Πρέπει να σας πω κάτι, μια σκιά σας ακολουθεί. Είναι ένας ζωντανός εφιάλτης που καταρρίπτει την πραγματικότητα. Έχω δοκιμάσει τα πάντα αλλά δεν υπάρχει τρόπος να αντισταθείτε. Πρέπει να το αποφύγετε.. όσο περισσότερο μπορείτε.
Daniel, Amnesia: The Dark Descent
Η εξέλιξη των μηχανισμών του gameplay, αποτελεί σημαντικό παράγοντα στην ιστορία της ανάπτυξης των video games. Όπως γίνεται συνήθως, μια δημιουργία που παρουσιάζει καινοτόμα στοιχεία όχι μόνο δεν περνάει απαρατήρητη, αλλά χρησιμοποιείται ως νόρμα και για τις επόμενες παραγωγές, είτε μιλάμε για το ίδιο franchise είτε όχι. Στις 8 Σεπτεμβρίου του 2010, το Amnesia: The Dark Descent, έθεσε τις βάσεις των survival horror games όπως τα γνωρίζουμε σήμερα. Ο κεντρικός χαρακτήρας του παιχνιδιού καταδιώκεται από ένα τέρας και το μόνο που έχει στη κατοχή του είναι ένας αναπτήρας ή ένα φανάρι για να φωτίζει το διάβα του ώστε να καταφέρει να ξεφύγει από αυτό. Ούτε όπλα, ούτε χειροβομβίδες ούτε ορδές από zombies. To μόνο που υπάρχει είναι ο τρόμος που ελλοχεύει ή ακόμη καλύτερα η ιδέα του φόβου, η οποία αποτελεί νευραλγικό σημείο στα horror games της σημερινής εποχής.
Μετά από την επιτυχημένη πορεία του παιχνιδιού, πολλές εταιρίες προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάτι παρόμοιο, αναμασώντας δηλαδή την ατμόσφαιρα και τους μηχανισμούς του Amnesia. Κάποιες προσπάθειες ήταν χλιαρές όπως το Blair Witch (2019) σε αντίθεση με κάποιες άλλες που σου παγώνουν το αίμα στην κυριολεξία, όπως συμβαίνει με το Visage (2021). H σειρά Amnesia κατάφερε να διατηρηθεί αυτούσια, καθώς οι επόμενοι τίτλοι, A Machine for Pigs (2013), Rebirth (2020) κινήθηκαν στα ίδια μονοπάτια και δώσανε το “κάτι” παραπάνω, αλλά με το σταγονόμετρο. Το Amnesia: The Bunker, δυστυχώς δεν αποτελεί εξαίρεση. Η πλοκή εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου και στον ρόλο του Henri Clement, ενός Γάλλου στρατιώτη, προσπαθείτε να απεγκλωβιστείτε από μια υπόγεια στρατιωτική εγκατάσταση ή αλλιώς καταφύγιο. Ο Henri θα διαπιστώσει εξ αρχής πως δεν πρόκειται για ένα συμβατικό καταφύγιο καθώς υπάρχει πληθώρα εγκαταστάσεων με πτέρυγες και δωμάτια τα οποία θα του προκαλέσουν σύγχυση, ωσότου να βρει από ποιο σημείο πρέπει να ξεκινήσει. Αυτό αποτελεί ένα από τα θετικά στοιχεία του παιχνιδιού καθώς για πρώτη φορά θα δείτε χαρακτηριστικά semi open-world, πράγμα που αρχικά διαφοροποιεί το The Bunker από τους προκατόχους του, οι οποίοι ήταν κάπως γραμμικοί. Ο κόσμος παραμένει κλειστοφοβικός αλλά εδώ μπορείτε να περιπλανηθείτε και να βάλετε σε προτεραιότητα τις ενέργειές σας καθώς μπορείτε από την αρχή να πάτε σχεδόν σε όλα τα μέρη του χάρτη και να ξεκινήσετε το ταξίδι σας από όποιο σημείο εσείς επιθυμείτε. Ο χάρτης είναι μεγάλος και εμπλουτίζεται συνεχώς με νέες τοποθεσίες μιας και σε κάθε τμήμα του καταφυγίου θα βρίσκετε νέο απόκομμα που θα χαρτογραφεί μια νέα πτέρυγα που πρέπει να εξερευνήσετε.
Μόλις κάνετε μια περιήγηση στα σκοτεινά δωμάτια θα συνειδητοποιήσετε πως δεν υπάρχει η λειτουργία του sanity, όπως στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, με αποτέλεσμα να μη σας επηρεάζει η επαφή με το σκοτάδι. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να συμπληρώνετε καύσιμα στη γεννήτρια μιας και το μεγαλύτερο μέρος του χάρτη απαρτίζεται από κλειστοφοβικούς, σκοτεινούς διαδρόμους. Πέρα από τα γνωστά αντικείμενα που καλείτε να διαχειριστείτε, όπως: αναπτήρας, φακός, κατσαβίδι, πετρέλαιο κ.α, αυτή τη φορά θα έχετε τη δυνατότητα να οπλοφορείτε, πράγμα που κάνει την επιβίωσή σας πιο εφικτή, καθώς μπορείτε να απωθήσετε ή ακόμη και να σκοτώσετε τις απειλές που ελλοχεύουν.
Περιττό να αναφέρουμε πως η απρόσκοπτη χρήση των πυρομαχικών ή άλλων αντικειμένων, όπως τσάντες πρώτων βοηθειών, κοστίζουν και θα πρέπει να τα διαχειριστείτε με περισσότερη ευλάβεια καθώς στην αρχή του παιχνιδιού δεν θα μπορείτε να μεταφέρετε πολλά πράγματα μαζί σας. Τα αντικείμενα είναι διαμοιρασμένα με πολύ έξυπνο τρόπο ώστε ο κάθε ένας παίκτης να βρίσκει πάντα ο, τι χρειάζεται σε οποιοδήποτε μέρος του χάρτη και αν βρίσκεται. Τις περισσότερες φορές θα αναγκαστείτε να συλλέξετε προμήθειες από πεσόντες στρατιώτες ή να λύσετε γρίφους ώστε να ανοίξετε τον φωριαμό τους. Ο Henri προσπαθεί απεγνωσμένα να βρει την άκρη του νήματος και να μάθει τι συνέβη στην προηγούμενη ομάδα στρατιωτών που είχε εγκατασταθεί στο καταφύγιο. Για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει να ψάξει εξονυχιστικά τα δωμάτια των εγκαταστάσεων και να βρει επιστολές οι οποίες περιλαμβάνουν μαρτυρίες των οπλιτών λίγο πριν πεθάνουν ή ακόμη και στοιχεία για να βρει αυτό που ψάχνει τη δεδομένη στιγμή. Γενικά, η φιλοσοφία που υπάρχει στον συγκεκριμένο τίτλο είναι η εξής : “Οτιδήποτε σκεφτείς, προσπάθησε να το κάνεις, κατά πάσα πιθανότητα μπορεί να πιάσει” και αυτό είναι κάτι που βασίζεται στη δυνατότητα αλληλεπίδρασης με πολλά αντικείμενα του περιβάλλοντα χώρου. Με λίγα λόγια “ο, τι δεν λύνεται, κόβεται”.
Το τέρας που παραδοσιακά σας καταδιώκει σε κάθε τίτλο της σειράς αποτελεί μια πολύ καλή πρόκληση καθώς αυτή τη φορά μετακινείται μεθοδικά και πιο έξυπνα από τις άλλες φορές. Είναι πολύ πιθανό να κάνει την εμφάνισή του σε σημεία που δεν υπάρχει φως και η AI είναι εμφανώς βελτιωμένη, αλλά πολλές φορές θα βρεθεί μπροστά σας σε σημεία που δεν δικαιολογούνται, με αποτέλεσμα να κάνουν τη ζωή σας δύσκολη χωρίς κανένα απολύτως λόγο. Το μοναδικό σημείο του χάρτη που προσφέρει μια σχετική ασφάλεια είναι το saferoom στο οποίο θα μπορείτε να κάνετε αποθήκευση της προόδου και του υλικού, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το τέρας δεν μπορεί να σας καταδιώξει μέσα σε αυτό το δωμάτιο. Θα πρέπει να γνωρίζετε πως τα saves δεν γίνονται αυτόματα, παρά μόνο σε κομβικά σημεία, και αυτό είναι κάτι που οι νέοι παίκτες θα πρέπει να έχουν στο μυαλό τους καθώς σε περίπτωση “εμπλοκής’ όπως λένε και στον στρατό, θα χαθεί όλη η πρόοδος. Τα ελάχιστα bugs που ενδεχομένως να προκύψουν σε τυχαία σημεία του παιχνιδιού δεν πρόκειται να δράσουν αρνητικά στην εμπειρία. Αυτό όμως που πρέπει να αναφέρουμε, είναι πως στην έκδοση για PlayStation 4, κάποια crashes έκαναν τη ζωή μας δύσκολη, με αποτέλεσμα να χάσουμε όλη τη πρόοδο που δεν είχαμε αποθηκεύσει. Το Amnesia: The Bunker, όχι μόνο δεν κυκλοφόρησε για τις κονσόλες της νέας γενιάς, ούτε μπορεί να θεωρηθεί ως cross gen λόγω του τεχνικού του τομέα που μένει στάσιμος.
Το τελευταίο διάστημα λόγω κυρίως του κόστους των παιχνιδιών υπάρχει μεγάλη συζήτηση σχετικά με τα replayability values, δηλαδή για το αν αξίζει να ασχοληθείτε ξανά με κάποιο παιχνίδι, αφού το έχετε τερματίσει ήδη μια φορά. Η Frictional Games λέει πως λόγω της τυχαίας τοποθέτησης των αντικειμένων μέσα στον χώρο καθώς και της επιλογής να κινηθείτε ελεύθερα σε οποιοδήποτε σημείο του χάρτη, ένα δεύτερο playthrough δεν αποτελεί καθόλου κακή ιδέα. Η επιλογή αυτή ενισχύεται και από τη διάρκεια του παιχνιδιού που αυτή τη φορά είναι αρκετά πιο μικρή καθώς μπορείτε να φτάσετε στον τερματισμό σε λιγότερο από 6 ώρες, όπως και από την αυξημένη πρόκληση που προσφέρει ακόμη και αν επιλέξετε το μεσαίο επίπεδο δυσκολίας.
Το Amnesia: The Bunker δεν είναι ένα παιχνίδι που πρέπει να παραλείψετε, ειδικά όσοι είστε fans του είδους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα προσφέρει κάτι καινοτόμο, όπως έκανε το The Dark Descent. H αλήθεια είναι πως το πρώτο Amnesia έβαλε κάποιες δικλείδες ασφαλείας στο IP της Frictional με αποτέλεσμα η εταιρεία ανάπτυξης να επαναπαυτεί μιας και όπως είναι ευρέως γνωστό “ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει”. Οι μηχανισμοί όπως και αυτό που θέλει να προσφέρει το The Bunker λειτουργούν σε αρκετά καλό βαθμό, σε εκείνο ακριβώς τον βαθμό που είχατε συνηθίσει και παλαιότερα χωρίς πολλές προσθήκες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ένα είναι το σίγουρο: Αν το επόμενο Amnesia ακολουθήσει την πεπατημένη και δεν γίνει πιο τολμηρό, θα είμαστε μιλάμε για κορεσμό της σειράς.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity