To Cyberpunk 2077 είναι, χωρίς υπερβολή, ένα από τα πλέον διχαστικά videogames της Ιστορίας. Όχι, βέβαια, για τις πάμπολλες ανοησίες για τις οποίες κατηγορήθηκε κατά καιρούς από τον Τύπο, προτού καν κυκλοφορήσει, αλλά λόγω ενός ατυχέστατου launch στις κονσόλες της γενιάς που έφευγε και του τεράστιου χάσματος μεταξύ των εκδόσεων για PS4 και Xbox One και εκείνης για PC, πάνω στην οποία έγινε και το review μας.
Δυστυχώς, η CDPR που κυκλοφόρησε το The Witcher 3 δεν ήταν η ίδια που κυκλοφόρησε το Cyberpunk 2077. Όχι επειδή το πολωνικό studio ξέχασε πώς να δημιουργεί σπουδαία action RPG μέσα σε λίγα χρόνια, αλλά επειδή η πίεση που δημιουργείται στο management μιας εισηγμένης εταιρείας για να κρατήσει τους επενδυτές ευχαριστημένος και να ανεβάσει την τιμή της μετοχής πολύ συχνά γίνεται τροχοπέδη για τον ουσιαστικό στόχο μιας εταιρείας: να προσφέρει ένα κατά το δυνατόν άρτιο προϊόν το οποίο να ικανοποιεί το κοινό της. Αν το top management παρασυρθεί και αρχίζει να αντιμετωπίζει το κοινό που ανέβασε ψηλά έναν developer ως ένα ακόμα στατιστικό στοιχείο που δίνει αξία στην μετοχή της εταιρείας, τότε αυτή είναι η κατάληξη. Ευτυχώς, η ομάδα ανάπτυξης που ήταν η τελευταία υπεύθυνη για το κακό launch στις κονσόλες κατέβαλλε κάθε προσπάθεια για να διορθώσει την κατάσταση με διάφορα patch, τα οποία φυσικά βελτίωσαν σταδιακά όλες τις εκδόσεις του παιχνιδιού.
Το κρίμα είναι ότι η διαδικασία της επανόρθωσης από την CDPR και ο χρόνος που απαιτήθηκε για να διορθωθούν τα προβλήματα έγινε εις βάρος του σχεδιασμένου δεύτερου expansion για τον τίτλο, καθώς και, ενδεχομένως, κάποιων μικρότερων δωρεάν content update τα οποία δεν θα υλοποιηθούν ποτέ. Ας μην στεκόμαστε άλλο στο τι δεν έγινε και τι δεν θα δούμε ποτέ, ας ελπίσουμε όλο αυτό να είναι ένα καλό μάθημα για την ηγεσία της πολωνικής εταιρείας στο μέλλον και ας δούμε τι μας προσφέρει το πρώτο και μοναδικό expansion του Cyberpunk 2077. Στο χάος της περίφημης Night City στην εναλλακτική πραγματικότητα του Cyberpunk 2077 δύο περιοχές ξεχωρίζουν από όλες της άλλες: η Pacifica, στην οποία κυριαρχεί η συμμορία των Voodoo Boys και η γειτονική Dogtown. Για την ακρίβεια η Dogtown ήταν ουσιαστικά μέρος της Pacifica και, όπως η υπόλοιπη περιοχή, προοριζόταν κάποτε για μεγάλα πράγματα. Ωστόσο ο πόλεμος του 2069-70 ο οποίος υποτίθεται ότι αποτελούσε την προσπάθεια των New United States να επανακτήσουν αποσχισμένες Πολιτείες στην ουσία εξελίχθηκε σε σύγκρουση μεταξύ των εταιρειών Militech και Arasaka, με την πρώτη να είναι στην πλευρά των NUSA και την δεύτερη να υποστηρίζει τα Free States of North America. Στην πραγματικότητα, βέβαια, οι πολυεθνικές είχαν τη δική τους ατζέντα και σύντομα οι NUSA αποφάσισαν ότι δεν άξιζε ο κόπος να τα βάλουν με την Arasaka στη Night City. Έτσι υπογράφηκε γρήγορα μια συνθήκη ειρήνης και οι μονάδες των NUSA στην περιοχή ουσιαστικά εγκαταλείφθηκαν εν μία νυκτί.
Στην Pacifica που είχε εντωμεταξύ μετατραπεί σε πεδίο μάχης μεταξύ των πολυεθνικών, ένα μέρος του στρατού των NUSA με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Kurt Hansen έμεινε κυριολεκτικά ξεκρέμαστο, αφού η επίσημη θέση της κυβέρνησης ήταν ότι δεν είχε εισβάλλει ποτέ στη Night City και ότι οι εχθροπραξίες αφορούσαν μόνο τη Militech και την Arasaka. Ο Hansen, όμως, δεν ήταν διατεθειμένος να αφήσει την περιοχή που υπερασπιζόταν και να γυρίσει πίσω ντροπιασμένος, χωρίς να φταίει. Έτσι ανεξαρτητοποιήθηκε, διέταξε τους άντρες του να κατασκευάσουν οχυρώσεις στα σύνορά της περιοχής αποκόπτοντας την από την Night City και εγκαθίδρυσε το δικό του φέουδο που ονομάστηκε Dogtown. Η Dogtown επτά χρόνια αργότερα παρέμενε μια αυτόνομη, περιφραγμένη περιοχή υπό την προστασία της BARGHEST, του ιδιωτικού στρατού και αστυνομίας του Hansen, με τον ίδιο να έχει τον απόλυτο έλεγχο μέσω της επιβολής μόνιμου στρατιωτικού νόμου. Εφόσον κανένας δεν είχε δικαιοδοσία εκεί, ούτε οι NUSA, ούτε η Night City, ούτε οι πολυεθνικές, ούτε οι συμμορίες, η Dogtown έγινε γρήγορα καταφύγιο εναντίον όποιου καταδιώκεται από όλους αυτούς. Αρκεί να γίνει δεκτός στα σύνορά της που φρουρούνται όλο το 24ωρο από πάνοπλους στρατιώτες και ρομπότ της BARGHEST.
Η κατάσταση στο εσωτερικό της Dogtown είναι σαφώς καλύτερη από το ερειπωμένο χάος της Pacifica, αλλά παραμένει πολύ πιο εξαθλιωμένη ακόμα και από τις πλέον υποβαθμισμένες συνοικίες της Night City. Η βία και η καταστολή βρίσκονται παντού, οι Voodoo Boys προσπαθούν διαρκώς να διεισδύσουν στην περιοχή και να κλέψουν ό,τι μπορούν, αλλά ο Hansen μοιάζει παντοδύναμος, μέχρι που ένα σημαντικό πρόσωπο παγιδεύεται στην πόλη. Εκεί εμπλέκεται και ο/η V και ξεκινά η αφήγηση του Phantom Liberty. Η δυστοπία της Dogtown διαφέρει ουσιαστικά από την υπόλοιπη Night City, όπου οι κυριαρχούν οι πολυεθνικές, οι συμμορίες και το έγκλημα, που αποτελούν λίγο-πολύ το «φυσικό» περιβάλλον του cyberpunk ως είδους. Η Dogtown είναι μια μίνι δικτατορία που χτίστηκε στα ερείπια ενός πολέμου και εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Hansen και κανενός άλλου. Αυτό αντικατοπτρίζεται στο περιβάλλον, καθώς τα λίγα πολυτελή κτήρια που συμβάλλουν στη διοίκηση της περιοχής και στις εμπορικές συμφωνίες του συνταγματάρχη βρίσκονται σε απόλυτη αντιπαράθεση με την παραγκούπολη που είναι το εμπορικό κέντρο της Dogtown, τα μισογκρεμισμένα κτήρια και τους δρόμους που είναι δαιδαλώδεις και σε άθλια κατάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο από τα νέα οχήματα που προσθέτει το expansion είναι τζιπάκια, τα οποία ταιριάζουν πολύ καλύτερα με την κατάσταση των δρόμων της περιοχής.
Ο παίκτης θα περάσει σχεδόν ίσο χρόνο οδηγώντας και κάνοντας παρκούρ στην Dogtown, καθώς η μετακίνηση στο δρόμο δεν είναι πάντοτε ο ιδανικός τρόπος μεταφοράς, ενώ τα air drops (ασφαλισμένα κιβώτια με εξοπλισμό) που προσγειώνονται σε τακτά διαστήματα στην περιοχή έχουν την τάση να καταλήγουν σε δυσπρόσιτα σημεία. Φυσικά σπανίως θα βρούμε τέτοιους θησαυρούς αφύλακτους, ενώ συχνά προκαλούν συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών και στρατιωτών της BARGHEST. Παρόλα αυτά υπάρχουν αρκετά νέα οχήματα και αυτά αναδεικνύονται από τις αποστολές carjacking εντός και εκτός Dogtown, οι οποίες προκύπτουν είτε μέσω κλήσης από τον αντίστοιχο fixer είτε τυχαία όταν συναντάμε κάποιο όχημα που διαθέτει ένα συγκεκριμένο εικονίδιο. Όλα αυτά και διάφορα άλλα είναι περιφερειακές προσθήκες, ωστόσο, δίπλα στο κυρίως πιάτο που είναι το σενάριο του Phantom Liberty. Αν το Cyberpunk 2077 ήταν ένα εντυπωσιακό, καλογραμμένο heist movie με την κλασική «τελευταία δουλειά» που πήγε πολύ, πολύ στραβά, το Phantom Liberty είναι ένα σφιχτοδεμένο κατασκοπικό θρίλερ στο οποίο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται με την πρώτη ματιά.
Σε αντίθεση, όμως, με μια μέση Χολιγουντιανή παραγωγή στη συγκεκριμένη «ταινία» δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, ούτε εύκολες απαντήσεις. Οι χαρακτήρες είναι αντιπαθητικοί και ανθρώπινοι ταυτόχρονα: ακόμα και εκείνοι που διαθέτουν ισχυρό κώδικα ηθικής βρίσκονται παγιδευμένοι στα γρανάζια ενός συστήματος που είναι από τη φύση του αντίθετο σε τέτοιους κώδικες, αλλά ταυτόχρονα χρησιμοποιεί έντιμους ανθρώπους όποτε το συμφέρει. Ακόμα και οι «villain», αν θεωρήσουμε ότι υπάρχουν, έχουν συγκεκριμένα κίνητρα και ποτέ δεν δίνουν την εντύπωση του καρτουνίστικου «κακού» που παίζει απλώς τον ρόλο του στόχου για τον πρωταγωνιστή. Εύστοχα η CDPR δεν βάζει ποτέ αυτούς που κρατούν τα νήματα στο στόχαστρο του/της V. Όσο ισχυρό και αν είναι το όπλο μας, όσο κι αν μπορούμε να αχρηστεύσουμε οποιοδήποτε σύστημα ασφαλείας ή πανίσχυρο hacker μέσα σε δευτερόλεπτα, όσο κι αν μπορούμε να κινηθούμε με ταχύτητα που δεν μπορεί να αντιληφθεί το μάτι ή να είμαστε σχεδόν αόρατοι, οι πραγματικά ισχυροί παραμένουν σχεδόν πάντα σε απόσταση ασφαλείας, καθώς έχουν τους δικούς τους «V» να τους προστατεύουν και, αν χρειαστεί, να πεθάνουν για αυτούς.
Η CDPR παραμένει σταθερή και ακλόνητη στην αποφυγή του μεσσιανικού συνδρόμου των RPG και ούτε οι κόσμοι της, ούτε οι χαρακτήρες της περιστρέφονται γύρω από το alter ego του παίκτη, όσο ισχυρός και να γίνεται ο χαρακτήρας που ελέγχει. Η ισορροπία που επιτυγχάνει είναι πολύ λεπτή. Παρόλο που οι αποφάσεις του παίκτη επηρεάζουν καθοριστικά τους άμεσα εμπλεκόμενους και έχουν ευρύτερο αντίκτυπο, το διακύβευμα παραμένει η τελική μοίρα του/της V. Η Night City και οι NUSA δεν θα χαθούν αν ο παίκτης πάρει τη «λάθος» απόφαση. Το τι θα απογίνει όμως ο ίδιος ο χαρακτήρας εξαρτάται από τις επιλογές του και τις συνέπειές που έχουν αυτές. Και οι διαθέσιμες επιλογές του παίκτη δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρα «καλές» ή «κακές». Το Phantom Liberty, παρά το διαφορετικό του ύφος, ταιριάζει απόλυτα με τη γραφή του Cyberpunk 2077 αναδεικνύοντας ωστόσο μια άλλη πτυχή του δυστοπικού κόσμου του, η οποία αφορά περισσότερο τις NUSA και τις ίντριγκες της μυστικής υπηρεσίας τους. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για τον Idris Elba, τον Keanu Reeves, αλλά και το υπόλοιπο καστ που στέκεται αξιοπρεπέστατα δίπλα στους πασίγνωστους ηθοποιούς, θα πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι το σενάριο δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από μία πολύ καλή τηλεοπτική σειρά (καθώς η διάρκειά του είναι πολύ μεγαλύτερη από μια ταινία) και σε καμία περίπτωση δεν κάνει την παρουσία των ηθοποιών αυτών να μοιάζει με προσπάθεια απόκρυψης κάποιας συγγραφικής ανεπάρκειας.
Εκτός από το ότι σε επίπεδο γραφής η CDPR ντροπιάζει σχεδόν όλους τους game developers με ελάχιστες, τρανταχτές εξαιρέσεις (εκ των οποίων σε αυτό το επίπεδο κανένας δεν ασχολείται με RPG), αν συγκρίνουμε τη γραφή των χαρακτήρων του Cyberpunk 2077 με, ας πούμε τυχαία, εκείνων του τηλεοπτικού Witcher, τότε γίνεται ξεκάθαρο ότι η ανάθεση της σειράς στην Lauren Schmidt Hissrich αντί για τον lead writer Tomasz Marchewka ή τον Marcin Blacha (story director του CP2077) αποδείχθηκε τεράστιο λάθος. Στον τομέα του gameplay, πέρα από τις αναμενόμενες προσθήκες (σε όπλα, οχήματα κτλ.) οι αλλαγές δεν είναι πάρα πολλές, είναι ωστόσο ουσιώδεις. Πέρα από ένα νέο, μίνι perk tree που προστίθεται στα ήδη υπάρχοντα μέσω μιας αναβάθμισης του Relic (και το οποίο βελτιώνεται μέσω της εξερεύνησης στην Dogtown), το progression system έχει συμπληρωθεί από ένα παράλληλο σύστημα experience που επιβραβεύει τον παίκτη ανάλογα με το στυλ που χρησιμοποιεί. Τα gigs, όπως πάντα, «πατάνε» εν μέρει πάνω σε πρόσωπα και εξελίξεις που γνωρίζουμε από το main story και δεν δίνουν την αίσθηση ότι αποτελούν κάτι που απλώς προστέθηκε για να αυξηθεί η διάρκεια του τίτλου.
Στον τεχνικό τομέα το Cyberpunk παραμένει εντυπωσιακό, ακόμα και μετά από τρία χρόνια, ενώ η προσθήκη νέας μουσικής συμπεριλαμβάνει τον ραδιοφωνικό σταθμό Growl FM, τα τραγούδια του οποίου προέκυψαν μετά από διαγωνισμό που διοργάνωσε η CDPR. Οι συμμετοχές ξεπέρασαν τον εντυπωσιακό αριθμό των 7800 και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, το επίπεδο των συμμετοχών πρέπει να ήταν πολύ καλό.
Το Phantom Liberty, μαζί με το δωρεάν update που το συνοδεύει ολοκληρώνει επιτέλους το Cyberpunk 2077 σε μια μορφή που είναι πολύ πιο κοντά στο αρχικό όραμα της CDPR για τον τίτλο. Αν και ποτέ δεν θα απαντηθεί το ερώτημα του τι θα βλέπαμε στο δεύτερο expansion που είχε προγραμματίσει η CDPR, είναι σχεδόν βέβαιο ότι το χάος που συνόδευσε την κυκλοφορία του Cyberpunk 2077, ειδικά στις κονσόλες της προηγούμενης γενιάς, δεν πρόκειται να επαναληφθεί στον επόμενό της τίτλο καθώς η στροφή στη χρήση της Unreal Engine 5 μάλλον θα απλοποιήσει αρκετά την ανάπτυξη. Το μόνο βέβαιο είναι πως όταν η CDPR κάνει αυτό που ξέρει καλά, χωρίς να υποκύπτει σε εσωτερικές και εξωτερικές πιέσεις, τότε πολύ απλά δεν έχει ανταγωνισμό. To Phantom Liberty το αποδεικνύει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity