Το Assassin’s Creed Odyssey - Legacy Of The First Blade δεν είναι το σύνολο του Season Pass για το Assassin’s Creed Odyssey. Σίγουρα όχι από τη στιγμή που σε αυτό περιλαμβάνεται και η νέα, βελτιωμένη έκδοση του Assassin’s Creed III. Ωστόσο, μαζεύοντας τα τρία επεισόδια της πρόσθετης αυτής ιστορίας καταλήγουμε ξεκάθαρα με περίπου 15 ώρες παιχνιδιού παραπάνω. Μπορεί να είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στην τρομακτική σχεδόν επένδυση σε χρόνο που απαιτεί το βασικό παιχνίδι, αλλά ταυτόχρονα είναι και πολύ παραπάνω από ό,τι έχει μάθει να περιμένει κανείς από προσθήκες σε τίτλους τέτοιου βεληνεκούς.



Στο Legacy Of The First Blade γνωρίζουμε τον Δαρείο ή, καλύτερα, «Δαρείο». Όχι ότι έχει και μεγάλη σημασία προχωρώντας. Παρότι ο Δαρείος είναι ο πρώτος που κραδαίνει την κρυφή, πτυσσόμενη λεπίδα, για το καλό της Περσίας όμως και ενάντια στο Order Of The Ancients που εκεί έκανε μάλλον τα πρώτα του βήματα πριν το γνωρίσουμε καλύτερα στην ελληνιστική Αίγυπτο του Assassin’s Creed Origins, η ιστορία του DLC έχει πολύ λίγα να πει για την Περσία, για τη σχέση της με τον ελλαδικό χώρο κ.λπ. Η Ubisoft γεννά στην αρχή την υποψία πως με το να δείχνει Έλληνες και Πέρσες ως πολίτες του ίδιου κόσμου που περιστρέφεται γύρω από συμφέροντα, αντί για γραφικού επιπέδου ορκισμένους εχθρούς ή κάτι παρόμοιο, ίσως, λέμε ίσως, και να έχει κάτι να πει για τις σχέσεις των λαών της εποχής. Ubisoft γαρ, τελικά δεν έχει να πει τίποτα, διότι όλα εστιάζουν, όχι παράλογα βέβαια, στον πρωταγωνιστή, στην Κασσάνδρα ή τον Αλέξιο δηλαδή, ανάλογα με πού έχει επενδύσει μέχρι στιγμής ο παίκτης. Παρά το περιτύλιγμα, λοιπόν, καταλήγουμε με μια πολύ πιο προσωπική ιστορία, η οποία χτίζεται στα δύο πρώτα επεισόδια για να κάνει το ξέσπασμά της στην τρίτη πράξη.



Σε κάθε επεισόδιο αναλαμβάνουμε την εξαφάνιση κι ενός κλάδου του Order Of The Ancients, με κάθε κλάδο να έχει μια βασική θεματική. Πιο πολύ ξεχωρίζει το δεύτερο επεισόδιο πάντως που ρίχνει λίγο βάρος παραπάνω στις ναυμαχίες. Η όλη διαδικασία είναι γνώριμη πάντως, και για καλό και για κακό. Παρότι τα πρόσωπα είναι λιγότερα αυτήν τη δόση, δεν γίνεται, ούτε τώρα, προσπάθεια να αποκτήσουν βαρύτητα προκειμένου να έχουμε κίνητρο κατά την καταδίωξη ενός στόχου, πέραν του κινήτρου που έχει συνήθως ένας μισθοφόρος. Δεν αγνοεί τελείως αυτήν την αδυναμία η Ubisoft, κάτι που φαίνεται προς το τέλος της περιπέτειας. Ειδικά η επαφή με έναν από τους Ancients ξεχωρίζει για το διαφορετικό της ύφος και τους δρόμους που ανοίγει, αν και ύστερα δεν μένει χρόνος για εξερεύνησή τους. Καλύτερα κάπως είναι τα πράγματα με τον μεγάλο κακό της υπόθεσης, αφού η ενσωμάτωσή του στην ιστορία εγγυάται κάποιες ανατροπές αλλά και ορισμένες φιλοσοφικές αναζητήσεις σχετικά με το ποια πλευρά έχει νόημα στη διαμάχη που διαπερνά τη σειρά ολόκληρη, είτε έχει δίκιο είτε όχι. Πάει το γκρίζο στη μυθολογία του franchise η αλήθεια είναι, κάτι που φάνηκε στην κεντρική ιστορία αλλά και σε άλλες περιπτώσεις όπως στο Assassin’s Creed Rogue για παράδειγμα. Βέβαια, όπου οδήγησε τότε αυτό το γκρίζο, οδηγεί και τώρα.



Μηχανικά δεν αλλάζει κάτι. Οι αλλαγές στο gameplay ενσωματώθηκαν κατά κύματα με updates, είτε πρόκειται για το υψηλότερο level cap, είτε για το New Game Plus και οι νέες βαθμίδες των Mercenaries με τις αντίστοιχες ανταμοιβές τους. Υφίσταται όμως μια νέα πανοπλία αλλά και ένα πιο ξεχωριστό σπαθί που συνδέονται με την πρόοδο στην ιστορία και συνθέτουν το «πακέτο» Master Assassin της εποχής. Προστίθενται φλογοβόλα στην τριήρη του πρωταγωνιστή βέβαια. Εφόσον δεν μείνει ancient για ancient όρθιος, η εξασφάλιση όλων των κομματιών είναι δεδομένη. Αυτό που λείπει τελείως είναι το μυθολογικό στοιχείο, που ήταν σπάνιο και στην κανονική ροή του παιχνιδιού βέβαια, και ίσως χώραγε, έστω για μια φορά, με έμπνευση από την Περσία και τον Ζοροαστριανισμό.



Στο τέλος τα πράγματα μένουν απλά στη σκέψη. Το Legacy Of The First Blade είναι σχεδόν τόσο μεγάλο όσο και ολόκληροι αλλά παλαιότεροι τίτλοι στη σειρά. Όπως το Origins δεν έκανε πολλά για τη μυθολογία του franchise, παρά τις υποσχέσεις, ούτε εδώ βλέπουμε κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη, έστω και κατόπιν εορτής. Δεν θα λέγαμε λοιπόν το Legacy Of The First Blade μικρογραφία του Odyssey όσο μικρογραφία του main quest του που ξεκινά αλλά και μένει σε μια ιστορία κάπως πιο προσωπική. Άτολμο και συνάμα διασκεδαστικό, το Legacy Of The First Blade κερδίζει εύκολα ένα από τα πιο «μισητά» σχόλια που χωρούν σε κριτική: είναι ό,τι πρέπει για όσους ήθελαν ακόμη περισσότερο Assassin’s Creed Odyssey.