To The Witcher 3: The Wild Hunt μάς δημιούργησε πολλά προβλήματα. Το κυριότερο είναι ότι, παρά το μεγάλο και πλούσιο κόσμο του, κάποια στιγμή τελείωσε και μας άφησε με ένα μεγάλο και δυσαναπλήρωτο κενό. Όχι πως λείπουν τα καλά παιχνίδια, είτε πρόκειται για RPG, είτε για open world. Αλλά ο συνδυασμός των δύο μαζί με τον μοναδικό κόσμο που δημιούργησε η πένα του Πολωνού Andrzej Sapkowski, (ο οποίος είτε αναγνωρίζει το ρόλο που έπαιξε η CD Projekt RED και το αριστούργημά της στο να αναγνωριστεί παγκοσμίως είτε όχι, λίγη σημασία έχει) δημιούργησε κάτι πραγματικά ανεπανάληπτο. Όταν μάθαμε ότι η πολωνική ομάδα ανάπτυξης έχει αφοσιωθεί πλέον πάσα δύναμη στη δημιουργία του Cyberpunk 2077 και δεν σκοπεύει να κυκλοφορήσει κάποιο sequel, από τη μία χαρήκαμε, καθώς αυτό δείχνει αυτοπεποίθηση και φιλοδοξία για κάτι νέο και διαφορετικό, αλλά από την άλλη απογοητευτήκαμε κάπως.
Όσοι από εμάς είχαμε ασχοληθεί με το gwent, παρηγορηθήκαμε λίγο με την είδηση της κυκλοφορίας του ως standalone game (και θα μιλήσουμε για αυτό ξεχωριστά), αλλά σχεδόν αγνοήσαμε τον τίτλο Thronebreaker, καθώς θεωρήθηκε αρχικά ότι επρόκειτο για κάποιο expansion του gwent. Λογική η παρανόηση, καθώς το Thronebreaker: The Witcher Tales όντως βασίζεται στο παιχνίδι με κάρτες που εισήγαγε πρώτα το The Witcher 3, αλλά δεν είναι απλώς ένα expansion του card game, όπως αυτά που κυκλοφορεί σε τακτά διαστήματα η Wizards of the Coast για το Magic: The Gathering. Αντιθέτως, το Thronebreaker είναι αυτό που λέει ακριβώς: μια παράλληλη ιστορία στον κόσμο του The Witcher, η οποία «δένει» άψογα με μέρη και γεγονότα που πλαισιώνουν την αναζήτηση της Ciri από τον Geralt, ενώ χρησιμοποιεί έξυπνα το gwent ως βασικό μηχανισμό του gameplay. To Gwent ήταν ένα meta στοιχείο στον κόσμο που έστησε η CDPR: o Geralt μπορούσε να χρησιμοποιήσει στην τράπουλά του...τον εαυτό του και όλους τους φίλους ή και τους εχθρούς του για να κατατροπώσει τον αντίπαλό του. Σχεδόν κάθε βασικός χαρακτήρας και τέρας του The Witcher 3 εμφανιζόταν και στο gwent, το οποίο ήταν παραπλανητικά απλό στους κανόνες του, αλλά αρκετά στρατηγικό και ενδιαφέρον.
Το Thronebreaker κάνει το αντίστροφο: βάζει το gwent στην αφήγηση, καθώς ακολουθεί την ιστορία της βασίλισσας Meve του ενωμένου βασιλείου της Lyria και Rivia, η οποία προσπαθεί απεγνωσμένα να υπερασπιστεί το θρόνο της απέναντι στην επέλαση του Αυτοκράτορα Emhyr van Emreis του Nilfgaard. Αν αυτό ακούγεται γνώριμο είναι επειδή αυτή η εισβολή ξεκινά λίγο μετά την αρχή του The Witcher 3, αν και ο Geralt δεν επισκέφθηκε ποτέ το βασίλειο της Meve στη διάρκεια της περιπέτειάς του. H βασίλισσα που πρωταγωνιστεί στο Thronebreaker θυμίζει πάντως την Saskia του The Witcher 2, ως ατρόμητη ηγέτιδα που αντιμετωπίζει μια πολύ δύσκολη κατάσταση, ωστόσο η ιστορία της είναι διαφορετική: ο γιος και διάδοχός της φαίνεται ανέτοιμος να αντιμετωπίσει την εισβολή του Nilfgaard και έτσι η Meve αναγκάζεται να κάνει ό,τι μπορεί η ίδια, συχνά με ανορθόδοξους τρόπους και με πολύ διαφορετικές συνθήκες από τις αναμενόμενες. Το παιχνίδι χωρίζεται σε τρία βασικά μέρη: στην εξερεύνηση του χάρτη σε ισομετρική προοπτική, στις μάχες, οι οποίες βασίζονται σε μια κάπως απλοποιημένη μορφή του gwent, και στην αφήγηση της ιστορίας που πραγματοποιείται κυρίως με δισδιάστατα cut-scenes. H τεχνοτροπία του Thronebreaker παραπέμπει σε κάτι μεταξύ κόμικ και βιβλίου με παραμύθια και αυτό αποτυπώνεται και στο ισομετρικό μέρος της περιπλάνησης. Είναι φανερό από όλα αυτά ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μια παραγωγή με production values ισάξια με εκείνα του The Witcher 3, ωστόσο η προσεγμένη καλλιτεχνική άποψη, τα εξαιρετικά voice-overs και η θαυμάσια μουσική του Marcin Przybyłowicz (The Witcher 2 και 3) μας μεταφέρουν άψογα στην ατμόσφαιρα του γνώριμου κόσμου και σε καμία περίπτωση δεν μας δίνουν αίσθηση προχειροδουλειάς.
Εδώ οφείλουμε να πούμε δύο λόγια για το gwent για όσους δεν το γνωρίζουν: πρόκειται για ένα παιχνίδι με χαρτιά τα οποία τοποθετούν δύο παίκτες εναλλάξ στο «πεδίο της μάχης», ο καθένας από τη δική του, μοναδική τράπουλα. Κάθε κάρτα είτε προσθέτει πόντους στο σκορ του παίκτη είτε επηρεάζει με κάποιον τρόπο τις κάρτες που έχουν παιχθεί προηγουμένως. Ο σκοπός είναι ο παίκτης να έχει συγκεντρώσει περισσότερους πόντους από τον αντίπαλο στο τέλος του γύρου.
Καθώς η παρτίδα κερδίζεται μόνο όταν ένας παίκτης νικήσει σε δύο γύρους, είναι κατανοητό ότι το μυστικό είναι να υπερισχύει κανείς χωρίς να χρησιμοποιεί όλες του τις κάρτες, αν αυτό είναι εφικτό. Στο τέλος κάθε γύρου και οι δύο παίκτες τραβούν νέες κάρτες από την τράπουλά τους και τις προσθέτουν σε όσες τους έχουν μείνει από τον προηγούμενο γύρο. Στο Thronebreaker ο παίκτης δεν επιλέγει ελεύθερα μια θεματική τράπουλα, όπως «παραδοσιακό» gwent, αλλά η επιλογή των καρτών επηρεάζεται από την εξέλιξη της υπόθεσης και, σε κάποιο βαθμό, από τις επιλογές που κάνει ο παίκτης κατά την εξερεύνηση.
Πέρα από την ίδια την ιστορία, η οποία είναι καλογραμμένη και παραμένει πιστή στο πνεύμα του κόσμου του Witcher, οι επιλογές που καλείται να κάνει ο παίκτης είναι και εδώ συχνά ηθικά «γκρίζες» και δύσκολες. Για παράδειγμα, όταν η βασίλισσα Meve απελευθερώνει τους σκλαβωμένους υπηκόους της που έσερνε μαζί της μια μονάδα του Nilfgaard, έρχεται αμέσως αντιμέτωπη με ένα δίλημμα: θα αφήσει τους χωρικούς μόνους στην ερημιά που έχουν αφήσει πίσω τους οι εισβολείς με κίνδυνο να πεθάνουν από την πείνα ή θα τους πάρει μαζί με το στρατό της, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει και να μοιράσει τις περιορισμένες προμήθειές της; Οι αποφάσεις της Meve συχνά έχουν συνέπειες, οι οποίες δεν είναι άμεσα φανερές, ενώ άλλες φορές, όταν μια απόφαση φαίνεται ξεκάθαρα σωστή από ηθικής άποψης, τότε επιφέρει στρατηγικά μειονεκτήματα τα οποία δυσκολεύουν τις μάχες. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν δύο τύποι μαχών: η κλασική παρτίδα gwent που περιγράψαμε προηγουμένως και οι γρίφοι, δηλαδή παρτίδες που κρίνονται συνήθως σε ένα γύρο και επιβάλλουν συγκεκριμένες συνθήκες, όπως προεπιλεγμένες κάρτες, κάρτες με ειδικούς κανόνες και εναλλακτικούς τρόπους νίκης. Οι γρίφοι αυτοί πολλές φορές δοκιμάζουν την υπομονή του παίκτη και ενδεχομένως να χρειαστούν αρκετές προσπάθειες (και αλλαγές στη σύνθεση της τράπουλας, όπου αυτό επιτρέπεται) μέχρι να επιτευχθεί η νίκη. Σε γενικές γραμμές, ωστόσο, η πρόκληση κυμαίνεται σε λογικά επίπεδα, ενώ δεν υπάρχει κανένα grind με τυχαίες μάχες ή οτιδήποτε παρόμοιο, ώστε να αναγκάζεται ο παίκτης να βελτιώσει την τράπουλά του με αυτόν τον τρόπο για να νικήσει.
Μιλήσαμε προηγουμένως για μια απλοποίηση των κλασικών κανόνων του gwent. Αυτή έγκειται στο γεγονός ότι το πεδίο της μάχης δεν χωρίζεται σε τρεις σειρές για κάθε παίκτη (melee, ranged και war machines), αλλά έχει μόνο δύο και σε αυτές μπορεί ο παίκτης να τοποθετήσει ό,τι τύπο κάρτας θέλει. Η τροποποίηση αυτή φέρνει μαζί της όμως και τη δυνατότητα της κίνησης από τη μία σειρά στην άλλη, η οποία μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα. Υπάρχουν, τέλος, κάρτες οι οποίες τοποθετούνται δίπλα σε άλλες, είτε φιλικές είτε εχθρικές και τροποποιούν, ζημιώνουν ή ενισχύουν την εκάστοτε κάρτα-στόχο τους αναλόγως. Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η φαινομενική απλοποίηση απλώς αλλάζει το παιχνίδι, χωρίς να χάνεται η ανάγκη σωστού σχεδιασμού και στρατηγικής. Οι νέοι αυτοί κανόνες μεταφέρονται φυσικά και στο multiplayer, προσφέροντας έναν εναλλακτικό τύπο gwent. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια του single-player ο παίκτης έχει ευκαιρία να ξεκλειδώσει κάρτες και διακοσμητικά στοιχεία για το multiplayer, τα οποία κρύβονται σε χρυσά σεντούκια και απαιτούν επιπλέον ψάξιμο στο χάρτη, καθώς συνήθως είναι εκτός των διαδρομών που θα κάνει υποχρεωτικά ο παίκτης για να προχωρήσει η υπόθεση.
Το Thronebreaker: The Witcher Tales αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για όσους έπαιξαν το The Witcher 3 και δεν αντιπάθησαν το gwent. Ακόμα και όσοι το βρήκαν αδιάφορο, ωστόσο, μπορεί να παρασυρθούν από αυτόν το σπάνιο (στις μέρες μας) συνδυασμό card game και story-based gameplay, ο οποίος επιτυγχάνει ανέλπιστα καλά το στόχο του, προσφέροντας μια ενδιαφέρουσα νέα ιστορία στον κόσμο του Witcher. Είναι εξάλλου μια πολύ καλή δικαιολογία να επιστρέψουμε σε αυτόν, χωρίς να νιώθουμε ότι το κάνουμε μόνο και μόνο λόγω του τίτλου του.
Φοβήθηκα στην αρχή, μην ήταν απλά ένα τυράκι για να παίξεις gwent και δεν το πήρα αμέσως. Ευτυχώς έχει γίνει δουλειά στην ιστορία και με τις αποφάσεις που καλείσαι να παίρνεις έχεις την αίσθηση ότι συμμετέχεις. Λίγο εξερεύνηση, λίγο αποφάσεις και πολλές μάχες. Η αλήθεια είναι ότι κάποια side quests/puzzles μου έκαψαν τον εγκέφαλο. :p
Όσο βλέπω όμως αυτόν τον κόσμο και αυτήν την προοπτική, δεν μπορώ να μη σκέφτομαι πόσο καλύτερο θα ήταν, αν έφτιαχναν ένα παιχνίδι στυλ Pillars Of Eternity/Divinity Original Sin στον κόσμο του Witcher. Θα κόστιζε παραπάνω η παραγωγή ενός τέτοιου παιχνιδιού, ε;
Ναι οι περισσότεροι από εμάς το σκεφτήκαμε, είμαι σίγουρος. Οπωσδήποτε θα κόστιζε πολύ περισσότερο και σε χρόνο και σε χρήμα. Ευτυχώς όλα του τα στοιχεία είναι σωστά: οι αποφάσεις είναι ηθικά δύσκολες, η ατμόσφαιρα είναι αυτή που πρέπει, τα voiceovers και η μουσική είναι φυσική προέκταση του Witcher 3.