Το θετικό είναι πως σαν κυκλοφορία δεν απευθύνεται μόνο στους νοσταλγούς, αλλά αποδεικνύεται πως έχει πολλά να προσφέρει στη σύγχρονη αναγέννηση του είδους. Εκτός από ένα παιχνίδι με ουσιαστική έρευνα πάνω στο θέμα του και μεγάλη φροντίδα στη γραφή και στο ύφος, το Sins of the Fathers παραμένει ακόμα και σήμερα αγέραστο από πλευράς gameplay. Η ιστορία του, που περιστρέφεται γύρω από το βουντού της Ν. Ορλεάνης και μια σειρά φόνων, παραμένει το ίδιο ευχάριστη και ελκυστική, περνώντας σταδιακά από την ανέμελη καθημερινότητα του Gabriel σε όλο και σκοτεινότερα, αιματοβαμμένα μονοπάτια. Όσοι έχουν παίξει το πρωτότυπο θα εντοπίσουν αλλαγές (λίγες στον αριθμό και χωρίς ουσιαστική επίδραση) σε ορισμένα γεγονότα και γρίφους που έχουν μετατοπιστεί από ένα χρονικό σημείο σε άλλο, αλλά είναι φανερό πως αυτό έγινε για να μην είναι τόσο αποσπασματική η ροή του σεναρίου και να μη χάνεται ο παίκτης.
Η ηχητική και οπτική προσαρμογή είναι όχι μόνο πιστές αλλά ακόμα καλύτερες από το πρωτότυπο, μεταφέροντας αυτούσια την κλασσική αίσθηση της σειράς.
Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι γρίφοι και η αφήγηση είναι ίδια με το παρελθόν με ορισμένες προσθήκες που δεν αλλοιώνουν την ουσία. Και για όσους δεν το γνωρίζουν, το σενάριο (ένα από τα πιο κινηματογραφικά σε adventure) περιστρέφεται γύρω από έναν επίδοξο συγγραφέα και ιδιοκτήτη βιβλιοπωλείου στη Νέα Ορλεάνη, το Gabriel Knight, που αναζητώντας έμπνευση για το επόμενο βιβλίο του ερευνά μια σειρά φόνων με βουντού χαρακτηριστικά. Σαν αντίβαρο στον ανερμάτιστο, ερωτύλο και γενικά αχώνευτο Gabriel βρίσκεται η Grace, η γραμματέας του που αναλαμβάνει και ειδικές έρευνες. Όσο ξετυλίγεται το κουβάρι και ο Gabriel συνεχίζει να βασανίζεται από εφιάλτες, γίνεται αντιληπτό πως η υπόθεση τον αφορά σε πολύ πιο προσωπικό βαθμό από όσο θα περίμενε. Αξιοσημείωτη είναι η έρευνα της Jensen πάνω στα βουντού της Ν. Ορλεάνης και την ιστορία τους, κάτι που έφερε τον τίτλο στην κορυφή του τότε ιδιαίτερα δημοφιλούς είδους και έδειξε πως η σοβαρή αφήγηση δεν είναι ασύμβατη με τα video games.
Οι μεγάλες αλλαγές βρίσκονται, αναμενόμενα, στον τεχνικό τομέα, όπου η χρήση της Unity επιτρέπει την ομαλή ενσωμάτωση τρισδιάστατων μοντέλων σε πολύ απλά τρισδιάστατα ή δισδιάστατα backgrounds. Ο σχεδιασμός και πολλά γνωρίσματα των πρωτότυπων περιοχών έχουν περάσει αυτούσια, αλλά πολλές νέες λεπτομέρειες στο διάκοσμο και τα χρώματα έχουν προστεθεί δίνοντας ένα ιδιαίτερα καλαίσθητο και ατμοσφαιρικό αποτέλεσμα. Ορισμένες έχουν σχεδιαστεί από την αρχή, παραμένοντας όμως στο αρχικό πνεύμα. Κλασσικές τοποθεσίες όπως το μουσείο βουντού και το βιβλιοπωλείο του Gabriel έχουν ακόμα πιο έντονο χαρακτήρα, δείχνοντας παράλληλα πόσο ωφέλιμο και απαραίτητο ήταν ένα remake σε ένα ταλαιπωρημένο franchise. Το σημαντικότερο είναι πως τα μοντέλα δεν ξεπηδούν από το φόντο ή περπατούν στον αέρα, όπως συνέβαινε στο Gray Matter, αλλά ενσωματώνονται ομαλά. Οι μόνες αδυναμίες εμφανίζονται στο animation, που αν και ομαλό σε γενικές γραμμές, ανά διαστήματα σπάει (πχ όταν ο Gabriel σταματά και στρέφεται προς ένα σημείο, η θέση των ποδιών του ίσως διορθωθεί αυτόματα).
Αυτό δεν αρκεί να επηρεάσει το τελικό αποτέλεσμα, και η αλήθεια είναι πως με δεδομένους τους πόρους της ομάδας το σύνολο είναι αξιοπρεπέστατο και πολύ καλύτερο από άλλους τίτλους της Jensen. Εμφανισιακά, τα μοντέλα είναι πιστή αναπαράσταση των αυθεντικών χαρακτήρων και είναι αρκετά προσεγμένα και ξεκάθαρα, αν και σε σχέση με τις δισδιάστατες απεικονίσεις χάνουν σε λεπτομέρεια. Ο Gabriel είναι ακόμα πιο καλοχτενισμένος, ακόμα πιο ξανθός και ακόμα πιο μορφονιός από πριν, αλλά άλλοι όπως η Grace, ο Dr John και ο Uncle Wolfgang δεν έχουν χάσει σχεδόν τίποτα. Η διαφορά εντοπίζεται περισσότερο στην αίσθηση που αφήνουν και στη γενικότερη δυσκολία του να μετατραπεί ένα δισδιάστατο πορτρέτο σε πιστή τρισδιάστατη απεικόνιση από πλευράς χαρακτηριστικών, φωτισμού κλπ.
Ο Robert Holmes, για μια ακόμα φορά υπεύθυνος για τη μουσική επένδυση, παραδίδει μια μεγάλη συλλογή μελωδιών που είναι διασκευές ή επανασυνθέσεις των κλασσικών θεμάτων του τίτλου, και σε μερικές περιπτώσεις νέο υλικό. Το χαρακτηριστικό της μουσικής είναι η ποικιλία, από απειλητικά θέματα τρόμου (όπως αυτό της εισαγωγής) μέχρι χαρούμενη τζαζ και χαλαρά ακούσματα στο γραφείο του Mosely. Και, όπως παλιότερα, η νοσταλγία χτυπάει κόκκινο, πλέον και σε υψηλή ηχητική πιστότητα. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στις ομιλίες, τις οποίες επιμελήθηκε η BA Sound, γνωστό και βραβευμένο studio ήχου για τις δουλειές της με την Telltale Games. Και εδώ προσφέρουν απόλυτα ταιριαστό και υψηλού επαγγελματισμού αποτέλεσμα, όπου κυριαρχούν οι cajun προφορές ειδικά για το Gabriel που είναι πολύ πιο έντονη από παλιά. Πρόκειται για κύριο στοιχείο της αναμόρφωσης του τίτλου και ζωντανεύει με τον καλύτερο τρόπο τους αγαπητούς χαρακτήρες που απαρτίζουν την αφήγηση.
Σα συνολική αίσθηση θα πρέπει να αναφερθεί κάτι τελευταίο. Το πρώτο αφορά στο ότι το Sins of the Fathers είναι κλασσικό παιδί του είδους και της εποχής του. Τα adventures δεν παρήκμασαν μόνο λόγω των αλλαγών στο hardware και στις προτιμήσεις του κοινού, αλλά και λόγω των δικών τους αγκυλώσεων: τους εξεζητημένους, ως ξεκάθαρα παράλογους, γρίφους, και την αδυναμία προσαρμογής στις απαιτήσεις των καιρών. Ο συγκεκριμένος τίτλος απαλείφει το δεύτερο αλλά φέρει ακόμα ψήγματα του πρώτου.
Οι αλλαγές στο περιεχόμενο είναι μικρές, λίγες και πάντα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ενώ στην πλειοψηφία τους οι γρίφοι είναι καλοσχεδιασμένοι και έχουν το σωστό μείγμα δυσκολίας, συνδυαστικής απαίτησης και καθοδήγησης, σε ορισμένες περιπτώσεις υπάρχουν ακόμα ατοπήματα: χρήση voodoo gambling oil για ένα παιχνίδι...σκάκι, ένα εικοσαδόλαρο σε σημείο που δεν έχει καμία μα καμία δουλειά να βρίσκεται, λογικά άλματα και χρήση ξεχασμένων πληροφοριών, είναι μερικά παραδείγματα από τα λίγα, ευτυχώς, περιστατικά. Πρέπει να τονιστεί, όμως, πως η χρήση του πολύ καλού journal και λίγης φαιάς ουσίας είναι αυτό που χρειάζεται στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Η τελική αίσθηση που αφήνει το Gabriel Knight: Sins of the Fathers 20th Anniversary Edition είναι αναμφίβολα θετικότατη. Όχι μόνο είναι ένα κλασσικό adventure άψογα προσαρμοσμένο στη σημερινή εποχή και με πολύ όμορφο οπτικό τομέα, αλλά έχει και νόημα σαν επανέκδοση. Πέρα από τα χρόνια που πέρασαν, η σειρά ταλαιπωρήθηκε αρκετά και έχασε μεγάλο μέρος της αίγλης της σε σχέση με τους τίτλους πχ της LucasArts, οπότε μια καλή υπενθύμιση ήταν απαραίτητη. Από πλευράς υλικού, οι αλλαγές είναι λίγες και με απόλυτο σεβασμό στις μνήμες του κοινού, ενώ σαν extras προσφέρεται άφθονο συγκριτικό υλικό με τη μορφή καρέ από το πρωτότυπο παιχνίδι ή σκίτσων από την παραγωγή. Αξίζει να σημειωθεί πως σε σχέση με τα σύγχρονα adventures η διάρκειά του είναι ιδιαίτερα μεγάλη, με το γράφοντα (που έχει ξανατερματίσει τον τίτλο) να πλησιάζει τις 15 ώρες - οι νεοεισερχόμενοι ας κάνουν την προσωπική τους αναγωγή, με άξονα την εμπειρία τους.
Τα σημαντικότερα στοιχεία είναι τα νέα πανέμορφα backgrounds και οι επαγγελματικές, εξαιρετικές ομιλίες, πράγματα που διατηρούν ανέπαφο το χαρακτήρα του πρωτότυπου. Σε σχέση με το αρχικό, η ανάμειξη της Jane Jensen αυτοπροσώπως και πλήρως στο remake εγγυάται τη φροντίδα και το τελικό αποτέλεσμα. Μικρές αβαρίες όπως το animation, η απώλεια κάποιας ατμόσφαιρας στα σημεία και οι ενδημικές ασθένειες των adventures της εποχής, εκτός από αναμενόμενα, δεν αρκούν για να χαλάσουν την τελική εικόνα. Τέλος, σαν κυκλοφορία σέβεται πλήρως τις αναμνήσεις και τα χρήματα του παίκτη αλλά και προσκαλεί με ανοιχτές αγκάλες όλους όσους ήθελαν να ασχοληθούν με τη σειρά αλλά δεν το έκαναν ποτέ. Οι τελευταίοι μπορούν να το προτιμήσουν άφοβα και δεν θα χάσουν.
Πάμε μωρή αρρώστια Γαβρίλε να λιώνουμε στην PCαδούρα μας old school παιχνίδαρο.
Ξερουμε αν κυκλοφορησει σε retail ?
Solidarity δυστυχώς δεν έχω ακούσει κάτι και από μια γρήγορη ματιά που έριξα δεν εμφανίζεται καν σε Amazon κλπ σαν επιλογή. Αν το βρει κάποιος ας μας πει κι εμάς. Η μόνη τιμή λιανικής που έχω δει είναι για ψηφιακή διανομή.
Πάντως τα adventures και γενικά indie τίτλοι κυκλοφορούν σε συσκευασμένες εκδόσεις έστω και σε λίγα αντίτυπα, οπότε έχε το νου σου. Έχω πετύχει στο Public πχ συσκευασίες των Banner Saga και Lifeless planet σε τιμές γύρω στο εικοσάρικο, οπότε αν τελικά βγει retail έκδοση του Sins of the Fathers πιθανό να έρθει και Ελλάδα σε αυτά τα επίπεδα.
Like και Share πριν καν διαβάσω.
Just tell me anything at all...
Εξαιρετικά ατμοσφαιρικό όπως και ο προπάτορας του οπότε αυτό και μόνο αρκεί για να χαρακτηριστεί άξιο ως remake. Μου πήρε περίπου 16-17 ώρες, τις καταευχαριστήθηκα(ίσως και εξαιτίας του γεγονότος πως είχα πάνω από 7-8 χρόνια να ασχοληθώ με το πρωτότυπο)οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Υ.Γ Πολύ ωραία κείμενο Γιάννη για άλλη μια φορά, nuff said...
Δακρυσα.:)
Λατρεμένος τίτλος, λατρεμένη σειρά. Τα λόγια βγαίνουν με δυσκολία.
Τον λατρεύω τον Γαβρίλο Ιππότη, μακάρι να βγει 4 ρε γαμώτο....
Πάντως, όχι και αχώνευτος...Υπηρετεί με τρομερή συνέπεια αυτό το περίεργο μείγμα μποέμ, μισογύνη/ γυναικά, νάρκισσου με μεταιχμιακά στοιχεία προσωπικότητας...
Πολύ θα ήθελα να τον ψυχαναλύσω!:)
Πολύ τα γουστάρω αυτά τα games....
Μου θυμίζει πολύ το broken sword στο ps1
Μακαρι να βγει σε retail παιδια, οπως το Machinarium που το εβρισκες δυσκολα. Αξιζει να το εχεις και να το θαυμαζεις αυτο το παιχνιδι.
Δεν το ήξερα για αυτή τη κυκλοφορία! Αν βγει σε retail θα το πάρω σίγουρα αλλιώς δεν το σκέφτομαι καθόλου.