Το 2025 εξελίχθηκε σε μία χρονιά γεμάτη από καλά παιχνίδια· είτε με μεγάλες εκπλήξεις τύπου Clair Obscur: Expedition 33, είτε με πολυαναμενόμενους τίτλους από μεγάλες εταιρείες με ιστορία, όπως τα Donkey Kong Bananza, Doom Eternal ή Ghost of Yotei. Αν συνυπολογίσουμε και τα διάφορα remakes ή remasters που ενθουσίασαν το κοινό (Silent Hill 2, Mario Galaxy κ.ά.), οι θετικές στιγμές είναι πολλές για να εστιάσουμε μονάχα σε μία, σωστά; Εν μέρει ναι — αν δεν υπήρχε η ιστορία του Hollow Knight: Silksong, μία “μικρή” κυκλοφορία που κατάφερε, με μαεστρικό PR και χωρίς υπέρογκα μπάτζετ, να συγκεντρώσει επάνω της όλα τα φώτα της δημοσιότητας.
Φυσικά, η Team Cherry δεν τα κατάφερε αυτά μόνο με έξυπνες κινήσεις marketing ή αιφνιδιαστικές ανακοινώσεις στα social media, αλλά κυρίως χάρη στα όσα παρουσίασε με το πρώτο Hollow Knight. Ένα πραγματικά εξαιρετικό παιχνίδι, που χάρη στο word of mouth κατάφερε να πουλήσει εκατομμύρια αντίτυπα και έμεινε στις καρδιές των gamers ως μία αξέχαστη εμπειρία. Ως metroidvania, το Silksong συνδυάζει εξερεύνηση, ανακάλυψη κρυφών περιοχών και σταδιακή ενίσχυση των ικανοτήτων της Hornet. Οι παίκτες καλούνται να γυρίζουν πίσω σε ήδη γνωστές περιοχές όταν αποκτούν νέα εργαλεία ή κινήσεις, αποκαλύπτοντας μυστικά και προχωρώντας σε νέες προκλήσεις. Αυτό το στυλ gameplay είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα που καθιστά το Silksong όχι απλώς ένα platformer, αλλά μια πλούσια, εξελισσόμενη εμπειρία γεμάτη στρατηγική, πρόκληση και αίσθηση προόδου. Το Hollow Knight: Silksong συνεχίζει ακριβώς από εκεί που σταμάτησε ο προκάτοχός του — τουλάχιστον όσον αφορά τον οπτικοακουστικό τομέα. Πανέμορφα τοπία, που παίζουν πανέξυπνα με το χρώμα και το σκοτεινό ύφος, συνθέτουν για άλλη μία φορά έναν εντυπωσιακό κόσμο γεμάτο έντομα. Όλα είναι ζωγραφισμένα στο χέρι, οι περιοχές ξεχωρίζουν μεταξύ τους χωρίς να χάνεται το ενιαίο ύφος του παιχνιδιού, και η βάση για το απαραίτητο indie “οφθαλμόλουτρο” δείχνει πιο γερή από ποτέ. Τεχνικά το παιχνίδι έτρεχε άψογα στο Xbox Series X, ενώ η μουσική του Christopher Larkin καταφέρνει πολλά πράγματα σε διαφορετικά επίπεδα. Υπάρχουν κομμάτια που απλώς συνοδεύουν τις περιοχές και τις καταστάσεις μ’ έναν άρτιο και ισορροπημένο τρόπο, ενώ υπάρχουν τραγούδια που έπρεπε να τονίσουν τα επικά ή σημαντικά γεγονότα που μείνανε κολλημένα στο μυαλό μας για αρκετό διάστημα.
Ιδιαίτερη αναφορά αξίζει και στους χαρακτήρες, που μένουν χαραγμένοι στο μυαλό του παίκτη για διαφορετικούς λόγους. Κάποια bosses είναι εντυπωσιακά, η κεντρική ηρωίδα Hornet είναι η επιτομή του coolness, ενώ το cute–ατσούμπαλο ύφος των NPCs μας έκλεψε την καρδιά. Όπως στα The Legend of Zelda πάντα χαμογελούσαμε με τον ταχυδρόμο ή τη Malon της Lon Lon Farm, έτσι κι εδώ έχουμε την αξιολάτρευτη Sherma, το πιστό Bell Beast, τον “γραφικό” Pavo που τραγουδάει σαν τον Λευτέρη Πουλόπουλο στο Καφέ της Χαράς, και πολλούς ακόμα. Οι χαρακτήρες αυτοί δένουν υπέροχα με το εικαστικό, τη μουσική και τους ήχους του παιχνιδιού — τα τραγούδια δημιουργούν μία πανέμορφη ατμόσφαιρα όπως ήδη αναφέραμε, ενώ ποιος μπορεί να αντισταθεί στο κολλητικό τραγούδι του Shakra, που ισορροπεί ανάμεσα στο ενοχλητικό και στο λατρεμένο; Η επιτυχία του οπτικοακουστικού αποτελέσματος είναι ξεκάθαρη από την αρχή έως το τέλος, και είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο με πόσο μεράκι χτίστηκε ο κόσμος του Pharloom. Στον τομέα της ιστορίας, τα πράγματα είναι επίσης άκρως ικανοποιητικά, εφόσον κυνηγήσουν οι παίκτες όλα τα endings. Το σενάριο παραμένει στιβαρό, μυστηριώδες και κρατάει το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια, χωρίς να μιλάμε για κάτι το αξέχαστο ή αξεπέραστο.
Το Silksong λειτουργεί κατά κάποιον τρόπο ως direct sequel του αρχικού Hollow Knight, μεταφέρει την ιστορία στην άγνωστη γη του Pharloom, όπου η Hornet, η πριγκίπισσα-προστάτης των ερειπίων του Hallownest, παγιδεύεται και καλείται να αντιμετωπίσει νέες απειλές, πανίσχυρους εχθρούς και σκοτεινά μυστικά. Σε αυτό το σκοτεινό, μεσαιωνικού τύπου βασίλειο, η Hornet ξεκινά ένα ταξίδι αυτογνωσίας και μάχης, εξερευνώντας έναν κόσμο γεμάτο λεπτομέρειες και κρυμμένους θησαυρούς. Η ιστορία μπορεί να μη μας συγκλόνισε με τις εξελίξεις της, αλλά μας άρεσε η πιο άμεση προσέγγιση στην αφήγηση, σε σχέση με το πιο έμμεσο και cryptic narration του προκατόχου. Όσοι λάτρεψαν το πιο “Dark Souls” (από άποψη αφήγησης) lore του πρώτου ίσως να γκρινιάξουν με την πιο mainstream εξιστόρηση του Silksong, αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Εμάς σίγουρα μας άρεσε και μπορούμε να πούμε ότι περάσαμε και καλύτερα συγκριτικά με το πρώτο Hollow Knight και με μία αφήγηση που προκαλεί μυστήριο, θλίψη και μπόλικο epicness.
Το πιο πολυσυζητημένο θέμα, βέβαια, είναι το gameplay και η δυσκολία του — και δικαίως. Η Hornet διαθέτει health bar τύπου “καρδιές”, όπου κάθε χτύπημα αφαιρεί μία ή και δύο ζωές. Το πόσο σημαντικά είναι τα collectibles που ενισχύουν τη ζωή της ή τα healing και special moves, δεν χρειάζεται καν να ειπωθεί. Από τη στιγμή που υπάρχουν bosses και απλοί εχθροί που μπορούν να αφαιρέσουν δύο καρδιές με ένα χτύπημα, η πρόκληση είναι εξαντλητική από τα πρώτα λεπτά. Ένα από τα πρώτα patches προσπάθησε να μειώσει τη δυσκολία σε ορισμένα boss fights, αλλά συνολικά η πρόκληση παραμένει υψηλή — συχνά έως και σαδιστική. Παρ’ όλα αυτά, τα boss fights αποτελούν ξεκάθαρο highlight: έχουν βρει την ιδανική ισορροπία πρόκλησης και διασκέδασης στην κατηγορία δύσκολων παιχνιδιών. Παρότι θα έπρεπε να χάνουμε την υπομονή μας, η ποικιλία στις επιθέσεις, οι απολαυστικές κινήσεις της Hornet και η αίσθηση προόδου μας έκαναν να επιστρέφουμε ξανά και ξανά στη μάχη. Οι λίγες παραφωνίες σε κάποιες μάχες όπου τα bosses ήταν προβλέψιμα και σχετικά εύκολα δεν χαλούν σε καμία περίπτωση το σύνολο. Το βασικότερο ζήτημα, ωστόσο, είναι η τοποθέτηση των boss fights. Η δυσκολία τους μοιάζει άνιση, με κάποια στην αρχή να είναι πιο απαιτητικά από τα περισσότερα που συναντάμε στο τέλος ή στο “κρυφό” Act 3. Παράλληλα, τα απότομα difficulty spikes, σε συνδυασμό με το τιμωρητικό σύστημα απώλειας των Rosaries (το βασικό νόμισμα του παιχνιδιού), μπορούν να κουράσουν. Αν χάσουμε, αφήνουμε πίσω ένα κουβάρι από μετάξι και αν το μαζέψουμε, παίρνουμε πίσω τα Rosaries, αλλά αν πεθάνουμε πριν το συλλέξουμε, χάνονται για πάντα. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε παρά να δηλώσουμε εντυπωσιασμένοι από το πλούσιο και ευρηματικό εχθρικό bestiary. Διαφορετικά movesets, ευφυές AI και συνεχής ένταση κάνουν το Pharloom να μοιάζει ζωντανό, επικίνδυνο και εθιστικό.
Όπως βέβαια αναφέραμε και νωρίτερα, το βασικό πρόβλημα του παιχνιδιού είναι ο σχεδιασμός και κάποιες εμμονικές τάσεις στον τομέα της δυσκολίας. Δεν είναι μόνο οι μάχες το δύσκολο κομμάτι του τίτλου, αλλά και το platforming, που απαιτεί αντανακλαστικά, ψυχραιμία και εμπειρία. Η δυσκολία του είναι υψηλή, και η επιλογή των developers να ξεκινά ο χαρακτήρας με το διαγώνιο pogo jump αντί για το κάθετο, δημιουργεί περιττές δυσκολίες. Το κάθετο pogo ξεκλειδώνεται μόνο με ένα συγκεκριμένο Crest, αρκετές ώρες μετά — μία επιλογή ακατανόητη για ένα παιχνίδι που βασίζεται τόσο έντονα στην ακρίβεια κινήσεων. Σε συνδυασμό με περιοχές όπως το Hunter’s March στην αρχή, που απαιτούν platforming υψηλού επιπέδου, η δυσκολία αγγίζει τα όρια της τρέλας για κάποιον που δεν έχει την κατάλληλη “προϋπηρεσία”. Κρίμα, γιατί ο σχεδιασμός έχει λογική όταν δένει με τα Crests και τα artifacts, τα οποία προσφέρουν βάθος και προσαρμοστικότητα στις κινήσεις της Hornet. Το Wanderer’s Crest, για παράδειγμα, δίνει το παραδοσιακό pogo jump, ενώ το Architect’s Crest προσφέρει περισσότερα slots για items εις βάρος της ευελιξίας στο platforming, λόγω του διαγώνιου pogo jump. Η εναλλαγή ανάμεσα σε διαφορετικά crests χαρίζει βάθος και ουσιαστική επιβράβευση σε όσους ψάχνουν τα πάντα. Οπότε είναι ξεκάθαρο ότι όταν, σαν developer, τοποθετείς μία περιοχή σαν το Hunter’s March σχετικά στην αρχή του τίτλου —που ζητά από τον παίκτη υψηλού επιπέδου platforming skills αλλά μ’ ένα διαγώνιο pogo jump— τότε μάλλον έχεις σαδιστικές τάσεις σαν δημιουργός βιντεοπαιχνιδιών.
Πέρα από την πλάκα, πάντως, είναι κρίμα που υπήρχαν αυτές οι ατέλειες στον τομέα του σχεδιασμού, γιατί το βάθος που υπάρχει στον τομέα των εργαλείων είναι τρομερό. Τα όπλα και artifacts που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο παίκτης είναι εξαιρετικά σχεδιασμένα, και από τη στιγμή που τα περισσότερα βρίσκονται κρυμμένα στις εκάστοτε περιοχές, η επιβράβευση που νιώθει ο παίκτης επειδή επένδυσε στο ψάξιμο και στην αντιμετώπιση κρυφών optional bosses είναι τεράστια. Βέβαια, όταν υπάρχει αυτή η ένταση και η δυσκολία από τους εχθρούς, το platforming και τις γενικότερες υψηλές απαιτήσεις του περιβάλλοντος, η εξερεύνηση του κόσμου δεν λειτουργεί πλέον τόσο χαλαρά και όμορφα — αλλά τουλάχιστον υπάρχουν οι απαραίτητες επιβραβεύσεις. Το Hollow Knight: Silksong προσφέρει μία γεμάτη εμπειρία, με άφθονο περιεχόμενο και εξαιρετική διάρκεια. Για τα πρώτα δύο Acts και τους αρχικούς τίτλους τέλους χρειαστήκαμε περίπου 35 ώρες, ενώ το Act 3 προσθέτει άλλες 20–30 ώρες με νέες περιοχές και αποκαλύψεις. Ωστόσο, τα προαπαιτούμενα για να ξεκλειδωθεί το σχετικό quest είναι υπερβολικά καλά κρυμμένα — σε σημείο που χωρίς online βοήθεια, δύσκολα θα το ανακάλυπτε κανείς. Εμείς φτάσαμε στο 92% του παιχνιδιού έπειτα από περίπου 64 ώρες, και κάθε λεπτό άξιζε.
Συνολικά, το Hollow Knight: Silksong καταφέρνει να στέκεται περήφανα δίπλα στον προκάτοχό του, προσφέροντας έναν κόσμο πλούσιο σε λεπτομέρειες, απαιτητικές προκλήσεις και χαρακτήρες που μένουν αξέχαστοι. Αν εξαιρέσουμε 1–2 λανθασμένες αποφάσεις της Team Cherry κατά την ανάπτυξη, το παιχνίδι αγγίζει στιγμές τρομακτικής ποιότητας. Οι developers δούλεψαν σκληρά για να προσφέρουν μια περιπέτεια “bigger and better” από το πρώτο Hollow Knight, και σε μεγάλο βαθμό το κατάφεραν. Αν δεν είχαν παρασυρθεί από την έντονη δίψα τους για πρόκληση, ίσως μιλούσαμε για ένα σχεδόν αψεγάδιαστο αποτέλεσμα. Με τα τωρινά δεδομένα, το Hollow Knight: Silksong απευθύνεται περισσότερο σε gamers που λατρεύουν τη δυσκολία, την ένταση και τη μάχη, παρά σε όσους θέλουν μια πιο χαλαρή, εξερευνητική εμπειρία. Το Silksong μας καλεί να ανακαλύψουμε τον μαγικό του κόσμο, να γνωρίσουμε τους αξέχαστους χαρακτήρες του και να παλέψουμε για την ολοκλήρωσή του — μία πορεία που απαιτεί ατσάλινα νεύρα, αλλά ανταμείβει πλουσιοπάροχα την υπομονή και την επιμονή. Δεν θυμόμαστε πολλά παιχνίδια που να μας πετούν τόσες προκλήσεις και στο τέλος να μας αφήνουν με τόσο μεγάλο χαμόγελο. Και μόνο αυτό λέει πολλά για τη μαγεία του Hollow Knight: Silksong.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity