Στον τίτλο αναλαμβάνουμε τον έλεγχο του Enzo Favara, ο οποίος ζει στη Σικελία στις αρχές του 20ου αιώνα και εργάζεται ως σκλάβος από παιδί στα ορυχεία εξόρυξης θείου. Κατά τη διάρκεια της εισαγωγής του τίτλου κατορθώνει να αποδράσει και καταλήγει στην υπηρεσία του τοπικού βαρώνου της περιοχής, Don Bernardo Torrisi. Το Mafia: The Old Country διαρκεί περίπου δεκαπέντε ώρες και σε αυτές ο Enzo θα προσπαθήσει να ανέβει θέσεις στον οργανισμό του Don Torisi εκτελώντας διάφορες αποστολές για λογαριασμό του. Η ιστορία αν και χαρακτηρίζεται από αρκετά κλισέ στην εξέλιξή της, η κατάληξή δεν απογοητεύει σε καμία περίπτωση. Σε αυτό τεράστιο ρόλο παίζει η ηθοποιία η οποία βρίσκεται σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο ποιοτικά. Αυτή εκτείνεται από το τελευταίο παραπαίδι στους στάβλους του Torrisi μέχρι τον Enzo, τους κολλητούς του αλλά και φυσικά τους αντίπαλους χαρακτήρες. Οι πρωταγωνιστές της ιστορίας μας δεν μένουν στάσιμοι, εξελίσσονται, αντιδρούν ρεαλιστικά σε αυτά που τους συμβαίνουν και αναπτύσσουν ξεκάθαρες σκέψεις και προθέσεις. Οι σχέσεις δε μεταξύ τους είναι περίπλοκες και μεταβάλλονται οργανικά ανάλογα με τα τεκταινόμενα του σεναρίου, στα οποία όπως καταλαβαίνετε προσπαθούμε να μην αναφερθούμε καθώς αποτελούν και το ζουμί του Mafia: The Old Country.
Ο τίτλος χωρίζεται σε δεκατέσσερα κεφάλαια, και οι αποστολές χωρίζονται κατά κύριο λόγο σε stealth και action, με την προσέγγιση να είναι αυστηρά δοσμένη από τους developers, τουλάχιστον στις πρώτες ώρες του τίτλου. Ναι, αυτό σημαίνει πως το διαβόητο Instant fail δίνει το παρον στις αρχικές stealth αποστολές, με τον παίκτη να μην είναι ελεύθερος να το παίξει “John Rambo” αν αυτό επιθυμεί. Μπορεί να πρόκειται για έναν αρκετά παλιακό μηχανισμό, όμως τουλάχιστον το σενάριο υποστηρίζει αυτήν την επιλογή, αφού υπάρχουν μέρη και κτίρια που όντως η πιο επιθετική προσέγγιση του Enzo δεν θα έστεκε. Από εκεί και πέρα, στις μετέπειτα αποστολές ο παίκτης μπορεί να ακολουθήσει όποια οδό επιθυμεί για να φτάσει στο objective. Οι μηχανισμοί τόσο του stealth όσο και του gunplay, είναι και αυτοί με τη σειρά τους αρκετά αναχρονιστικοί κάτι που τονίζεται από την ΑΙ των αντιπάλων, ή ακόμα καλύτερα, την έλλειψη αυτής. Οι αντίπαλοι μας όταν πρόκειται για αποστολή stealth, δεν εννοούν καν να ξεφύγουν από τη στάνταρ ρουτίνα της διαδρομής τους, με τα πάντα να είναι προσχεδιασμένα.
Οι διάλογοι μεταξύ τους, τα μέρη που στέκονται και οι διαδρομές που ακολουθούν επαναλαμβάνονται ξανά αυτούσια όταν για οποιονδήποτε λόγο κάνουμε load. Στα επίπεδα υπάρχουν διάσπαρτα μπουκάλια ή νομίσματα τα οποία μπορούμε να πετάξουμε στις απέναντι γωνίες για να αποσπάσουμε την προσοχή των εχθρών και να διαφύγουμε ή να τους βγάλουμε από τη μέση. Κάτι άλλο που παρατηρήσαμε είναι πως τα μοντέλα των αντιπάλων, ειδικά στις αποστολές που στηρίζονται στο gunplay, είναι τόσο όμοια που το immersion πάει στα τάρταρα. Αυτό υπερτονίζεται από την πιο αργή και τακτική προσέγγιση της δράσης και μας κάνει να νιώθουμε λες και σκοτώνουμε συνεχώς τον ίδιο άνθρωπο. Στον αντίποδα, υπάρχουν αρκετά όπλα στον τίτλο και κάθε αντίπαλος “ρίχνει” και το δικό του, οπότε ο οποιοσδήποτε θα βρει αυτό που τον βολεύει, ενώ διάσπαρτα στα επίπεδα υπάρχουν και σφαίρες για αυτά. Σαφώς, παρά τον απλοϊκό μηχανισμό του shooting, το αποτέλεσμα είναι πολύ πιο μεστό από τα αντίστοιχα σημεία stealth. Ο συνδυασμός του cover με τον σχεδιασμό των επιπέδων και την ποικιλία των όπλων, επιτρέπει στους παίκτες διαφορετικές προσεγγίσεις μέσα στη μάχη.
Κατά την κορύφωση των σεναριακών συγκρούσεων μεταξύ των χαρακτήρων, το Mafia: The Old Country προσθέτει και έναν ακόμα έναν μηχανισμό, one-to-one duel, με τη χρήση μαχαιριών. Για να κάνετε την αντιπαραβολή, αρκεί να σκεφτείτε τον τρόπο και τον χρόνο που οι ταινίες Star Wars χρησιμοποιούν τις μονομαχίες με lightsaber. Εκεί οι παίκτες πρέπει να αποφύγουν τις επιθέσεις του αντιπάλου και να αντεπιτεθούν στον σωστό χρόνο και χρησιμοποιώντας τον σωστό τύπο επίθεσης για να καταφέρουν την μεγαλύτερη ζημιά. Μοναδική παραφωνία σε αυτόν τον μηχανισμό, αποτελούν τα ενδιάμεσα cut-scenes τα οποία κόβουν λίγο τον ρυθμό της μάχης. Επιτρέπουν όμως την ανάπτυξη επιπλέον έντασης της μονομαχίας, ενώ για κάποιον ανεξήγητο λόγο αναπληρώνουν και λίγο από την μπάρα υγείας του Enzo.
Σίγουρα όμως δεν διακατέχονται από αρνητικά στοιχεία όλοι οι μηχανισμοί του Mafia: The Old Country. Ο μηχανισμός της οδήγησης είναι διασκεδαστικός, ακόμα και αν μιλάμε για τις αρχές του 20ου αιώνα με τα χαρακτηριστικά πρωτόλεια αυτοκίνητα. Υπάρχει και μια αποστολή με έναν αγώνα ταχύτητας η οποία είναι απλά απολαυστική και θα θέλαμε να υπήρχαν και άλλες τέτοιες. Για την μετάβαση μας στα διάφορα μέρη, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και άλογο, με το παιχνίδι άλλοτε να μας αφήνει εμάς την επιλογή και άλλοτε να την κάνει αυτό για μας. Και αυτός ο μηχανισμός είναι καλά δουλεμένος, σε βαθμό που μας κάνει να απορούμε γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα για free roam στον κόσμο του παιχνιδιού. Σίγουρα, η πιο κλειστή φύση του τίτλου τονίζει ακόμα περισσότερο το σενάριο, όμως θα θέλαμε να μας επιτρέπει να παρεκκλίνουμε έστω και λίγο, είτε αυτό θα μπορούσε να αφορά ένα σετ αγώνων με αυτοκίνητα και τίποτα άλλο. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτού του review, η Hangar 13 ανακοίνωσε πως ετοιμάζει ένα free-roam mode που θα έρθει με update αργότερα, οπότε μένει να δούμε πως θα αποδοθεί αυτό.
Αντί να έχουμε σε ακόμα έναν τίτλο δράσης, ένα ρηχό και ανούσιο skill tree που δεν προσθέτει και τίποτα στην εμπειρία ενός τίτλου action, η Hangar 13 επιτρέπει στους παίκτες να επιλέξουν φυλαχτά, τα οποία ο Enzo βρίσκει διάσπαρτα εντός των επιπέδων και να αποκτήσουν κάποια bonus. Για παράδειγμα συγκεκριμένο φυλαχτό επιτρέπει στον Enzo να κινείται εντελώς αθόρυβα, ή να κάνει πιο γρήγορα loot από τους πεσμένους αντιπάλους. Ταυτόχρονα και εντελώς συνοδευτικά, ο παίκτης μπορεί να ξοδέψει κάποια χρήματα in-game για να αποκτήσει καλύτερα όπλα, καλύτερο μαχαίρι ή διαφορετικό αυτοκίνητο. Αυτές οι επιλογές βέβαια θα είχαν περισσότερο αντίκτυπο αν το παιχνίδι επέτρεπε σε μεγαλύτερο βαθμό την εξερεύνηση του περιβάλλοντος.
Τεχνικά, το παιχνίδι χρησιμοποιεί την Unreal Engine 5 και είναι πανέμορφο στην έκδοση του PlayStation 5 που είχαμε στη διάθεσή μας. Το παράπονο εδώ είναι πως ο κόσμος της Σικελίας, αν και πανέμορφος, μετά από λίγες ώρες gameplay μοιάζει κενός, επίπεδος. Η διαδραστικότητα του παίκτη με τα τριγύρω αντικείμενα είναι ελάχιστη και περιορισμένη στα εντελώς απαραίτητα. Όπως και οι μηχανισμοί της μάχης και του stealth που αναλύσαμε προηγούμενως, πάσχει από την ίδια απλότητα που σε σημεία ενοχλεί και τον κάνει να δείχνει φτωχότερος από ότι ίσως αξίζει.
Συνολικά, όμως η προσέγγιση της Hangar 13 δεν είναι λανθασμένη. Ο στόχος της να προσφέρει μια δεμένη και ολοκληρωμένη ιστορία με αρχή, μέση και τέλος πετυχαίνεται ακόμα και με παραφωνίες. Οι περισσότεροι μηχανισμοί του Mafia: The Old Country διακατέχονται από μια απλότητα στον σχεδιασμό που άλλοτε λειτουργεί, όπως στην περίπτωση της μάχης με τα μαχαίρια ή της τακτικής στο shooting, είτε αποτυγχάνει ως υπερ απλοϊκός όπως στο stealth ή στον σχεδιασμό των γραφικών. Μέσα σε όλα τουλάχιστον δεν υπάρχει ίχνος από σύγχρονες κατάρες του gaming όπως microtransactions ή ανούσια skill-trees, ενώ επί του ψηφιακού “πιεστηρίου” ήρθε και η ανακοίνωση πως έρχεται προσθήκη free-roam mode κάποια στιγμή αργότερα. Το μεγάλο μας παράπονο, είναι πως κάθε τι καλό στο Mafia: The Old Country συνοδεύεται και από έναν αστερίσκο, ένα “αλλά” που θα μπορούσε να λείπει. Επ΄ουδενί όμως δεν μιλάμε για ένα κακό παιχνίδι.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity