Αν μη τι άλλο, η id Software έχει κάνει πολύ καλή δουλειά με την αναβίωση του DOOM στη σύγχρονη σκηνή. Πολλοί είχαν τις επιφυλάξεις τους (και δικαιολογημένα) για το soft reboot του 2016, αλλά η id διέψευσε όποιες σκιές με την κυκλοφορία του – και τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία. Το DOOM (2016) ήταν αδιαμφισβήτητη επιτυχία, και το DOOM: Eternal ήταν φυσικό και λογικό ακόλουθο, με την ομάδα ανάπτυξης να πειραματίζεται αρκετά, αλλά και πάλι με επιτυχία. Το DOOM: The Dark Ages έρχεται να κλείσει την επική τριάδα με μια στροφή προς το πιο αργό και μεσαιωνικό, όπως και ο τίτλος υποδηλώνει, δίνοντας για ακόμα μια φορά τη διάθεση της id να πειραματιστεί και να μην μένει στάσιμη στην ίδια φόρμουλα.
Για κάποιο λόγο που μόνο ο Hugo Martin ξέρει, το DOOM: The Dark Ages όχι μόνο έχει ιστορία και πλοκή, αλλά φαίνεται πως είναι και ένα κομμάτι που έχει επενδύσει αρκετά επάνω του η ομάδα ανάπτυξης. Cutscenes, αρκετοί χαρακτήρες, voice overs, ανατροπές και τα συναφή – κάτι που θα κάνει πολλούς να απορήσουν όχι μόνο με το lore που έχει δημιουργηθεί, αλλά και τον τρόπο αυτό παρουσιάζεται, δείχνει σαν να αφήνει την πόρτα ανοιχτή για μελλοντικά projects που θα συνεχίζουν πάνω σε αυτό. Κάτι για το οποίο κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν είναι απλά «πισινή» ή αν πραγματικά νιώθουν τόσο σίγουροι για το αποτέλεσμα ώστε επενδύουν από τώρα πάνω σε μελλοντικά expansions ή sequels. Όχι ανήκουστο, αλλά σίγουρα περίεργο, ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι μιλάμε για prequel.
Αυτός όμως δεν είναι ο μόνος λόγος. Όπως και ο τίτλος υποδηλώνει, το The Dark Ages παίρνει μια Μεσαιωνική νότα και σε αυτό ταιριάζει όχι μόνο η προβιά, η ασπίδα και το flail, αλλά και τα όπλα, το σκηνικό και ο γενικότερος τόνος. Η δράση φεύγει μακριά από το Άρη, τους δορυφόρους του και την Γη, αλλά μας μεταφέρει στην Κόλαση και τον πλανήτη Argent D’Nur όπου κατά κάποιο τρόπο μας παρουσιάζεται το origin story του Doomguy. Η αλλαγή στην θεματολογία μπορεί να είναι σε γενικές γραμμές πετυχημένη – και πολύ metal (υπάρχει όπλο που λιώνει κρανία και εκτοξεύει τα θραύσματα στους εχθρούς) – από την άλλη χωρίς γνώριμα περιβάλλοντα όπως οι διάδρομοι των επιστημονικών βάσεων της UAC ή τα κατεστραμμένα κτήρια στη Γη, η εμπειρία δεν είναι ακριβώς η ίδια.
Ταυτόχρονα, τα καινούρια όπλα και η καινούρια φιλοσοφία στην κίνηση και τον χειρισμό χρειάζονται μια κάποια εξοικείωση από την αρχή, ακόμα και για τους βετεράνους της σειράς. Στο The Dark Ages η ταχύτητα πέφτει ελάχιστα και ο ήρωάς μας πλέον δεν κάνει διπλά άλματα και dashes στον αέρα, ενώ την έξοδο βλέπει και ο γάντζος από το Eternal. Όπως γίνεται προφανές το mobility πέφτει αρκετά, και για να καλυφθεί αυτό, προστίθεται η ασπίδα, που προσφέρει τη δυνατότητα στους παίκτες όχι μόνο να αμυνθούν, αλλά και να τη χρησιμοποιήσουν για να κάνουν stun τους αντιπάλους και να ενεργοποιήσουν μηχανισμούς που θα επιτρέψουν την πρόσβαση στα επόμενα κομμάτια του επιπέδου, ή μυστικά και collectibles.
Με τον χαρακτήρα περισσότερο στο έδαφος και την μικρότερη ταχύτητα, παραδόξως η id βρίσκει τον τρόπο να κάνει τους παίκτες να νιώθουν σαν ένα πραγματικό άρμα μάχης που μπορεί να ισοπεδώσει τα πάντα στο πέρασμά του. Και στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό ακριβώς κάνει, όχι μόνο με τα όπλα που έχει στην διάθεσή του, αλλά και με τη βοήθεια της ασπίδας και των άλλων gadgets. Αυτά ξεκλειδώνονται σταδιακά και αναβαθμίζονται με gold και άλλα collectibles, οπότε με αυτόν τον τρόπο ενθαρρύνεται και η εξερεύνηση από μεριάς χρηστών, αφού το αποτέλεσμα είναι στις περισσότερες περιπτώσεις «απτό» στο ίδιο το gameplay. Για να κρατήσει τα πράγματα πιο φρέσκα και να προσφέρει ποικιλία, ο πρωταγωνιστής μπαίνει και σε τεράστια… robot; Mech; Αλλά και χρησιμοποιεί έναν δράκο για να μεταφερθεί στους αιθέρες και να μοιράσει απέραντο πόνο και οργή και από ψηλά. Και για τις δύο περιπτώσεις η χρησιμότητα των μηχανισμών είναι στην καλύτερη περίπτωση περιορισμένη, και ίσως θα ήταν καλύτερα να υπήρχαν σαν κάτι προαιρετικό.
Έχοντας αναφέρει όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να σημειωθεί ότι στα 22 επίπεδα του DOOM: The Dark Ages οι παίκτες θα περάσουν τον περισσότερο χρόνο τους κάνοντας αυτό που το DOOM κάνει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ακόμα και μετά από τόσα χρόνια. Να τρέχουν και να σκοτώνουν τέρατα. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό ότι ακόμα και με αυτό το spin, το DOOM παραμένει ο βασιλιάς του run and gun, και μια ωδή στα first person shooters. Η αίσθηση των όπλων, τα εφέ, το «βάρος» κάθε φορά που πατιέται η σκανδάλη, η πλοήγηση στα επίπεδα και στα πεδία της μάχης, το κάθε τι είναι μετρημένο και φτιαγμένο ίσως στην εντέλεια. Το super shotgun δίνει δυναμικά το παρόν για ακόμα μια φορά και είναι γελοιωδώς op, κάτι που αν δεν φέρει το χαμόγελο στο πρόσωπο όποιο το χρησιμοποιήσει για την πρώτη φορά, τότε τίποτα δεν θα τον κάνει να χαμογελάσει, ποτέ.
Και όταν όλα τελειώσουν, δε θα πρέπει να προκαλέσει έκπληξη το γεγονός ότι η όλη περιπέτεια πήρε 15 και βάλε ώρες. Υπάρχει πολύ περιεχόμενο, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς το γεγονός ότι ακόμα η id δεν έχει αρχίσει να βάζει τα επιπλέον modes και challenges, όπως έκανε και στους προηγούμενους τίτλους. Online ή άλλου είδους multiplayer δεν υπάρχει, οπότε αυτή τη φορά θα είναι μοναχική υπόθεση το ripping and tearing, αλλά ίσως για καλύτερο, αφού οι προσπάθειες για multiplayer στο σύγχρονο Doom δεν πήγαν και πολύ καλά στο παρελθόν.
Γενικότερα μιλώντας πάντως, το DOOM: The Dark Ages κλείνει ίσως με τον καλύτερο τρόπο την νέα «τριλογία» που αναβίωσε τον κλασσικό τίτλο, και αφήνει ένα νεύμα για ακόμα περισσότερα στο μέλλον. Σε σύγκριση με το Eternal είναι σαφώς πιο «προσγειωμένο» και αργό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν χάνει πόντους από το πόσο απολαυστικό και διασκεδαστικό είναι όταν δεν υπάρχουν gimmicks αλλά απλή και καθαρή δράση. Δεν φτάνει σε καμία περίπτωση το σοκ που κατάφερε να κάνει το αρχικό DOOM το 2016, αλλά κατά ένα τρόπο είναι πιο πιστό στο πνεύμα και την φιλοσοφία του. Η δράση είναι το ίδιο εθιστική, το soundtrack είναι το ίδιο βαρύ με αυτό που θυμάται και περιμένει κανείς – σε κάθε περίπτωση, είναι ένας τίτλος που προσφέρεται για runs ξανά και ξανά και ξανά, με το επίπεδο δυσκολίας… εκεί ακριβώς που ο καθένας θέλει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity