειναι αυτό το παιχνίδι... σύντομα και το Lets Play φυσικά-φυσικά.
japanese pornstar???lol