Τo Evil Within αφηγείται την ιστορία του Sebastian Castellanos, ενός σκληροτράχηλου ντετέκτιβ της Krimson City με μυστηριώδες παρελθόν, πρωταγωνιστή που θα ταίριαζε στην πλέον στερεοτυπική b-movie της δεκαετίας του ’80. Όταν ο Castellanos (ή αλλιώς Seb) και οι συνεργάτες του καλούνται να εξερευνήσουν μια μαζική δολοφονία σε ένα ψυχιατρικό ίδρυμα, πολύ σύντομα βρίσκονται σε μια εναλλακτική, διεστραμμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Παρά το γεγονός ότι οι βάσεις υπάρχουν για την δημιουργία ενός εξαιρετικού -και πρωτότυπου- σεναρίου, το μόνο κομμάτι που δείχνει να εκμεταλλεύεται τα μέγιστα είναι η ατμόσφαιρα και το σκηνικό. Ο πρωταγωνιστής και το υπόλοιπο καστ –με μοναδική εξαίρεση τον ‘κακό’- είναι αδιάφοροι, ενώ η ιστορία αρχίζει να βγάζει κάποιο νόημα πολύ μετά τα μισά της περιπέτειας. Έστω και έτσι, η δράση καταφέρνει να διατηρήσει το ενδιαφέρον μέχρι τέλους χωρίς να κάνει «κοιλιά», κρατώντας τους παίκτες σε μια διαρκή διαδικασία αναζήτησης και προσπάθειας κατανόησης της όλης κατάστασης, η οποία -με μοναδική ίσως ένσταση τα τελευταία λεπτά- στο τέλος τους επιβραβεύει για την επιμονή τους.
Ο χαρακτηρισμός του τίτλου ως βίαιος και ατμοσφαιρικός θα ήταν μάλλον μια συγκρατημένη εκτίμηση. Έχοντας αναφέρει αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί ότι το “The Evil Within” δεν είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα survival horror, τουλάχιστον με την τυπική έννοια του είδους, αφού το ‘horror’ κομμάτι του περισσότερο θυμίζει ταινίες τρόμου όπως το Hostel και το Saw. Οι επιρροές είναι στο σύνολό τους πολλές και διαφορετικές, από την σειρά Silent Hill μέχρι το ιαπωνικό horror, με κοινό παρονομαστή σε όλα τα παραπάνω την κληρονομιά του RE4.
Τo Evil Within αφηγείται την ιστορία του Sebastian Castellanos, ενός σκληροτράχηλου ντετέκτιβ της Krimson City με μυστηριώδες παρελθόν, πρωταγωνιστή που θα ταίριαζε στην πλέον στερεοτυπική b-movie της δεκαετίας του ’80.
Σε αντίθεση με αρκετούς από τους σύγχρονους τίτλους του είδους ο Seb κάθε άλλο παρά αβοήθητος είναι, αφού το πλούσιο οπλοστάσιό του περιλαμβάνει μια σειρά από λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Το θέμα είναι ότι εν προκειμένω ο τίτλος παίρνει το συνθετικό survival στα σοβαρά, με την συντριπτική πλειοψηφία των όπλων να είναι μονίμως χωρίς πυρομαχικά - και την ενέργεια του Seb στο ελάχιστο όριο. Βέβαια, πάντα υπάρχουν οι melee επιθέσεις, οι οποίες όμως δεν προκαλούν κάποιο ουσιαστικό damage και περισσότερο λειτουργούν ως έσχατη λύση, δίνοντας πολύτιμο χρόνο στον πρωταγωνιστή να αποδράσει.
Οι… ζωντανοί εχθροί δεν είναι το μοναδικό εμπόδιο στον δρόμο του πρωταγωνιστή, αφού το περιβάλλον είναι γεμάτο από θανατηφόρες παγίδες που απαιτούν την συνεχή προσοχή των παικτών κατά την διάρκεια της πλοήγησης στους στενούς διαδρόμους των επιπέδων. Ο Seb μπορεί να τις απενεργοποιήσει ή να τις χρησιμοποιήσει προς όφελός του, δελεάζοντας τους αντιπάλους προς την θέση του και αφήνοντας τες να κάνουν την δουλειά του για αυτόν. Επιπρόσθετα, ανάμεσα στην γκάμα των όπλων υπάρχει και το Agony Crossbow, μια βαλίστρα με διαφορετικά είδη πυρομαχικών, η πλειοψηφία των οποίων ενεργοποιούνται με την κίνηση. Παγώνοντας, ανατινάζοντας, εκπέμποντας ηλεκτρικό ρεύμα, ή και τυφλώνοντας τους αντιπάλους, o Seb έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει τις δικές του παγίδες και να σχεδιάσει την προσέγγισή του αναλόγως. Η αλήθεια είναι πως το stealth στοιχείο παίζει ιδιαίτερα σημαντικό ρόλο στην επιβίωση, αφού όπως προαναφέρθηκε τα πυρομαχικά ποτέ δεν είναι αρκετά για μια κατά μέτωπον επίθεση. Τέλος, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν και τα boss fights, απαιτώντας έναν συγκεκριμένο τρόπο δράσης ο οποίος όμως δεν είναι πάντα γνωστός εξ’ αρχής, «επιβάλλοντας» μια σειρά από deaths μέχρι αυτός να αποσαφηνιστεί.
Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας οι παίκτες θα συναντήσουν δωμάτια με καθρέφτες, τα οποία και θα τους μεταφέρουν σε έναν νοσοκομείο, όπου και μπορούν να αποθηκεύσουν την πρόοδό τους ή να κάνουν τα διαθέσιμα upgrades. Φυσικά, ποτέ δεν υπάρχουν διαθέσιμοι πόροι για την αναβάθμιση όλων των επιθυμητών χαρακτηριστικών, επιβάλλοντας με αυτόν τον τρόπο μια μορφή συμβιβασμού από πλευράς παικτών και συνεχούς προσαρμογής. Τέλος, η συνεχής εναλλαγή του σκηνικού και των διαφορετικών εκδοχών της πραγματικότητας είναι ένα σημαντικό κομμάτι της περιπέτειας -και μετά τα μισά ίσως και το πλέον ενδιαφέρον- ιδιαίτερα όταν όλα τα κομμάτια της ιστορίας αρχίζουν και «μπαίνουν» στη θέση τους. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται και τα πάντα μπορούν ανά πάσα στιγμή να αλλάξουν, ακόμα και η δομή της ίδιας της πραγματικότητας.
Είναι πραγματικά κρίμα το γεγονός ότι ο καθαρά τεχνικός τομέας μάλλον λειτουργεί αρνητικά στην δημιουργία μιας εμπειρίας μοναδικής, αφού χαρακτηρίζεται από πολλά θέματα, ορισμένες φορές ικανά να αποσυντονίσουν τους παίκτες. Τα frame drops είναι κάτι περισσότερο από συχνά, ιδιαίτερα στις πιο ανοιχτές περιοχές, ενώ εξίσου συχνό είναι και το φαινόμενο του texture pop-in. Δεδομένης της trial & error φύσης ορισμένων αναμετρήσεων και σημείων, ο θάνατος είναι μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία, η οποία όμως δυστυχώς συνοδεύεται και από χρόνους loading που ορισμένες φορές ξεπερνούν και τα 20 δευτερόλεπτα.
Οι επιρροές είναι στο σύνολό τους πολλές και διαφορετικές, από την σειρά Silent Hill μέχρι το ιαπωνικό horror, με κοινό παρονομαστή σε όλα τα παραπάνω την κληρονομιά του RE4.
Ταυτόχρονα, οι μπάρες στο πάνω και κάτω μέρος της οθόνης μπορεί να προσφέρουν ένα κινηματογραφικό αποτέλεσμα, σε συνδυασμό όμως με την προβληματική κάμερα δεν επιτρέπουν πλήρη εποπτεία του χώρου και δεν είναι λίγες οι φορές όπου σημαντικές λεπτομέρειες χάνονται από την προσοχή των παικτών, έχοντας ως αποτέλεσμα deaths που υπό άλλες συνθήκες δεν θα συνέβαιναν. Από ηχητικής πλευράς τα πράγματα είναι αρκετά καλύτερα, με μοναδική ίσως εξαίρεση τις αδιάφορες ερμηνείες των χαρακτήρων, παρά το γεγονός ότι στο καστ συγκαταλέγονται ηθοποιοί όπως η Jennifer Carpenter και ο Jackie Earl Haley. Οι συνθέσεις και τα ηχητικά εφέ χτίζουν την ένταση και να δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα με τρόπο αριστοτεχνικό, ενώ ακόμα και το Clair De Lune του Claude Debussy που χρησιμοποιείται για την υπόδειξη των ειδικών σημείων-portals προσδίδει στον τίτλο έναν μοναδικό χαρακτήρα.
Η αλήθεια είναι πως η επιστροφή και μόνο του Shinji Mikami είναι αρκετή για να δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες από έναν τίτλο - σίγουρα μεγαλύτερες απ’ ότι συνήθως, όταν μιλάμε για τον «πατέρα» του survival horror. Είναι αυτό που περίμεναν οι fans, όμως; Ναι… και όχι. Η πρώτη αίσθηση που αφήνει το The Evil Within είναι αδιαμφισβήτητα αυτή ενός νέου Resident Evil 4. Η δράση, ο ρυθμός, ο τρόπος με τον οποίο οι παίκτες αναγκάζονται να παίρνουν γρήγορες αποφάσεις, η έμφαση στο στοιχείο της επιβίωσης και το replayability δίνουν όλα δυναμικά το παρόν και φέρνουν μαζί τους ένα άρωμα μιας εποχής διαφορετικής. Ταυτόχρονα, οι επιρροές από παραγωγές που διαδέχθηκαν τους τίτλους του Mikami, αλλά και από διαφορετικές μορφές horror δημιουργούν ένα σύνολο από στοιχεία ευδιάκριτα, αλλά όμορφα «δεμένα» μεταξύ τους. Η ιστορία σίγουρα δεν αποτελεί δυνατό χαρτί - και η «ιαπωνική» γραφή με τους αδιάφορους χαρακτήρες δεν βοηθούν ιδιαίτερα, ωστόσο η επιβλητική ατμόσφαιρα και οι έξυπνες ιδέες του Mikami σώζουν την παρτίδα και κάνουν τον τίτλο να ξεχωρίζει.
Ατοπήματα υπάρχουν, σχεδιαστικά - και πολλά τεχνικά, ωστόσο ο τίτλος από άποψης περιεχομένου δεν είναι σε καμία περίπτωση κακός. Ίσως όχι το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα survival horror, αλλά πλούσιος σε περιεχόμενο και με μεγάλο replayability. Ίσως το “The Evil Within” είναι ένας από αυτούς του τίτλους που αδικούνται περισσότερο από τον ίδιο τους το εαυτό, όπως για παράδειγμα από την κακή χρήση της idTech 5. Σίγουρα όμως έχει να προσφέρει πολλά σε αυτόν που θα αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί του. Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη υπομονή - και όποιος αντιμετωπίσει το… The Evil Within, θα βρει τελικά πολλά πράγματα που θα τον κρατήσουν - και θα τον καλούν να επιστρέφει ξανά και ξανά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity